Heartbeats Series #1: Heartbeats For Sir [Completed- Self published]

37- Suddenly

Charrie's PoV

(Timeline: 2 days after the revelation about Klea's father.)
..

Ilang beses ko ng tinawagan si Abid pero hindi niya sinasagot. Nag-aalala na ako. Balak ko na sanang sabihin sa kanya ang tungkol kay Chad, ang tungkol sa anak namin pero ngayon ko naman siya hindi mahagilap.

"Mom? Are you ok? I thought we're going somewhere?", tanong ni Chad.

"I'm sorry baby but I guess we can't go out today. I have an important thing to do.", excuse ko.

"Ok mom. I'll sleep instead.", sabi niya at hinalikan ako sa pisngi. Tumango ako at sumakay sa kotse ko. I need to see him. Hindi ako mapakali, may hindi tama sa mga nangyayari, kahapon pa siya hindi nakikipag-usap sa akin. 2 days na simula ng makauwi kami.

Dumiretso ako sa University na pinagtratrabahuhan niya.

"Miss? May kailangan ka?", tanong ng guard pagkababa ko ng bintana ng kotse ko.

"Just going to visit someone.", I said and smiled.

"Sige po." , pagkapasok ko sa University ay dumiretso ako sa office niya, I just wish ito padin ang office niya.

I knocked and a little girl opened it for me--obviously it's Klea.

"Hi po mommy ni Chad. Bakit ka po nandito?", tanong niya.

"I'm looking for Sir Abid. Isn't he here?", tanong ko.

"I'm waiting for him. I don't know where he is.", sabi niya. Napatango naman ako. Asan ka Abid?

"Ok. Ingat ka baby girl, una na ako", sabi ko bago lumabas. I have to find him.

I went to Troy's office pero wala din siya doon kaya I decided na dumiretso muna sa Ice Cream House since nagugutom nadin ako. I ordered rocky road Ice Cream.

Naglaro ako sa phone ko habang kumakain ng Ice Cream. Dapat pala isinama ko na si Chad. Well, d ko naman alam na hindi ko makikita si Abid today e. Umuwi na kaya ako? Pero tinatamad pa ako.

Nainis ako nang matalo ako sa flappy bird. Tss, 2 weeks na akong naglalaro pero d padin ako nakakaabot ng 100.

My phone suddenly rang. Muntik ko ng maibagsak nang makitang si Abid ang tumatawag.

"Abid!", I cheerfully answered the call.

(Charrie...)

Napahigpit ang kapit ko sa phone ko. His voice, parang bagong gising na galing sa magdamag na iyakan. Ang lamig lamig ng boses niya. Para bang magpapaala---no. Hindi. Impossible

"Abiddddd! I've been looking for you. Where are you?", I still sound cheerful para di niya mahalatang kinakabahan na ako sa boses niya.

(Come to Corian Restaurant. I have something to tell you and I have something to give.)

I should be excited sa ibibigay niya pero hindi e, kaba ang nararamdaman ko.

"Ok. I'll be there.", sagot ko at ibinaba niya ang tawag. Patayan daw ba ako? Ngayon, hindi na talaga maganda ang kutob ko dito. I swear bubugbugin ko yun pag nakita ko, bubugbugin ko ng yakap at halik. Leshe, ang corny ko -_-

I drove to Corian Restaurant at agad kong nakita ang pulang pula niyang bangs. Natawa ako, ramdam ko naman na mahal niya ako pero nakakapagduda padin ang pula niyang buhok. Hahaha.

I went near him at nung nakita niya ako ay tumayo na siya. I hugged him so tight. He hugged me back pero humiwalay din siya agad. What's with you Abid?

"Abid naman e! Dalawang araw kang hindi nagparamdam! Saan ka galing? Bakit hindi mo sinasagot ang tawag ko? Bakit hindi ka nagrereply sa mga texts ko? ba---", he cut me off using the words I wish I will not hear forever. With those words, I wish I didn't came here anymore. His words made me stiffened.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

"Magdivorce na tayo."

...

AN: cliff hanger. hahaha. May UD ako mamaya. Promise yon😀