CAN AĞA bir deli rüzgâr ...(bitti!)

53!

En azından görenler  woteye basarsa hikaye öne çıkar böylece görülebilir👋

Watpatt iyice bozuldu🙄🙄🙄

"Beni özledin mi?" Diyen Yaren'e ağlayarak bakan Dilber kızının yüzünü avuçları arasına alarak başını olumlu anlamda salladı.

Yaren,yumruk yaptığı ellerini annesinin omuzlarına vurarak;"Neden,neden gelmedin o zaman?" Diyerek isyan ederken bacaklarının bağları çözüldü,zeminin ayaklarının altından kaydığını hissetti.

Annesinin ayaklarına kapanırken hıçkırarak ağlamaya başlayınca Maral ve Melek daha fazla dayanamayarak,"anne!"diyerek Yaren'in kollarına atıldılar. 

Cemre daha fazla dayanamayarak Melek ve Maral'ı alarak odadan çıkardı. Yaren ve annesinin yalnız kalmaya ihtiyacı vardı. 

Cemre,yeğenlerine teselli de bulunurken gözleri abisini arıyordu.can'ı görmeye,iyi olduğunu bilmeye ihtiyacı vardı.

En çokta daha tam olarak neler olduğunu bilmediği için çıldırmak üzereydi.
Konak'ta ki taziye Durumu bütün işleri değiştiriyordu.Gelen giden hiç eksilmezken,kapıdan Pekmez ve abisinin girdiğini gördü.

Melek'e bakarak işaret etti. Melek anladığını belli eden bir tavırla halasının kollarından çıkarak;merdivenlere yöneldi.

Pekmez,  güçsüz parmaklarıyla  üzerine giydiği yemeğin kenarlarından tutmuş,güçsüz ve yavaş adımlarla ilerliyordu.

Can,Pekmez'in arkasın da yürürken her bir hareketini inceliyor,ayağı takılacak.başı dönecek diye ondan çok korkuyordu ama dokunmaya cesaret edemiyordu. Aralarına sessizce örülen duvar ağır bir ayrılık çizgisi oluşturmuştu.
Birbirleriyle göz göze gelmek şöyle dursun birbirlerinin nefeslerinden,vücudlarının saldığı ılık hisden uzaklaşmak için yarışıyorlardı. 

Pekmez yavaş yavaş çıktığı merdivenlerin son basamağını da güçlükle çıktığında Cemre ile göz göze geldi.

Bakışlarını kaçırarak başını eğerken;
"Başın sağolsun abla."demesine izin verdi genzini yakan sesin. Pekmez kendini bir tuhaf hissederken değişik bir hüzünle harmanlamıyordu.

Cemre, bir abisine bir Pekmez'e baktı. Aralarında ki soğuk hava birbirilerine dönmeden buz kütlelerine dönüşürken altlarında ezilen duygular Cemre'nin görebileceği kadar aşikardı.

Cemre,bütün ciddiyeti ile boğazını temizledi,tek kaşını kaldırarak abisine baktı şimdi edeceği laflar aslında Pekmez'e idi ama abisinin ona ihtiyacı vardı.

"Abimin Canı sağolsun!"dedi.

Can da Pekmez'de başını kaldırarak Cemre'ye baktı.

Pekmez anlamaz ifade ile Cemre'ye bakmaya devam edince.

Cemre elini genç kIzın omzuna elini koyarak;"senin de başın sağolsun."dedi. Pekmez'in tekrar dolan gözleri burnunda yanan o acıklı his istemese de devam ediyordu. Başını eğerek pekmez usulca odasına çıkmak için ilerlerken Cemre bir kaç adım daha atarak,abisinin kollarının altına girdi.

"Dilay Sultan uyanmış,"diyerek abisine gülen gözlerle baktı. 

Can,başını olumlu anlamda sallayarak derin bir nefes verdi. 

Cemre'nin uzun saçlarını geri iterek,"gökyüzü  merak etme seni bırakıp gitmez."

"Sadece gökyüzünü mü bırakmaz,ya deli tayı?"