To tylko zakład

•41•

Czekam zniecierpliwiona na rozwój wydarzeń. Wszyscy są zapatrzeni na bruneta.

- A więc... Potrzebuje porady - mówi, a ja patrzę zdziwiona na niego. - Chodzi mi o miłosne problemy.

- O stary. - Harry wstaje i klepie Nick'a po ramieniu.

- No co stary? Nie pamiętasz jak było z L... - Jednak nie jest mu dane skończyć, bo Harry bije go w tył głowy, na co się lekko uśmiecham. - Chciałem was prosić o powagę, bo ta osoba przyjdzie dzisiaj na kolację i... Sami rozumiecie.

Jakoś nie jest to dla mnie wielkim szokiem, ale chyba przeciwnie niż reszta, bo patrzą na niego jak na zło wcielone.

- No co tacy zdziwieni? To już mi nie wolno się zakochać? - pyta, a ja zaczynam się śmiać. - O! Jakoś na Matt'a tak nie zareagowaliście. - Nagle wszyscy cichną i zostaje grobowa cisza. Dziwne uczucie mną zawładnia.

Patrzymy po sobie nawzajem. Ja szukam jakiejś przyczyny ich dziwnego zachowania, a oni? Sama nie wiem. Po prostu są. Rzucają sobie dziwne spojrzenia, a ja nadal nic z tego nie rozumiem.

- To kiedy ona przyjdzie? - pytam, całkiem zniesmaczona sytuacją.

- Koło siódmej, bardzo zależy mi na tym, aby wszystko dobrze wypadło... Reni, słońce...

- Zajmę się wszystkim tylko najpierw masz mi coś o niej opowiedzieć. - Uśmiecham się, a on przytakuję i wyrzuca resztę z pokoju. - Kochasz ją?

- Czy kocham? Sam nie wiem. W ogóle co znaczy kochać... Bo przecież to tylko abstrakcja, tego nie ma, więc jak mogę... - zaczyna kręcić, a ja tylko wzdycham.

- Kochasz ją, ale boisz się to przed samym sobą przyznać, jesteś zbyt niepewny i przeraża cię myśl, że ona tak naprawdę nic do ciebie nie czuje - mówię z uśmiechem, a on patrzy na mnie, jakbym była psychicznie chora.

- Idź ty na psychologię. - Śmieję się na jego słowa, ale w sumie mógłby być to fajny zawód. Może to nawet fajny pomysł.

Opuszczam chłopaka i wychodzę z pokoju. Muszę się jeszcze przebrać, bo przecież mam jeszcze pracę. I tak Zack dużo mi odpuszcza, za co jestem niesamowicie wdzięczna.

Ubieram rozkloszowaną, bordową spódniczkę, czarną koszulę i tego samego koloru podkolanówki. Dla efektu końcowego dokładam czerwone botki, które idealnie pasują do dolnej części garderoby.

Lekko się maluje i wykonuje inne czynności, które muszę robić codziennie. Wreszcie gotowa schodzę na dół.

W połowie drogi przypominam sobie, że nie wziąłam telefonu i muszę się wrócić. Gdy mam go już w ręce czuje wibracje, co oznacza, że mam wiadomość.

Nieznany numer: Biegnij, bo się jeszcze do pracy spóźnisz xoxo
Ja: Myślałam, że już ci się to znudziło...
Nieznany numer: Nigdy słoneczko xoxo

Już miałam coś odpisać, ale przerwał mi w tym mój chłopak, który stał w drzwiach.

- Nie za wyzywająco? - pyta, po czym obydwoje zaczynamy się śmiać. - Ślicznie wyglądasz. - Podchodzi do mnie i całuje we włosy, a jego ręce w magiczny sposób lądują pod moją spódnicę.

- Nie dzisiaj słonko - mówię i odpycham go lekko od siebie. - Jestem już spóźniona.

- Chodź, zawiozę cię. - Uśmiecha się i ciągnie mnie za rękę.

Żegnam się z wszystkimi w biegu i wychodzę razem z Matt'em z domu. Wsiadamy do samochodu bruneta i dojeżdżamy z dużą prędkością. Często w ten sposób stara się popisać przede mną, ale jakoś nie robi to na mnie wrażenia. Jakby to był jego ścigacz to co innego.