The Right Kind of Wrong

Memory Kiss

Napaluhod na ako sa sahig dahil sa pag iyak at nanghihina na ang mga paa ko sa tensyon na aking nadarama. I just confessed to her. Lumuhod na rin siya sa harapan ko. Wala na akong lakas para ipagtaboyan pa siya. She held my head para tumingin sa kanya. Puno na rin siya ng luha.

"What did you just say? Mahal mo ako?"

"You heard me. So stop everything you do. Tama na ang pagpapanggap, na kunyari gusto mo akong tulungan. Okay na ako. Siguro naman natabunan na ang konsensya mo. Kaya tama na. Okay na. Umalis ka na." Pilit kong inaalis ang ulo ko sa mga hawak niya. Mas nanghihina ako kapagka dumadapat ang balat niya sakin. Pero mas lalo niyang hinigpitan ang kapit sa ulo ko, and the next thing i knew, naglapat na ang mga labi niya sa labi ko.

Nandilat ang mga mata ko sa ginawa niya. Mas nawalan ako ng lakas nung gumalaw ang malambot niyang mga labi at parang automatic na tumugon ako sa kanya. Damn. Napapikit na lang ako dahil natangay na ang kaluluwa ko sa mga halik niya kasabay nun ang pagragasa ng mga memorya sa utak ko. Flashbacks ng unang halik ko sa kanya hanggang sa huling halik ko sa mga labi niya sa rooftop bago ang insidente.

Shit. Another realization hits me hard. Hard enough para mapahikbi ako sa paghahalikan namin. Napayuko ako dahil hindi ko na mapigilan ang pag iyak at ang realisasyon na pumupugpog sa utak ko. Glaiza is my fucking girlfriend! Napakatanga ko! Bakit hindi ko kaagad nalaman?? Tanga! Hindi ko na namalayan na napapahampas na pala ako sa dibdib ko dahil sa galit sa sarili ko.

"Jel! Jel. Stop. Stop it. Stop." Pagpigil sakin ni Glaiza at yinakap na ako ng mahigpit para hindi ko na masaktan ang sarili ko. Hindi ko siya magawang yakapin dahil sa panghihina. Nanatili lang kaming nakaluhod.

"Baby.... I am sorry. Nakalimutan kita. I am very sorry." Bulong ko. Mas humigpit ang yakap niya sakin at naramdamam ko ang pag iyak niya lalo. Nagets na niya ang lahat sa sinabi ko. She held my head again and looked straight back at me. Ang sakit na nakikita ko sa mga mata niya kanina ay napalitan na ng saya.

"Shhhh. Its okay baby. Hindi natin sinasadya ang lahat." Pag assure niya sakin habang pinupunasan ang mga luha ko. I weakly raised my hand up to her face to feel her again if she is real.

"I love you. I miss you so much baby." I said in between my cries. Kinabig ko siya ulit to kiss her soft lips.

"Oh God. Thanks God you came back to me Jel." Turan naman niya habang binibigyan ng mumunting halik ang aking mga labi.

Napaupo na siya sa sahig as she takes me between her knees. I settled in her chest like a baby. Yumakap kami ng mahigpit sa isat isa, like we never want to let go with each other again. I still whisper my sorries to her because i said hurtful things earlier. She just hush and assures me whenever. Giving me kisses in my head. The tension died down as well as my cries.

"Ang saya saya ko ngayon alam mo ba yun? You remember me now babe. The real me." Ngiti ni Glaiza sakin habang hinahaplos ang ulo ko.

"Sorry Gai at natagalan. Nasabihan pa kita ng mga masasakit na salita. Sorry talaga." Paghingi ko ng paumanhin sa kanya.

"Shh. Okay na nga di ba? Naiintindihan ko kung bakit mo nasabi sakin ang lahat ng yun."

"Sana noon mo pa ako hinalikan." Biro ko sa kanya. Natawa lang ito.

"Sana nga. Halik ko lang pala ang katapat."

"You know, i have some weird ways of remembering. Your voice, nung narinig kitang kumanta. Many memories were brought back. Now, your kisses. Your kiss gave me realizations of who you are really in my life. Weird right?"

Nag isip muna siya bago sumagot.

"Maybe because we love each other so much? that no matter what happens to either both of us, the connections between us still remain. And those ways helped you out. Did i make sense?"