မီးငွက္ေလး ပ်ံသည့္ပမာ

အခန္းႏွစ္

ထို အျဖစ္အပ်က္ မွာ ၁၄ႏွစ္တာ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ။ သို႔ေပေသာ္ျငား အရြယ္ေရာက္ၿပီးသား သူတေယာက္အတြက္ပင္ ယခုထိ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ျပန္ျမင္ဆဲ။ နာၾကည္းမူ၊ မုန္းတီးမူ ႏွင့္ ေသာကအလြမ္း တို႔လည္း ယခု ထိ မေျပာေတာ့သည့္တိုင္ေအာင္ ျပည့္ႏွက္ေနေသးသည္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ ရေသးသည္။

မ်က္ႏွာ ပင္ သဲသဲ ကြဲကြဲ မသိေတာ့ေသာ ေက်းဇူး႐ွင္ ဖခင္မွာလည္း ကြၽန္မ စမွတ္မိခါစကပင္ ျပန္ မေပၚလာေပ။ လက္တြင္ သေကၤတ ေရးထိုးထားသည့္ လူေယာင္ေဆာင္ ဘီလူးတေယာက္သာလ်ွင္ပင္ ကြၽန္မကို ေျဖဆို ႏိုင္မည္ ထင္ေလသည္။

ထိုညက အျဖစ္အပ်က္ ႏွင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ အေတြး မ်ားေတြးလ်က္ရိွေသာ ကြၽန္မ ၏ ေျခာက္ ေသြ႔ေနေသာမနက္ခင္း ကို ဝင္ေရာက္ လာသည္ မွာ ကြၽန္မ ၏ ညီမပမာ ခ်စ္ရေသာ အငယ္ဆံုး ညီမေလး ၾကယ္ျဖဴလင္း၊ နာမည္ႏွင့္လည္း လိုက္ဖက္ရေအာင္ ျဖဴစင္သည္၊ အသားမွာလည္း ညီအမ ေလးေယာက္ ထဲတြင္ အၾကည္ဆံုး၊အျဖဴဆံုး၊ သို႔ႏွင့္ မၿပီးေသး အငယ္ဆံုးမို႔လည္း ၾကယ္ကေလး ဟု ခ်စ္စႏိုးႏွင့္ေခၚသည္။

" မမေရ... ထေတာ့ ျမစိမ္းရည္ က မနက္စာ ၿပီးၿပီ၊ မေန႔ညကေကာ ေနလို႔ေကာင္းရဲ႕လား မမရဲ႕"
ၾကယ္ကေလးက ကြၽန္မလဲေနေသာ အိပ္ရာ ေ႐ွ႕တြင္ သူ႔၏ နက္ေမွာင္ ေသာ ပိုးပိတုန္း ေရာင္ ဆံပင္ ႐ွည္ကို လက္ျဖင့္ အညင္အသာ သက္လ်က္

"လာၿပီ ၾကယ္ေလးေရ။ အမလည္း ေနလို႔ထိုင္ေကာင္းပါၿပီကြယ္။"
ကြၽန္မလည္း ထလိုက္ေတာ့သည္။ ေနျခည္ဦး ဆိုနာမည္ရလာေသာ အေၾကာင္း ဖန္လာတဲ့ ထူးဆန္းလာေသာ ကြၽန္မ၏ နီ ရဲရဲလို၊ လိေမၼာ္ ေတာက္ေတာက္လို ဂုတ္ဝဲဆံပင္ ညာ ဘက္ခြဲ ထိပ္ဆံစကို က်စ္ဆံၿမီး က်စ္လိုက္ၿပီး ၾကယ္ေလးႏွင့္ စားခန္း သို႔သြားလိုက္သည္။

ကေျႏၵႀကီးေသာ ဒုတိယအငယ္ဆံုး ျမစိမ္းရည္၊ သိမ့္ေမြ႔မူအေပါင္းႏွင့္ျပည့္စံုေလေသာ ကြၽန္မ ထက္ လပိုင္းသာငယ္သည့္ ဝါဝင္းလဲ့ ႏွင့္ ဖခင္တဖြယ္ အရာရာကို ကူညီေပးခဲ့ၿပီး ယခု နာမက်န္း ျဖစ္ေနသည့္ ဦးေလး စိန္ဝင္း တို႔အသင့္ေစာင့္ေလသည္။ ေနာက္က်မွ ထေသာ ကြၽန္မ အေနႏွင့္ ခ်စ္ရေသာသူမ်ား ကိုယ္ေၾကာင့္ မစားရသည္ကို ရိမ္မိသျဖင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ပင္ စားပြဲဝိုင္းထဲ ထိုင္လိုက္ကာ

