The Right Kind of Wrong

New Perspective

"What? Anything wrong?" Tanong niya as she withdraw her hand away from me. I can sense hurt in her voice. Napapikit na lang ako. Shit. I need to keep myself calm.

"I am so sorry baby. Just, just give me a minute." Natetense ko na sabi kay Glaiza. Kailangan muna niyang lumayo sakin. Baka kung ano pa magawa ko. She just remain silent at alam ko na nasasaktan siya sa sinabi ko. I tried to keep my breathing even. Bakit ganito? Nadala ba ako ng takot ko? Dahil ba to sa nangyari sakin kanina pagpasok ko sa condo? Hindi to maari. Nanaginip lang ako ng masama. Yun lang yun. Ngayon lang ako nagkaroon ng masamang panaginip ulit.

Hindi naman nagtagal humuhupa na ang kaba ko. Nawawala na rin ang tensyon sa katawan ko. I sat down on the bed and held my head. Nakatalikod kay Glaiza.

"Baby. I am so sorry. Nasaktan kita. I, i just.." Hindi ko na matuloy ang sasabihin ko dahil hindi ko maiintindihan ang nararamdaman ko.

"Its okay Jel. Can you tell me what happened? Masamang panaginip ba?" Kahit na nasasaktan nagawa pa rin niya akong unawain. Is it really a nightmare? Hindi. Totoong nangyari.

"Its not a nightmare Gai. Its a memory. A dark one." Fear is still visible in my voice.

"Hey. Tapos na ang lahat Jel. Huwag mo na isipin yan. Can i hold you now baby?" Her voice is soft. Tumango lang ako bilang sagot. I cannot look at her after what i did. I hurt her. Naramdaman kong umusog na siya sakin palapit. She snaked her arms on my waist and hug me from my back. Napapikit ako dahil nakakarelax talaga ang mga yakap niya sakin.

"I kept myself together and fought my fears. But i guess those fears had the chance to fight me back. Nakahanap siya ng paraan to destroy me. They haunt me in my dreams. Hindi lang ako ang nasasaktan, pati ikaw. I am sorry i gripped you so hard. Hindi ko sinasadya." Garalgal ang boses ko habang nagsasalita. Nasasaktan ako sa nararamdaman ko, sa nangyari, bakit nagkaganun.

"Another thing. Bakit ayaw mo hawakan kita?" Tanong niya habang tumabi na sakin sa pag upo.

"I dont know Gai. After i remember what happened to me, I have developed this new fear that ayuko na may hahawak sa dibdib ko specifically sa tama ko. Nakakadama ako ng takot at sakit whenever. Hindi ko alam. Fears live with in me starting that day." Halos mangiyak ngiyak ko na sabi.

"Shhh. Its okay baby. Hindi ko na maialis ang alala na yan sa utak mo pero gusto ko isipin mo na tapos na yun." Pagpapatahan sakin ni Glaiza habang hinahaplos ang braso ko. Nanatili lang akong tahimik. Hindi ko alam kung ano ang gagawin.

"I dont know what to do. I am so sorry nasaktan kita. At ayuko masaktan ka ulit." I looked at her full of worry.

"Wala lang yun Jel. Naiintindihan ko. I know magiging okay ang lahat dahil ngayon lang yan. Kakabalik mo lang kasi dito sa condo. Kaya mawawala din yang takot na nadarama mo eventually. Basta gusto ko lang isipin mo na, tapos na ang lahat ng yun. Wala na si Benj. Hind na siya babalik. Andito ka na. Kasama ako. We can continue our lives together. Di ba mas okay yun? Haharapin natin ang bukas na magkasama?" Tumango lang ako sa sinabi niya. Tama naman kasi. Nadala lang talaga ako sa takot ko dahil bago pa lang. We need to move on.

"So stop your worry kasi we have in our hands our future. Leave everything that happened before. Focus on US. Focus on ME. Focus on making each other happy and feel loved. Is that okay?" Nakangiti niyang tanong sakin. Pumikit muna ako at nagbuntong hininga bago siya sagutin.

"That is more than okay babe. I wanna give you the best i have. I wanna give you all my love. I want to give you all my attention, pasensya ka na lang muna kasi may kunting takot na kasama ang mga yun. I can do this being you here with me. You will never let me go right? You wont go anywhere?" Hinawakan ko na ang mga kamay nito. She looked at me straight in the eyes with so much love.