ထိုညက အျဖစ္အပ်က္မ်ားက ကြၽန္မေခါင္းထဲတြင္ အိမ္မက္ဆိုးပမာပင္ မွတ္ထင္လ်က္။ ေလာင္ကြၽမ္းေသာ ေနအိမ္မ်ား၊ အသက္ဆိုသည္မွာ ပဓာန ထား၍ မိသားစုကိုေတာင္ ထားလ်က္ ေက်းဇူးႀကီးလွေသာ လုပ္စားကိုင္စား ေျခေထာက္ကိုသာလွ်င္အားကိုး ျပဳလ်က္ ႐ုန္းထြက္ခဲ့ရသူမ်ား၊ ၾကားမိၾကားရာ အကူအညီေတာင္းကာ အသက္ကယ္ရန္ တစာစာ ေအာ္၍ ငိုေနၾကသူမ်ား၊ တန္ဖိုးထားရေသာ အရာမ်ား ေလာင္ကြၽမ္းသည့္ အထဲတြင္ ပါသြား၍ ျဖစ္ရာေလျခင္း ဟုသာ ရင္တမမႏွင့္ ေသာက ေရာက္သူမ်ား အမ်ိဳးကို စံုေလသည္။ ထို အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ထဲကုိမွ တခုတည္း ထင္းကနဲ ရိွေနတာ အရာမွာ ကြၽန္မ ရဲ႕ အေမ...။
"သမီးေျပးေတာ့ အေမလိုက္ခဲ့မယ္ေလေနာ္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး မီးထဲမွာက အႏၱာရယ္မ်ားတယ္ ေျပးေတာ့ေလ သမီး အေမ အဲ့ဦးေလးနဲ႔အေရးႀကီးကိစၥ႐ိွလို႔ပါ" ဟုျပံဳးလ်က္ေအာ္ေျပာေသာ္လည္း အေမ၏ မ်က္ႏွာ တြင္ ထိန္လန္႔မူႏွင့္ ေၾကာက္ျခားမူတို႔မွာ ငယ္ရြယ္စကေလးအတြက္ပင္ အတိုင္းသားေပၚေနသည္။
ေမွာင္မွိန္စညအခါတြင္ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္လင္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ပူေလာင္ေစေသာ နီရဲရဲ အေရာင္ တို႔မွာ အေမ၏ေနာက္မွ တည္ရိွေသာ ဦးေလး တေယာက္၏ ႐ုပ္ၾကမ္းၾကမ္း ထင္း႐ွားေနသည္။ ႏွစ္လၾကာ႐ွည္ မသန္႔စင္ မ႐ွင္းမလင္း တို႔မွာ မုတ္ဆိတ္ၾကမ္းမ်ားႏွင့္ မ်က္လံုးတို႔မွာ လူသတ္သမား ပမာ ေက်ာခ်မ္းလြန္းလွစြာ။
သူ၏ ႀကီးမား ခိုင္ခံေသာ ဘယ္လက္ေမာင္း အေမ့၏ပခံုးကိုအေနာက္မွ ကိုင္ထားသည္။ ညာလက္မွာ အရာတခုႏွင့္ အေမ့ေနာက္ေက်ာကို ေထာက္ထားလိုက္သည္။ ထိုအရာမွာ မျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ မည္သည့္မွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိ။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မ အတြက္ တည္ၿငိမ္ေအးျမလွေသာ အေမ့ကိုပင္ ေျခာက္ျခား ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသာ အရာမွာ လူကို ထိခိုက္ႏိုင္ေသာ အရာဟူ၍ သာ သိလိုက္သည္။
"သမီးေရ ေျပး ေျပးေတာ့ အေမ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး သမီး ေျပးေတာ့ ၿပီးရင္ အေမ ေနာက္ က လိုက္လာခဲ့မယ္"
ေျပာလိုက္ေသာအေမ့၏ အသဲမွာ ေၾကာက္ရိပ္လြမ္းျခံဳသေယာင္၊ မည္သို႔ဆိုေစ ၅ႏွစ္သမီးအတြက္ေတာ့ သူ၏အေမကို အႂကြင္းမဲ့ယံု မိလိုက္သည္။
သစ္ေတာ ပတ္လည္ဝိုင္းေနသည့္ ရဲရဲေတာက္ မီးေလာင္ေနသည့္ ရြာမွ မီးပံုအလယ္တြင္ အေမ့ကို ယံုလ်က္ ထြက္ေျပးလိုက္ခဲ့လိုက္ေလာက္ေအာင္ ကိုပင္ မိုက္မဲမိလိုက္သည္ဟုထင္မိသည္။ ထို မိုက္မဲျခင္း ေနာက္ဆက္တြဲအေၾကာင့္ သစ္ေတာၾကားက ပူေလာင္ျခင္း မီးသာ ၿငိမ္းခ်ဳပ္သြားသည္။ အေမကား ေပၚမလာခဲ့။ ထိုည ကိုညတေယာက္တည္း အိပ္ခါနီး အခ်ိန္ကိုလည္း မွတ္မိသည္။
