မီးငွက္ေလး ပ်ံသည့္ပမာ

အခန္းဆယ့္ခုႏွစ္

"ဒီပထမပြဲစဥ္ အခ်င္းခ်င္း အေယာက္ ဆယ္ေယာက္ က်န္တဲ့ အထိ သတ္ျဖတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။" က်ံဳးသား က်ံဳးသူ အာလံုး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ၊ တခ်ိဳ႕ ဆို ေမ့ပါလဲသည္။ ဟုတ္တာပဲ ကိုယ့္ ေဆြမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ မိသားစု၊ ကုိယ့္ သားသမီး ေသမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္။ က်ံဳးသူ က်ံဳးသားေတြ အာလံုး သုတ္သုတ္႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္ ညီညာစြာ ထိုင္ေနေသာ လူတစုက စၿပီး ထႂကြလာၿပီ။ ပုန္ကန္ထႂကြစြာ ဆူညံသံတို႔ႏွင့္အတူ အာဏာ႐ွင္တဦး၏ ဆူညံသံ ေပၚလာသည္။ သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အမ်ား သူငါထက္ ပိုအံအားသင့္ရတာကေတာ့ ေနျခည္ဦး။

"ျပန္ထိုင္စမ္း။!" အာလံုး မိမိလုပ္မည့္ အမူအရာေတာင္ ရပ္ၿပီး မ်က္လံုး အစံုစံုက ေျပာဆို သူ အခန္းကေန ဆံုလာတယ္။ အေမွာင္ အတိၿပီးေနတဲ့ ရံူးႀကီးထဲကေန အလင္းေရာင္ တခုပဲရိွတဲ့ အခန္းငယ္မွာ ေျပာေနတဲ့ လူငယ္ တဦး။

"ခင္ဗ်ား တို႔အာလံုး ရဲ႕ မိသားစု သူတို႔ ၿပိဳင္ပြဲဝင္တုန္းက ပြဲမွာ ဘယ္လို ကန္႔သတ္ခ်က္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝင္ပါ့မယ္လို႔ လက္မွတ္ထိုးခဲ့တယ္။ ဒါကို ဖ်က္သိမ္းဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ ဒီထက္ ဆယ္ဆမက ေပးဆပ္ရပါလိမ့္မယ္။ အရာအာလံုးလို႔ေတာင္ ဆိုခ်င္ ဆိုရႏိုင္တယ္။ အဲ့လို ေပးဆပ္ခ်င္သလား။ ေျပာ ၾက။ ခင္ဗ်ာတို႔တေတြ အခု ျမင္ရတာ အစပဲရိွေသးတယ္။ လမ္းႏွစ္လမ္းပဲေရြး၊ ေသမွာခ်င္း တူတူ ဘယ္လမ္းေရြးမလဲ။ ဆယ္ဆေပးဆပ္ရမဲ့လမ္းလား။ အခု ၿပိဳင္ပြဲဝင္ေတြ ေသပြဲ ဝင္မဲ့ လမ္းလား။" ခုနက အမူအရာေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္။ ဤသို႔ေျပာဆုိသူကလည္း တျခားလူ မဟုတ္၊ စစ္မင္း။ ေနျခည္ဦးစိတ္ထဲမွာ

"အေဖ လူအခ်င္းခ်င္းကို ဒါမ်ိဴး လုပ္ရက္သလား။ ေျပာပါဦး အေဖ" စိတ္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာေနတာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မၾကားႏိုင္။ သို႔ေသာ္ မိသားစုဝင္ေတြကလည္း ဆယ္ဆမက ေပးဆပ္ၿပီး မိသားစု မခြဲ မခြာ ေနခ်င္သူကလည္း ေနခ်င္သည္။ မိသားစုေကာင္းစားဖို႔ ဆိုရင္လည္း ၿပိဳင္ပြဲဝင္ေတြက အေသခံဖို႔မ်ားသည္။ ေနျခည္ဦး လည္း အေသခံမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ေနာက္ဆံုး ေျပာေသာ စကားေၾကာင့္ အာလံုးက ပထမလမ္းကိုသာ ေရြးလိုက္ၾကသည္။