GÜN DOĞUMU SERİSİ☆YILDIZ DÖKÜMÜ☆

5.BÖLÜM SORULAR-2.KISIM

Merhabalar, sayın okuyucular! Okumalar nasıl gidiyor?

Çok yakında sürprizlerle geliyor hikayemiz. Bu klasik bir hikaye gibi görünüyor aslında ama öyle değil. Olaylar ve karakterler, olan biten her şey birbiriyle bağlantılı aslında. Ve hiç kimse göründüğü gibi değil. Sizi şaşırtacağım, umarım şaşırtabilirim. Umarım daha çok severek okursunuz. Lütfen takipte kalın :)

Mutlu pazarlar ve tatlı okumalar :)
****

Tek düze bir sesle sakinliğimi korumaya çalışıyordum. Göğüs kafesimden fırlamak üzere olan kelebekleri zorlukla yatıştırdım. "Manolya olabilir." Yanımda kurulan beden önce kulak kabarttı, sonra tiz bir kahkaha patlattı. Gülümsüyordu genç oğlan, altın kumral saçlarına düşen yaldızlı güneşin son tan ışıkları pırlanta misali parlatıyordu saç tanelerini.

"Ah, Melis." İniltileri gürültülüydü, sesi oldukça naifti. "Onunla ilgilenmiyorum ki."

Derin soluk alıp verdiğimde kıpırdandım oturduğum yerde. Başımı uzattım camdan dışarı, yansımamdan bakıverdim kendime. "O seninle ilgileniyor ama. Senin için o okulda kaldı." Cılız ses kılıfımdan yırtılırcasına çıkan tellerim titremeye meyilliydi. Gerçektenden öyleydi, o şahıs onunla ilgiliydi ama o an zümrüt göz'e neden dillendirdiğimi ben de bilemiyordum.

"Söylesene, nereden biliyorsun bunları?" Dudaklarımı kemirmek istedim öylece. Pot kırmıştım işte. "Gökşin." diyordum mırıldanmalarım arasında. Kardeşi fazla detaya inmeden anlatmıştı aslında.

"Bu işler onun uzmanlık alanı zaten. Ah, siz kızlar dedikodu nerede siz oradasınız."

Başımı ondan yana çevirdiğimde gülümsemesini zorlukla bastırdığını görebiliyordum. O da çevirdi kısa süreliğini başını. Zümrüt ışıltılarını saçarken renkli retinasının yıldızlarını aktardı kalbimin odalarına.

Kaşlarımı çatarken derince haykırış yansımalarım cızıldadı dudaklarımın arasında. "Dedikodudan ziyade bilgi paylaşımında bulundu aslında." Erkekler arasında genel yargı buydu, kızlar dedikoducuydu. Oysaki sadece bilinenleri tartışırdık biz kendi aramızda. Hem sanki onlar da konuşmuyor muydu hiç kendi aralarında? Tek muhabbetleri maç olamazdı zannımca.

Geçirdiğim duygu evrelerine ufak tebessümler yayarak yanıtlamakla yetiniyordu. O güldükçe kalbimin yaldız saç yapraklarına dökülen ritim heceleri son sürat atışını yapıyordu. Lakin sessizliğini bozunca kalbimden sesler yavaşça azalmıştı. "Neden onunla ilgilenip ilgilenmediğimi soruyorsun?"

Yanıltmaca bir soru gelmişti onun tarafından. Anlaşılan bugünkü sorgu suallerimiz düğümlenecekti boğazlarımızda. "O zaman neden bana onunla ilgilenip ilgilenmediğimi soruyorsun?" dedi fısıltılı sesli heceleriyle.

"Ben sadece..." Duraksadım, kestiremez olmuştum ne diyeceğimi. Onun yanındayken heyecanımı dizginlemek çok zordu. "Neden kimsenin sana çekici gelmediğini anlamaya çalışıyordum." Onun ilk güne ait soğuk bakışlarının yansımaları aklımın köşesine kurulmuştu, bir kerede çıkarıp atmak dile kolay gelse de kalbe anlatmak zordu.

Derinden nefesleri ortamın sessizliğinde uğultu yaparken alnının kırıştığını görünce ondaki değişimleri gözlemler olmuştum. Gözleri yollardaydı lakin aklı düşüncelerden ibaretti.

"Aslında doğru aşkın doğru zamanda gelip beni bulmasını bekliyorum."

Bulutlandı gözlerim. Kafamdaki ağrı saplandı ansızın. Bastırdım kana bulanan gömleğini, soludum burnumdan nefes almak istercesine. "Sen de bulamayanlardansın."

Hüznüne giydirdiği etkileyici gülücüklerini astı dudak kenarına. "Yarının neler getireceğini bilemeyiz sanırım." diyordu ve salisede zümrüde hükmeden gözbebeklerini gezdirdi gözlerimin retina birikintisinde. Titredim öylece, umutluydu yarından yana. Göründüğü gibi biri değildi aslında onu tanıdıkça farklı kimliğinin renkli sözlerini işitiyordum ondan. Yanaklarımın gül pembelikten pancar yanağa terfi ettiğini düşünüyordum. Ateş bedenimin içinde kümeler halinde oynaşıyordu. Durdurulmalıydı aşkın tüflü hayıflanan hissiyatları. Lakin büyüleyici varlığın nefes tohumları yanağıma aşkın kifayetlerini ekerken durdurmanın imkansız olduğunu biliyordum. Tutulan tutulmuştu belki de bilemiyordum, düşünceler boğuyordu beni.