My mind » taekook

22.09.2016

ー Halo? Taehyung, jesteś tam?

ー Oho, proszę. Czyżby pan najlepszy chłopak na świecie Jeon raczył zadzwonić po trzech tygodniach?

ーObudź Taehyunga, V.

ーDlaczego? Żebyś mu wszystko wytłumaczył, przeprosił, a potem znowu się nie odzywał? Ile tym razem? Miesiąc? Najlepiej by było, jakbyś w ogóle nie dzwonił.

ーMuszę z nim porozmawiać, wszystko mu wytłumaczę.

ーCo ty nie powiesz.

ーBłagam cię, V.

ーTaehyung ma już zbyt zniszczoną psychikę, żeby...

ーJak myślisz, czyja to wina? Moja?

ーTo przez ciebie płakał prawie co noc i cierpiał jeszcze bardziej. Gratuluję.

ーWszystkie złe rzeczy dziejące się w jego życiu są przez ciebie. Nie wmawiaj mi ani sobie, że jest inaczej.

ーHalo?

ーWidzisz? Nawet boisz się odpowiedzieć.

ーHalo?

ーV? Ty płaczesz?

ーTo ja.

ーTaehyung? Jezu, przepraszam cię. Wszystko ci wyjaśnię, obiecuję. Nigdy bym cię nie olał, wiesz? Ja wiem, zjebałem, ale wszystko ci wytłumaczę, tylko nie płacz, proszę...

ーJungkook.

ーTak?

ーTeraz to ty płaczesz.

ーPrzepraszam. Wiesz, że cię kocham, prawda? Tak bardzo bardzo.

ーJungkook. V... V ma rację. Teraz dzwonisz, ale nie wiem...

ー  Właśnie dlatego chcę ci wszystko wyjaśnić. Po prostu nie miałem jak zadzwonić. Wiem, nie mam usprawiedliwienia, ale po prostu nie miałem możliwości. Mój tata codziennie starał się z tobą skontaktować, naprawdę. Nie wiem, czy to kwestia braku zasięgu, czy...

ーJungkook.

ーTak?

ー Co się stało?

ーNie denerwuj się tylko, dobrze? Po prostu... Byłem chwilowo w szpitalu. Ale to nic wielkiego. Wiem, to mnie nie usprawiedliwia, ale...

ーCoś ci się stało?

ーNie. Znaczy tak. Ale nie musisz się martwić.

ーBędę.

ーOpowiem ci wszystko gdy wrócisz, dobrze? Teraz tylko byś się niepotrzebnie zamartwiał.

ーTo... To coś poważnego?

ーCo? Nie, no co ty. Już wyszedłem, mam się dobrze. Trochę tylko przedawkowałem, ale...

ーCo zrobiłeś?

ーNic. Nie ważne.

ーJak to przedawkowałeś? Kurwa, Jungkook, jak mogłeś cokolwiek...

ーTo nie ważne.

ーJak mogłeś cokolwiek przedawkować?! Myślałem, że jesteś choć odrobinę dojrzalszy. Skąd ci w ogóle taki pomysł wpadł do głowy? Nie pomyślałeś, że...

ーNie zrobiłem tego specjalnie.

ーMogłeś...

ーTaehyung, proszę cię.

ーMogłeś umrzeć, wiesz? Nie pomyślałeś o tym? Czy naprawdę aż tak ci nie...

ーZależy mi. Nie płacz, błagam.

ーChciałeś mnie zostawić? O to ci chodziło?

ーNawet tak nie myśl. Przepraszam, tak bardzo cię przepraszam. Nigdy nie chciałem cię zostawić i nigdy cię nie zostawię.

ーA jednak przedawkowałeś. Już nawet nie mam ochoty dopytywać co.

ーMiałem chwilę słabości. Żałuję. Przez te trzy tygodnie myślałem tylko o tobie i robiłem wszystko, aby...

ーTu już nie o to chodzi. Mogłeś zrobić sobie krzywdę, rozumiesz? Jesteś skończonym idiotą.

ーWiem. To się nie powtórzy, obiecuję.

ーZawsze obiecujesz.

ーCzy kiedyś nie dotrzymałem słowa?

ーNo właśnie.

ーPo prostu nie martw się o mnie.

ーNadal będę.

ーWiesz co?

ーCo?

ーSerio dużo myślałem i... Gdy wrócisz, spędzimy razem najlepsze dni naszego życia, okay? Ogarniemy wspólne mieszkanie. Nie musi być duże. Będziemy chodzić na wieczorne spacery, drogie kolacje, a żeby nie było zbyt romantycznie, będziemy się taplać w błocie albo wrzucać nawzajem do jeziora. Będziemy spędzać długie godziny na czytaniu mang i komiksów Marvela, potem włączymy denną komedię romantyczną, ale stwierdzimy, że jest zbyt hetero i romantycznie, więc zmienimy film na jakieś słabe i okropne science-fiction. A potem wyprowadzimy się daleko stąd. Może do Ameryki. Ja zostanę super lekarzem, a ty pisarzem. Piszesz naprawdę dobre rzeczy, wiesz? W Ameryce ci się oświadczę. Następnie weźmiemy ślub i zaadoptujemy dzieci. Najlepiej jedno, nie lubię, gdy więcej ludzi jest w domu. Chyba, że ty będziesz chciał więcej, a pewnie tak. Możemy zaadoptować dwójkę. Chłopca i dziewczynkę, co ty na to?

ー Jungkook...

ーTy... Ty płaczesz?

- A jak myślisz?

ーPrzepraszam. Ale wiesz, że cię kocham.

ーJa ciebie też. Troszeczkę.

ーTylko troszeczkę?

ーTrochę więcej niż troszeczkę.

(a/n) trochę dłuższa rozmowa telefoniczna, idk chyba mogę uznać to za special
strasznie spokojnie w tym ff, prawda? ;)))))