မီးငွက္ေလး ပ်ံသည့္ပမာ

အခန္းဆယ့္႐ွစ္

" ပရိသတ္တို႔ခမ်ာ အခုဟာဆိုရင္ လူဆယ္ေယာက္ က်န္ရိွခဲ့ပါၿပီ ဗ်ာ။"

ေတာ္ေသးသည္။ ေတာ္ေသးသည္ ေခါင္းကိုခ်ိန္ထားၿပီး ေတာ္ေတာ္ကို နီးကပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အသံၾကားလိုက္လို႔။ မဟုတ္ရင္... ေနျခည္ ဘယ္ဘက္ေဘးမွာ တခု၊ အဲ့တေယာက္ရဲ႕ ေဘးမွာ တခု၊ dimension opener တံခါး ႏွစ္ခု ေပၚလာသည္။ ထို သူက ဝင္သြားသည္ကို ေတြ႔သည္ႏွင့္ ကိုယ့္ တံခါး ကိုယ္ ဝင္လိုက္တာ၊ ကြင္းျပင္ထဲသုိ႔ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ေနျခည္က ေနာက္ဆံုးေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေ႐ွ႕ ျဖဴျဖဴမဲမဲ လူကိုးေယာက္ တန္းစီသည္ကို ေတြ႔လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဘးတဝိုက္ကို ၾကည့္ေတာ့လည္း ပြဲ မစမီ အေမွာင္ အတိ ၿပီးေနခဲ့ငည့္ ခန္းမကဘအလင္းျဖဴတန္းမ်ား ထိန္ထိန္လင္းၿပီး ဂုဏ္ျပဳေတးသံမ်ား၊ ဂုဏ္ျပဳ ျခင္းျဖင့္ မြမြၾကဲ ျဖစ္ေနေသာ ဖဲျပားတို႔မွာလည္း ဝဲပ်ံေနသည္။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ မိသားစုရိွတဲ့ဘက္ကို မ်က္လံုးက ေရာက္သြားသည္။ ထိမခိုက္ပဲ ျပန္ေရာက္လာတဲ့သူကို ဘယ္မိသားစု ဝမ္းမသာပဲ ေနမည္နည္း။ သို႔ေသာ္... ေဘးမွာက သားသမီး ျပန္မေတြ႔ေတာ့မွာမို႔ ငိုေႂကြး ေနတဲ့ အေဒၚႀကီး၊ သူမတင္မက က်န္ေသာ သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါ မဖံုးမဖိႏိုင္ ငိုေနေပသည္။ ကုိယ္သာ ေသခဲ့ရေကာ၊ ကိုယ့္ မိသားစု ဝင္သာ တေယာက္ေယာက္ ေသခဲ့ရင္ေကာ။ ေတးသံေတြေၾကာင့္ ငိုသံ မၾကားရေပမဲ့ ၾကည့္ရံုႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေအာ္ဟစ္၍ ငိုေႂကြး ေနၾကသည္ကို ခံစားႏိုင္သည္။ ဟိုဘက္ၾကည့္ဒီဘက္ၾကည့္နဲ႔ ကိုယ့္ အေ႐ွ႕ကိုပဲ ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အမဲ ကိုယ္ၾကပ္ဝတ္စံုကို ဝတ္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီက လွည့္ၾကည့္ၿပီး လက္ယပ္ေခၚတာနဲ႔ သူ႔ ေဘးနား၊ ညာဘက္အစြန္းဆံုးကို ကပ္ရပ္သည္။ အာလံုး ကား ေအာင္ျမင္ၿပီး ျပန္လာသည့္အတြက္ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ကာ သတိ ႏွင့္ရပ္ေနၿပီ၊ ေနျခည္မူ ဘယ္သူေတြ ပါမွန္း သိေခ်ာေစာ က မ်ားေနသျဖင့္ ခါးကုိကိုင္း၊ ေခါင္းကို ကုန္း၊ မ်က္လံုးေလးကို ျပဴးၿပီး ကိုယ့္ ဘယ္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟိုဘက္က စၾကည့္လိုက္ေတာ့ အက်င့္မေကာင္းတဲ့ လူ၊ ၿပီးေတာ့ မ်ိဳးကုိလြင္၊ အႁမြာႏွစ္ေယာက္ ထဲက တေယာက္၊ ႏိူင္းေအာင္လံ၊ လင္းေအာင္ ၊ တျခား လူသံုးေယာက္၊ ႏွင္းဆီ။ က်န္တဲ့ ေလ့က်င့္ကြင္းက လူေတြကေကာ ေသ သြားတာလား၊ မပါလာတာလား။ အေတြးကို အစပ်ိဳး ေနခ်ိန္မွာပင္ ေျပာဆိုသူ ရဲ႕ အေျပာ ေၾကာင့္ ခါးကုိ ျပန္မတ္၊ ေခါင္းေမာ့ကာ ေနေနမိသည္။