မီးငွက္ေလး ပ်ံသည့္ပမာ

အခန္းဆယ့္သံုး

အိမ္ကို အျပန္မွာ ၾကယ္ေလးကို ေနျခည္က ေခ်ာ့တလွည့္၊ ဆူတလွည့္နဲ႔ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ကေလးခ်စ္သူ ျမင့္ျမတ္က လက္ကို တေယာက္ တဖက္စီကိုင္၊ ေကာင္းျမတ္ကိုက် ထြန္းျမတ္နဲ ဝင္းျမတ္က ၿငိမ္ၿငိမ္ေန ေျပာလိုက္၊ သံုးေယာက္ေပါင္း စကားဝိုင္းက်ေနလိုက္၊ တဖြဲ႔လံုးမွာ အသက္ဝင္ေနလ်ွက္။ ထိုေန႔က အိမ္ကို ည ခုႏွစ္ နာရီေလာက္မွ ေရာက္သည္။ အိမ္မွပဲ တဖြဲ႔လံုး ညစာစားလိုက္ၿပီး၊ မနက္က မုန္႔မ်ားလည္း က်န္သျဖင့္ က်န္မုန္႔ကို ေႏြးၿပီး စားသူကစား၊ ညေနက ေစ်းမွ ဝယ္လာသည့္ ဟင္းသီးဟင္းရြတ္ အခ်ိဳ႕ကို ဟင္းကို ေရလံုျပဳတ္လို ခ်က္၊ ဤသို႔ႏွင့္သာ အိမ္မွာ ညစာ အာလံုးၿပီးသြားခဲ့သည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဦးေလးက အခန္းပိုမွာ သိပ္လိုက္ၿပီး၊ သူ႔ ေျမေအာက္ခန္းနားနဲ႔ အနီးဆံုး ျဖစ္သည့္ အခန္းကို ဝင္ကာ အိပ္ေလၿပီ။ ျမင္းပ်ံေလးေကာင္ကလည္း သင္အင္ကို ျပန္ရမည့္ အစည္းအေဝးေပၚသည္ႏွင့္ တဆက္တည္း ညတြင္း ခ်င္း ျပန္ၿပီ။ ထို အခ်ိန္ ၊ ညဆယ္နာရီေလာက္မွာ မအိပ္ပဲ ရိွေနသူေတြကေတာ့ ညီအမ ေလးေယာက္၊ အမအႀကီး ေနျခည္ကေတာ့ စာ အုပ္တအုပ္ကို ဖတ္ေနသည္။ က်န္ညီမေတြကေတာ့ တျခားဘာ အလုပ္မလုပ္ႏုိုင္၊ ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ျမေလးက အပင္ စာရင္းေတြစစ္၊ ဝါေလးက သိုးေမြးထိုး၊ ၾကယ္ေလးက ပံုျပင္ေလးေတြ ဖတ္ေနတာနဲ႔ ၿပီးသြားတတ္သည္။ ထိုညကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား၊ ျမင္းပ်ံေလးေယာက္ အေၾကာင္းကို မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ေျပာေနေလၿပီ။ အျဖစ္အပ်က္ကို ဘယ္ကစ သလဲ ဆိုရင္ေတာ့ လင္းႏို႔ႀကီး အေၾကာင္းကို ေျပာရင္းက သူတို႔ဆီေရာက္သြားတာပဲ။

"အဲ့မွာ အေပၚကေနၿပီးေတာ့ အကိုႀကီး ဝင္းျမတ္က ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး လွံနဲ႔ လင္းႏို႔ႀကီးရဲ႕ ဘယ္လက္ ေတာင္ပံ ထိုးခ်င္းေပါက္ ေအာင္ပစ္လိုက္တာ။ အေကာင္ႀကီးက မလူပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။" ၾကယ္ေလးက လက္နဲ႔ ပံုေဖာ္ရင္း ပံုေဖာ္ရင္း ေျပာေနေပသည္။

"ဒါ ဆို သူကေတာ္ေတာ္ သတိၱရိွတာပဲေနာ္။" ဝါေလးက ျဖတ္ေျပာသည္။ ျမေလးေကာ၊ သူေကာ ဘာဆက္ျဖစ္မည္ဆိုတာကို နားမေထာင္ပဲ မေနႏိုင္ျဖစ္ေနၿပီ။