GÜN DOĞUMU SERİSİ☆YILDIZ DÖKÜMÜ☆

2.8 "AY ÇÖREĞİ TADINDA GÜLÜYORSUN. GÜL BUSESİ."

Sıradan bir zamana sığdırmamıştık yaşadıklarımızı. Can alıcı düşlerimiz gerçekleri siyah renkle boyamış, üstünü sisli alacakaranlıkla örtmüştü. Unutulmayan maziler geleceğe taşındıkça gelecekle şimdiki an arasında kapana kısılıyordu çaresiz ruhlar. Bizler kendi hallerimizdeydik; sen, ben, o ve onlardan öte olan herhangi birinden yoktu farkımız. Ötekileştirmediğimiz benliklerimiz yazgımızın belirsiz iplerini yerinden oynatıyordu. Ve yaşanacaklar artık herhangi bir şeyden ibaret olamazdı. Hayatımıza aldıklarımız ansızın zindan kapanı kurdu. Beklenmeyen oldu, aldandıklarımız kendi zihnimizin zehirli labirenti oldu. Çözemediğimiz gölgeler kör ışıkta kayboldu.

Sonbaharın cılız ışıklarının tenimizi ısıttığı bir güne uyanmıştı kiraz ağacımın dalları. Kuru yaprakların ölü topraklara döküldüğü o zaman dilimini seyrederken aklıma akın eden düşüncelerle birlikte yorganımı tekmelemiştim. Ve pat diye atlamamla beraber yataktan düşmem salisede olmuştu. Kıvranıyordum adeta yerde öylece, belime bir ağrı saplanmıştı ve kalkamıyordum. Bir kertenkele misali sürünmeye çalışırken kapım aniden açılınca günümü işgal eden sesler de hayatımda yerini almıştı.

"Boro! Boro! Günaydııınnn! Boroooo! Uyuyan kurbağa!"

Aleyna, her zamanki canlılığıyla etrafında fır dönerek ciyaklıyor, bir yandan da kendince uydurduğu şarkıları söylüyordu. Elimi kaldırdım yardım istercesine. O anda belki de bir zombiden farkım yoktu. Sürünerek ona ulaşmaya çalışıyordum. Benim halimi görünce duraksadı ve aniden ufak çığlık kopardı.

"Amanın! Dehşetül vahşet cancazığım!" diye bağırdı. Burnumdan derin soluklar alıp verdim ve havaya kaldırdığım elimi yumruk halinde yere indirdim. Kafamı da gömmüştüm şimdi. Yılgınlık vardı üzerimde sanki. Belki de koca gün öyle kalsam anca kendime gelirdim. "Minik karga ciyaklayacağına yardım et ablana." dedim cümlelerimi toparladığımda.

Aleyna'nın adımlarının hızla yaklaştığını duyuyordum. Can havliyle başımı kaldırdığımda tepemde azrail gibi dikildiğini fark etmiştim. Tek kaşı alaycı bir şekilde havadaydı, bir eli belinde, diğer eli çenesinde durumumu tartıyordu.

"Akşamki kutlamadan kaçmak için bir komplo kurmadın değil mi sevgili kertenkele hazretleri?"

Devirdim gözlerimi, acıyla inledim. Bacaklarımı oynatarak zeminden destek almaya çalıştım. Akşamı unutmak mümkün değildi. Canım üvey babam Taner ağabey'in doğum günüydü ve ailece hep birlikte bir şeyler yapmamız gerekliydi. Üstelik Suzan ablaların kafelerini de böylesine özel bir kutlama için akşam kapatmıştık. Canımın sıkılacağını düşündüğüm için Emre, Gökşin, Gökay, Furkan ve Bilge'yi de çağırmıştım. Tabii, Ege'nin gelmesi de kaçınılmazdı.

"Olağanüstü bir akşam için nasıl güzelleşeceğimi düşünürken kaçma planları mı yapacağım? Peh, iyi be kaldırma. Bakarım başımın çaresine." diyerek tısladım. Dediklerime kendim de inanmamıştım. Çok geçmeden Aleyna kolumdan kaldırdığı gibi kalkmama yardımcı olmuştu. Burnuma doluşan çiçek kokuları beni mest ettirmişti.

"Şimdiden süslendin mi? Kızım akşama daha çok var." diyordum belimi ovuşturduğumda. Kollarını göğsünde birleştirerek silkti omuzlarını. Ve salisede çıkardı dilini. "La la la la." dedi ve oynattı kafasını. "Destan yazıyoruz mutfakta cancazığım destaaan! Aldığın o kokular ve akşama tadacağın o tatların hepsi Ege ve Aleyna birleşimin maharetli ellerinden çıkan eşsiz tatlar olacak. Gel vatandaş gelll!" diyerek fır döndü ve ellerini açarak çırpınmaya başladı. Ve beni de ellerimden tuttuğu gibi sürükledi. Bir elimi kaldırdığı gibi kendini dans ettirmeye başlamıştı. Belimin acısını unutarak neşeyle kıkırdamaya başladım.

"Desene akşama zehirleneceğiz o zaman."

Fakat o hiç aldırış etmemişti, ufak bir yumruk indirdi koluma ve tekrardan şarkılarını mırıldanmaya devam etti. Hiç halim olmamasına rağmen kardeşime centilmenlik yaparak onu zoraki bir şekilde de olsa döndürmeye çabalamıştım. Fakat Aleyna durmak bilmiyordu. İtirazlarıma rağmen pijamalarımla beraber beni kapıdan dışarı çıkarmıştı.