FISILTI

Rüyalar Gerçek Olmalı!

  Uyandığında sonsuza kadar hayatımdan çıktığını düşünüyorum. Boğazım acıyor. Yutkunamıyorum. Gözlerim doluyor. Ağlayamıyorum. Bana inanmamandan korkuyorum. Beni sana sarılmış bir halde gördüğünde bana

bağırmandan korkuyorum. Senin bana daha sıkı sarıldığını anladığında kendinden vazgeçmenden korkuyorum. Korkuyorum ben yok olmaktan korkuyorum...

  Son olmaması için yalvarabilirim herkese, en çok sana.. Son olmamalı sana dokunuşlarım. Bu kadar çabuk çıkmamalısın hayatımdan. Hayatım olmuşken hayatımdan çıkamazsın. Çünkü sen çıktığında benden geriye bir şey kalmayacak... ''Seni çok özledim ! '' diyen biri olmayacak her dakika. Onu özlediğimi söyleyebileceğim biri olmayacak.. Seni çok özledim Derin !

  Kafamda o kadar fazla düşünce vardı ki. Gün ağarıyordu ve sürekli Derin'i kokluyordum. Ona dokunuyordum. Ellerini tutuyordum. Bir ara beni öyle bir sardı ki kollarına... Beni istemediğine inanmıyorum ben. Benden gidebileceğini düşünmek istemiyorum..

  Derin hareketlenmeye başladığında gözlerimi kapattım. Zaten kapatabildiğim sadece gözlerim vardı. Ne kendi yaralarımı kapatabiliyordum, ne de Derin'de açtığım o koca yarayı...

  Gözlerimi kapatıp uyuyormuş gibi nefes alış verişlerimi kontrol etmeye başladım. Derin uyandı. Hissedebiliyordum. Önce ağzını açtı. ''Galiba bağıracak, kovacak beni burdan'' dediğim an kollarını daha çok sarıp beni kendine çekti. Saçlarımı sevdi. Sürekli kokladı. Elimi alıp avucumu öptü. Dudağımın kenarını öptü. Sonra da beni yaraladı...

  ''Nasıl yaptın ? '' yutkunarak konuşuyordu. Fısıltıyla.. Sesi ağlamaklıydı. Gözlerimi açıp ona yalvarmamak için zor duruyordum.

  ''Neden senden vazgeçemiyorum ? Neden yine yanımdasın ? Ellerimi senden neden çekemiyorum ? Neden yapamıyorum söylesene ? '' artık gözyaşlarını tutmuyordu...

  Boğazımda öyle bir düğüm vardı ki. Gözyaşı yanağıma düştüğünde rahatsız olmuş gibi yaparak ona arkamı döndüm. Artık rahatça gözlerimdeki yaşı bırakabilirdim.

  Arkamı döndüğümde önce gülümsediğini anladığım bir ses çıkardı. Sonra yine kendine çekti. Tamamen karıştı bana. Tamamen birleştirdi bizi. Belki son kez...

  ''Nasıl olacak ki ? Sen olmadan tek bir günüm geçmedi benim 4 yıldır. Şimdi nasıl ? ''

  Burnunu omzuma dayadı ve ''Dayanamıyorum. Çok acı bu. '' dedi.

  Ağladığımı anlamıyordu. Görmüyordu. Onu duyduğumu bilmiyordu.

  Ellerini tutarak '' Ne olur beni bırakma. '' dedim ona bakmıyordum. Hala arkam dönüktü. Yalnızca artık ağladığımı biliyordu.

  ''Uyumuyor muydun sen ? '' dedi sesini düzelterek. Ellerini çekmişti benden. İşte tahmin ettiğim gibi sonuma yaklaşıyordum..

  Ona döndüğümde ''Ben bir şey yapmadım yemin ederim. Bak telefonuma bak. Bir mesaj daha geldi. Biri bana acı çektirmek istiyor. İnan bana ne olur inan. '' dedim ve ellerini tekrar kavradım.

  Hızlı bir şekilde yataktan kalktı öylece baktı bana. Konuşmuyordu. Dudaklarını yalayarak söze girecek sandım ama o kuracağı tüm cümleleri zaten kurmuştu. Doğrulduğum yataktan kalktım bende ve gidip Derin'in kollarından tuttum..

  ''Bana inanmak zorundasın anladın mı ? Bu iş bu kadar kolay değil. Beni bu kadar kolay bırakıp gidemezsin sen. Seni seviyorum ben ya anladın mı ? Sen nereye gideceksin beni bırakıp ? '' onu sarsıyordum. Tüm gücümle. Ellerimden kurtardığı kollarını belime yerleştirdi. Başını eğdi ve dudaklarıma ulaştı.. Beni öpüyordu !