GÜN DOĞUMU SERİSİ☆YILDIZ DÖKÜMÜ☆

2.7.1 "OSCARLIK OYUNCULAR BAHŞEDİLMİŞ DÜNYAMA."

Solgun beden, gözkapaklarını milim dahi kıpırdatmadan yatakta boylu boyunca uzanıyordu. Aralıksız alıp bıraktığı küçük nefesler kalın battaniyenin hafifçe oynamasına neden oluyordu. Elleri birbirine kenetlenmiş, altın parlak saçları pamuk yastığının etrafına gelişigüzel dağıtılmıştı. Yanakları çökük, dudakları soluk, elmacık kemikleri gamzesinin çukuruna gömülmüş, uzun ve gür kirpikleri yorgan edasıyla gözkapaklarını örtüyor bir vaziyetteydi. Huzurun anaç kolları onu kucaklamış gibiydi adeta. Soluğu kesilmiş bir beden onu bekleyen olaylara gardını indirmiş, kendi haline bırakılmıştı.

Aleyna, minik korkak adımlarla yaklaşarak yatağın baş ucuna oturmuştu. Esin abla'nın bir elini elleri arasına alarak hafifçe okşuyordu. Zeynep de yatağın yanında oturan koltuğa ilişmiş, endişeli gözlerle yatakta yatan bedeni tartıyordu. Derince bir iç geçirdim, Başak abla Esin'in kaç gündür ne kadar perişan bir halde olduğunu aktarırken Aleyna'nın durmadan babamı nasıl aradığını görebiliyordum.

Pencere pervazının bir köşesinde olanla bitenleri tarafsız bir gözle seyrederken yanımda duran büyüleyici varlığım Emre de sırtını duvara dayamış, kollarını kavuşturmuş bir vaziyetteydi. Her ne kadar hastaneye gelmesini istemesem de ısrarcı davranıp beni yalnız bırakmak istememişti.

"Kendine geliyor, açılın, açılın." diye alarm gibi ötmeye başladı Aleyna. Bir yandan da kollarını yengeçler gibi hareket ettiriyordu, sanki yüzme bilmeden suya dalmış bir hali vardı.

O esnada kapıdan içeriye ellerinde birkaç parça eşya ve market poşetiyle beraber Taner ağabey de girmişti. Esin abla'nın birkaç eksik eşyasını almak için eve uğramışlardı ve arabasını park etmek için hayli yer aramış olmalıydı, zira hastane bugün ana-baba günü gibi tıklım tıklım ağzına kadar doluydu.

"Aleyna, canım benim." diye ciyakladı Esin abla. Sonra gözleri benden yana kaydığında hüzünlü bir edayla kirpiklerini oynattı. Yavaşça doğrulmak istediğinde el birliğiyle arkasına yumuşak bir yastık koydular ve gözlerini üzerimize sabitleyerek bizleri süzmeye başladı.

"Anlaşılan bir tek Erdem gelmemiş." diyerek hayıflandı Esin abla. Kaygılı gözlerini arkadaşı Başak'tan yana doğrulttuğunda Başak suçsuz bir edayla dudaklarını sarkıttı. Muzdarip bir tavırla, "Aleyna aradı birkaç kere. Yola çıkmış olmalı, değil mi canım?" diye kardeşimin omzunu endişeyle dürtüyordu.

Onay vererek hızlı ama savsak adımlarla oturduğu yerden fırlamıştı Aleyna. Ne diyeceğini bilmez bir hali vardı, ne yöne gideceğini bilemedi. İşaret parmağını çenesinin altına koyup düşünceli bir tavırla telefona göz attı ve "Sanırım çekmiyor. Koridora çıkıp gelirim abla. O baba buraya gelecek merak etme." dedi çarçabuk kapıdan dışarıya doğru kendini attığında.

"Bizi hayli endişelendirdin. İyi görünüyorsun." Sorgulayıcı bir tavırla kaldırdım burnumu. Emin adımlarla yanına doğru yaklaşıyordum. Aslında ilk gördüğüm ana oranla şimdiki diri halini karşılaştırdığımda aradaki on dört farkı bulabilirdim. Solgun yanaklarına giydirdiği kepenkleri indirmiş, sakladığı ukala tavırlarından birkaç parça çalacakmış gibiydi. Zoraki gülümsemelerinin yanında dillendiremediği kelimelerinden birkaç tutam nida ediverdi dudaklarının arasından.

"Babanız gelirse daha iyi olacağım tatlım." dedi ve burnundan güçlükle soluk alıp verdi. Alnında biriken ter damlacıklarını elinin tersiyle silmeyi denedi. Başak abla hemen müdahale ederek anında ona bir mendil vermişti. "Boşanmak doğru bir karar değildi. Ani hareket ettim ve bunun bedelini ödüyorum."

Devirdim gözlerimi, yaklaşıyordum yanına gitgide. Aramızdaki mesafeleri aştığımda yanına ulaştım ve elimi yanaklarına götürdüm. Cayır cayırdı aslında ama oldukça iyi görünüyordu ve terden ıslanmış saçları alnına yapışmıştı. "Bu senin kararındı." dedim ve çömeldim yamacına. Battaniyeyi biraz daha çekiştirerek oturdum yatağın ucuna. "Bu hayatta herkes ani verdiği kararların cezasını çeker ama her ne olursa olsun bu durumun seni intihara sevk etmesi oldukça yanlış bir düşünce."