"စံုစံုညီညီ စားၾကရေအာင္"
ဟု အစပ်ိဳးေျပာလိုက္သည္။ ႐ိုး႐ိုးသားသားေျပာရေသာ္ ကြၽန္မတို႔သည္ မနက္စာကိုစားၿပီးလ်ွင္ က်န္ေသာ အခ်ိန္မွာ ဟင္းက တပြဲ ပါဖို႔ပင္ ကံေကာင္းလြန္းလာသည္။
ကြၽန္မတို႔ "က်ံဳး" အုပ္စုဖြားတို႔သည္ အေနအထိုင္ဆင္းရဲသည္။ သာမန္မွာ တေန႔လုပ္မွ တေန႔စားဘဝ။ အေျခအေနပို၍ ဟန္ေသာ သူမ်ားဆိုလ်ွင္သာ သံုးရက္စာ ေလးရက္စာကာမိေလရံုသာ။ ကြၽန္မ ေနေသာ အုပ္စုမွာ အေျခအေနပို ဟန္ေသာမိသားစုပင္။ အမဲလိုက္ ကြၽမ္းက်င္ေသာ အမႀကီး အမိရာ ကြၽန္မ ရိွသည္ကတေၾကာင္း၊ သစ္သီးဝလံ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေကာင္းစြာနားလည္၍ ပူးေပါင္းစိုက္ပ်ိဳးေသာ ဦးေလးႏွင့္ ျမစိမ္းရည္ က ကူညီေနသည္က တေၾကာင္း အေတာ္ အတန္အဆင္ေျပေနသည္ဟု ဆိုရမည္။ ဒီေလာက္ အဆင္ေျပေနသည့္ၾကားက ဟင္းက ဘာလို႔ မပါႏိုင္ရသနည္း ဟုေမးရလ်ွင္ အေၾကာင္းအရင္းတခုတည္းသာ။ ေခါင္းပံုျဖတ္ေသာ ေလာဘသား "သင္အင္" အုပ္စုေၾကာင့္။ ေနေလာင္မခံ၊ မုိးရြာမခံ၊ ေအးသည့္ ဒဏ္ကို တခုတေလမ်ွ မခံႏိုင္ေသာ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အဆင္းႏွင့္ အေရာင္ အဆင္းမရိွေသာ လူသားတို႔သည္ အေရာင္အဆင္းေပါင္းစံုႏွင့္ ညီညြတ္ၾကသည့္ "ကံ်ဳး" အုပ္စုကို မတရား အုပ္ခ်ဴပ္ေလသည္။လြန္ေလၿပီးေသာ ႏွစ္၃၀၀၀နီးပါးေလာက္က လူသားတို႔သည္ မတည့္မတည့္ျဖစ္ေသာေၾကာင္း ဂိုဏ္း အသြင္ ႏွစ္ဂိုဏ္း ခြဲထြက္သြားသည္။ သင္အင္တို႔မည္သည္မွာ ဒုကၡ ကို မခံႏိုင္သေလာက္ ဉာဏ္ျဖင့္ ဘာမဆိုကိုေအာင္ျမင္သည္ကို ယံုၾကည္သူမ်ား၊တဖက္က ကံ်ဳးကလည္း မိမိတို႔သည္ စိတ္ဓာတ္၊ညီညြတ္မူသာ လိုသည္ဟုခံယူမ်ားသာ။ ထိုအခ်ိန္ နည္းပညာတိုးတက္သည့္အေလ်ာက္ တိုးတက္ေသာ္လည္း သင္အင္တို႔ဘက္မွာ တပန္းသာကာ က်ံဳးတို႔ကို ေခါင္း မေမာ့ေလာက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကီးစိုးေနခဲ့သည္။ ထို အခ်ိန္မွ စ၍ ယေန႔ထိတိုင္ လက္ သီး တခ်က္ ထိုးပင္ အသက္ပါေလာက္ေသာ သင္အင္တို႔ကို သခင္သဖြယ္ဆက္ဆံကာ သူတို႔ကလည္း ေကာင္းေပ့ ဟူသမ်ွ အခြန္ အေနႏွင့္ သိမ္းလ်ွင္သိမ္း မသိမ္းလ်ွင္ အိမ္ရိွ စိတ္ႀကိဳက္ လူတဦး ကြၽန္အေနျဖင့္ လက္ထိပ္ခတ္ေခၚသြားေလသည္။ယခုမွာ ၅၀၁၉ ေအဒီပင္ေရာက္ေနေလၿပီ။ယခုထိ ေခါင္းျပန္မေမာ့ႏုိင္ၾကေသး၊ တခုခု ပူးေပါင္းၾကံစည္မည္ဆိုေသာ္ ေသြးခြဲ ၍ ေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ရသည္က မ်ားသည္။ ထိုသို႔ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုလည္း မည္သူ႔မွ အသိမေပးႏိုင္။ သင္အင္တို႔ဆီမွ ခိုးဝွက္ကာ ဖတ္ခဲ့ရေသာ စာတို႔မွ သိခဲ့ရခ်ည္းမ်ားသာ၊ စာတတ္ေပတတ္ ဦးေလး စိန္ဝင္း ကိုလည္း တဖက္မွ လုိက္လိုက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္လြန္းလွသည္။