အေမ ေပၚမလာေသာ္လည္း ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးစြာျဖင့္သာ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ၊ ျခင္တကိုက္ကိုက္ ႏွင့္သာအိပ္လိုက္သည္။မနက္မိုး လင္းေသာ္ ညက ေျပာေသာစကားကို နားေယာင္လ်က္ အားတင္း၍ ညက ေနရာကို သြား၍လိုက္လံ ႐ွာေဖြခဲ့သည္။ ရြာ ဟူေသာသဲလြန္စပင္ တစိုးတစမွ မက်န္။ ေတြ႔ေသာ အရာမွာ ဆိုလို႔ အသက္အလယ္ပိုင္း လူႀကီး တေယာက္ႏွင့္ မိန္းကေလး သံုးေယာက္ကိုသာ ေတြ႔လိုက္သည္။ ကြၽန္မမယံုႏိုင္ေသာစိတ္တခုႏွင့္သာ ထို လူႀကီးကို ေမးလိုက္သည္။
"သမီးအေမဘယ္မွာလဲ"
လူႀကီးမွာလည္း အံျသပံုရလိုက္သည္။ခဏတာ ၾကာေသာ္
"အေမက ေကာင္းကင္ေပၚကို ေရာက္ၿပီေပါ့ သမီး"
အေမကို ခဏခဏ ေျပာဖူးသည့္ စိတ္ေကာင္းေမြးလ်ွင္ ဒီအသက္ကုန္သည့္အခါ ေကာင္းကင္ သို႔ေရာက္သည္ကို သတိရရင္ ေပ်ာ္မိေသာ္လည္း ခြာရၿပီျဖစ္သျဖင့္ လြမ္းလ်က္ မ်က္ရည္မ်ား ဆို႔နင့္လာသည္။ ထိုသို႔ ကြဲေအာင္လုပ္သည့္ကို ဦးေလးကို မုန္းတီးသည္။ ဤသူကိုသာ ျပန္႐ွာလိုက္ခ်င္သည္။ သူႏွင့္ပက္သတ္၍ မွတ္မိထားသည္မွာ တခု တည္းေခ်။
သည္မွာ ေကာင္းကင္ေပၚသို႔ေရာက္သြားေသာ အေမ့ကို ဖက္ထားခဲ့ေသာ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းမွ အမွတ္အသားတခု။ ႀကီးမားေသာလက္ေပၚမွ မည္းမည္း အေရာင္ႏွင့္ သေကၤတ ႀကီးႀကီး ကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။ အဲ့လူကိုသာ ျပန္ေတြ႔ခ်င္လိုက္သည္။ ကြၽန္မေျပးလိုက္ရေသာ အခိုက္အတန္႔ၾကားမွာ ျဖစ္ခဲ့ေသာအေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္သာေမးၿပီး ေနာက္ဆံုး သူ႔ကို သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းတီးသည္။
ထိုထိုေသာ မ်ားစြာေသာ အေတြးမ်ားၾကားမွာ နစ္ေမ်ာေသာ ကြၽန္မကို ကြၽန္မ ရြယ္တူ နီးပါး မိန္းကေလး သံုးေယာက္ကို လက္တြဲေခၚထားေသာ ဦးေလးက အေတြးျဖတ္လိုက္ျခင္းမွာ
"သမီး ဦးေလးနဲ႔ လိုက္ေနပါ။ ဒါနဲ႔ သမီး နာမည္ မွာ ဘယ္လို ေခၚလဲ။"
အေမ တေယာက္ကို ဆံုးရံူးသြားေပမယ့္ တျခားမိသားစု တစံု ကို ရမည္ကို ေပ်ာ္ရႊင္လ်က္ အားရဝမ္းသာေျပာမိလိုက္သည္။
"သမီးနာမည္က ေနျခည္ဦး ပါ ဦးေလး"
ဆက္ရန္
YOU ARE READING
မီးငွက္ေလး ပ်ံသည့္ပမာ
Science Fiction"သင္အင္" ဆိုတဲ့ သခင္အုပ္စုႏွင့္ "က်ံဳး" ဆိုတဲ့ ကြၽန္အုပ္စု တဖက္က ျပည့္စံု ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ သာယာျခင္း တဖက္က ေသာကေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ အရာရာ မနည္း႐ုန္းကန္ရတဲ့ဘဝ ဒီ ဆန္႔က်င္ဘက္ ႏွစ္အုပ္စုၾကားမွာေမြးဖြားလာတဲ့ ကျပား တေယာက္ နဲ႔ ဘယ္လို ႐ုန္းကန္ရမလဲ ဆိုတာ... ႀက...
