Hayatımı Değiştiren Sen #Wattys2014

4- Kahramanım

Multimedya: Mina

-4-

Telefonumdan duymaya alışmış olduğum zil sesi odayı sarmalarken hafifçe gözlerimi araladım. Dün gece biraz zorlu geçmişti ve uyuyamamıştım. Uyumayarak geceyi sabah etmiştim. Uyumayı başardığımda ise hava çoktan aydınlanmıştı. Bundan dolayı uykulu hissediyordum.

Elimi komodine vura vura telefonuma ulaşabildim. Ekrana baktığımda arayanın annem olduğunu gördüm ve yataktan fırladım.

"Günaydın annelerin en güzeli!" Bir şey olduğunu saklamak istiyorsan, yalakalık yapmak en önemli kuraldı. Bundan daha öncesinde yalakalık yaparak birçok olaydan götümü kurtardığımı hatırlıyordum.

"Günaydın kızım. Seni şimdiden çok özledik."

"Bende sizi." diye mırıldandım. Üniversite hayatımı başlamadan sonlandırmak gibi bir düşüncem vardı ve tüm gece aklımı meşgul etmişti. Geri gitmek ve ailemin kızı olmaya devam etmek istiyordum ama onlara açıklama yapamazdım. Bu taciz olayını kendime şaklamak zorundaydım çünkü babam bunu kaldıramazdı. Kendisini suçlayıp dururdu.

"Nasıldı yurttaki ilk gecen?"

"Ne yurdu?" Ağzımdan çıkan şeye lanet okurken dudaklarımı dişledim ve elimle kafama vurdum. İlk dakikadan pot kırmıştım.

"Ne demek ne yurdu? Kaldığın yurt işte. Bana bak. Yoksa... Yurtta kalmadın mı? Mina neredesin kızım sen?"

Buyur buradan yak.

Annem rahat bir kadındı ama tanımadığım bir erkeğin evinde gecelediğimi söylesem aklına saçma sapan şeyler gelirdi. "Bir arkadaşımda kalıyorum." dedikten sonra gözlerimi sıkıca kapattım ve başka bir soru sormamasını diledim.

"Arkadaş mı? Hangi arkadaş bu? Hem sen neden yurtta değilsin?"

Derince soluklandıktan sonra ellerimle saçlarımı karıştırdım. Bir yalan daha söylemek istemiyordum ama... ''Sen arkadaşımı tanımazsın. Çünkü arkadaşım şey... Hani benim Twitter'da tanıştığım bir kız vardı ya... Evet, o.''

Cehennemde yanacağım.

''Hiç bahsetmedin daha önce.'' Kuşkulu ses tonunu alınca bir kez daha derin bir nefes aldım. Haydi Mina. Bunu yapabilirsin.

''Anne lisedeyken tanışmıştık Büşra ile. Mutlaka bahsetmişimdir de sen hatırlamıyorsun.''dedim. Bu yalan sayılmazdı. Aydın'daki arkadaş grubumdan sıkılınca çareyi internette bulmuştum ve dokuzuncu sınıftayken Büşra denilen kızla tanışmıştım. Büşra İstanbul'da yaşıyordu. En yakın arkadaşım Hera gelene kadar onunla kalabilirdim ama o da üniversite için Ankara'ya gitmişti.

"Güvenilir bir insan mı peki?"

''Fazlasıyla.''

''Verseydin de sesini duysaydım. Hem kıza bir teşekkür ederdim. Hera gelene kadar sana evini açmış.''

''Anneciğim, Büşra kayıt işleri için okulda şuan. Artık sonra konuşursun.''

''Tamam canım.''

''Kapatmam gerek anne. Sonra konuşuruz?''

"Öyle olsun bakalım. Çok seviyorum. Hoşça kal."

''Hoşça kal anne.'' dedikten sonra aramayı sonlandırdım. Telefonumu yatağa attıktan sonra kendimi tutamadım ve sırt üstü kendimi yatağa bıraktım. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes alıp verdim. Annemi bugün atlatmıştım, başka bir gün ne bok yiyecektim bilmiyordum.