မီးငွက္ေလး ပ်ံသည့္ပမာ

အခန္းႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္

ျပန္ေရာက္ေတာ့ အာလံုးက ဆိတ္ၿငိမ္ေနၿပီ၊ အေၾကာင္းကေတာ့ တခုတည္း။ တခါမွ ခ်စ္ေရးႀကိဳက္ေရးႏွင့္ ဘာေနာက္ေၾကာင္းမွ မရိွေသာ အႀကီးဆံုးေနျခည္က ရည္းစားဦးကို ပိုင္ပိုင္ႀကီး အိမ္ကို ေခၚလာသည္ဟူေသာ အမွတ္ႏွင့္ အာလံုးညက ဆိတ္ၿငိမ္ေနၾကသည္။ ညစာ စားၾကမည္ဆိုေသာ္လည္း ထိုနည္းအတိုင္းပင္၊ ယခင္က ဦးႏွင့္ဝါေလးၾကား ထိုင္စားသည့္ ထြန္းျမတ္၊ ယခု ေနျခည္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းထားၿပီး ခပ္ကြာကြာ ေနကာ စားေနၾကသည္။ အာလံုးက စကားမေျပာပဲ ျငိမ္လြန္းေတာ့ ေနျခည္ ေနရခက္လာသည္။

"ဦးေလး သမီး ဘာကူ..."

"ရၿပီ သမီးက ဘာမွ လုပ္စရာမလိုဘူး။" စိတ္ပဲ ဆိုးေနသလား၊ အခ်စ္ဦးဆိုတဲ့ အထင္မွားေနတဲ့ လူအိမ္မွာ အိပ္ခဲ့တယ္ ဆိုၿပီး သိလိုက္ရလို႔လား။ အမွန္ကိုသာ ေျပာခ်င္တာ။ ေျပာဖို႔ ဟတိုင္း ေဘးက ထြန္းျမတ္က တံတိုင္းတခုလို ၾကား ထဲမွာ လိုက္လိုက္ပိတ္ေနသည္။ သူသိေနသေလာ။ ထိုႏွင့္ ညက်ေတာ့ နဂိုပင္ညအိမ္ေ႐ွ႕က ျမက္ခင္းေပၚတြင္ တပင္ေခြ၊ ညာ တံေတာင္ေထာက္၊ ေမးတင္ကာ အလင္းလာရာ တဝက္သာရိွေတာ့သည့္ လျခမ္းကို ၾကည့္ရင္း ေတြေဝေနမိသည္။ ငယ္ငယ္က အေဖအရင္း သင္အင္နဲ႔ အေမအရင္းအေၾကာင္းေမးတဲ့ သင္အင္သားတေယာက္အိမ္မွာ အိပ္ခဲ့တယ္၊ ဒါကို သူငယ္ခ်င္း သင္အင္ သားတေယာက္အိမ္ မွာ အိပ္သည္ဟု တည့္ေျပာလိုက္လ်ွင္ 'ဘာလို႔အိပ္တာလဲ' ဆိုတဲ့အေမးကို ကာဖို႔ တျခား အေၾကာင္းလည္း မရိွ၊ ရိွခဲ့လ်ွင္ အေသအခ်ာ အဓိပၸာယ္ မဲ့ေနလိမ့္မည္။ ထြန္းျမတ္အိမ္မွာ အိပ္ခဲ့သည္ဟု ေျပာလိုက္လ်ွင္လည္း ၿမိဳ႕က အိမ္ႏွင့္ နည္းနည္းလွမ္းလို႔သာေတာ္ေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ နာမည္ဆိုးက အမွန္အကန္ထြက္ဦးမွာမို႔လို႔ စိတ္ညစ္ရဦးမည္။ မၿပီးေသး၊ သင္အင္သားတို႔ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မူက လြတ္ေျမာက္က လမ္းေၾကာင္းကေတာ့စေနၿပီ၊ ဒါကို ေနျခည္ မသိတာမဟုတ္၊ သိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သင္အင္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ က်ံဴးသားေတြ ရိွမယ္ဆိုေတာင္ ဆယ္ဂဏန္း ေပါ့။ ဒါက ေထာင္ဂဏန္းရိွတဲ့ သင္အင္သားေတြရဲ႕ လြတ္ေအာင္ ဆယ္ဂဏန္းနဲ႔ အစီအစဥ္ လုပ္တာဟာ ရယ္စရာ မေကာင္းလြန္းဘူးလား၊ ပိုၿပီး နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ဒါကို အစေတာင္ ေျဖာင့္ပါ့မလား။ ႐ူပ္႐ူပ္ေထြးေထြး စဥ္းစားေနရင္း ေနျခည္က သက္ျပင္း ခ်မိသည္။