Nisanın Savaşı (Tamamlandı)

Sen Buraya Aitsin..

"Ve elveda.."
...

Nisan arkasını döndü ve kapıya doğru ilerledi. Savaş öylece kaskatı kalmıştı. Nisan'ın arkasından gidip kolundan yakaladı ve kendisine çekip sarıldı. Öyle sıkı sarıyordu ki Nisan'ı..
Hiç bırakmayacakmış gibi, 'sen benimsin' der gibi..
Ne Nisan onu affedebilirdi ne de Savaş gördüklerini unutabilirdi.
Bir gerçek daha vardı, ikisi de birbirlerini deli gibi seviyorlardı. Bakışlarından, dokunuşlarından aşk akıyordu..
Savaş "Gitme, kal." dedi ağlamaklı sesiyle.. Sesi yalvarır gibi çıkıyordu.. Gibisi fazlaydı, yalvarıyordu. Ağlıyordu Savaş Uçer..
Nisan gözlerindeki yaşları sildi ve kafasını iki yana salladı "Sen buraya aitsin Savaş, bana gitme deme" dedi, Savaş'ın kirli sakallarını okşadı. Buğulu gözlerini onun gözlerinden ayırmıyordu. "Kalamam" dedi..
Savaş'ın gözlerindeki yaşları sildi. "Ağlama" dedi ve devam etti..
"Mutlu ol.."
Nisan ne kendini ne de annesini bir daha bu pis hayata sokamazdı.
Kalbi kal dese de kalamazdı..
Yolları burada ayrılıyordu..
Savaş sadece arkasından bakabildi.
Nisan'ı kendinden de çok seviyordu. .
Pencereye ilerledi, dışarıya doğru baktı, gelen misafirlere dikkat kesti..
Sahte yüzler, iğrenç gülüşler.. Herkesten, herşeyden iğreniyordu..
Nisan Savaş'ın yanında her zaman tehlikede olmuştu, belki de onun için, Nisan için böylesi daha hayırlıydı.
Hala öfkeliydi Nisan'a, ruhunu boğuyordu, bu Savaş'ı durduruyordu..
Ama ona olan aşkı..

Bir kaç dakika böyle kaldı Savaş..
Aniden Nisan'ın gittiği yöne doğru koşmaya başladı.. "Düğünün de ailelerin de canı cehenneme" diye kükrüyordu koşarken..

Nisan kısa sürede bu kadar uzaklaşmışmıydı..
Kahretsin..
Yalının çıkışına doğru koşmaya başladı.. Nisan'ı bulamamıştı. Belki hala yalının içerisindedir diye geri döndü, sağa sola koşturmaya başladı.. Herkes şaşkın bir halde Savaş'a bakıyordu. Yalının arkasında Gözde'nin bir adamla konuştuğunu gördü. Yaklaştı ve bu adamın o gece Nisan ile yakaladığı adam olduğunu farketti. Ses çıkarmadan dinledi.. Adam Gözde 'den para istiyordu. İşte o an kafasında şimşekler çaktı Savaş'ın..
"Şerefsiz.." diyerek adamın üzerine atladı.. Yumruklarını suratına patlatırken bir yandan da ateş saçan gözlerini Gözde' nin üzerine dikmişti..
Bu ikisi hayatının içine etmişti. En sevdiğini, kıyamadığını, gözünden sakındığını kaybetmişti bunlar yüzünden..
Gözde o sırada kaçmaya başladı. Savaş'ın gözü döndüğünde neler yapabileceğini biliyordu..
Yüzü kanlar içinde kaldıktan sonra bile durmadı Savaş..
Nisan ve ona dedikleri aklına geldikçe daha da şiddetleniyordu öfkesi.. Gözde'nin arka tarafa gönderdiği adamlar Savaş'ı tutmasa adamı öldürecekti.
Babası geldiğinde bile susmadı Savaş..
Onu üst kata odasına götürdüler..

Düğün dağılmıştı, Savaş Gözde'ye, ailesine, herkese saldırıyordu. Çıldırmış gibiydi..
Sakinleştiremiyorlardı..
"Lanet olsun size" diye bağırarak terketti yalıyı..
Arabasına atladığı gibi gaza kökledi.. Nisan numarasını değiştirdiği için Merve'nin telefonunu aradı.
Merve telefonu açtığında sesi ürkek geliyordu.
Biraz Savaş'tan korkuyordu.
Her ne kadar Nisan açmamasını söylediyse de Merve ikisinin de acı çekmesini istemiyordu..
Savaş "Merve, Nisan nerede?" diye sordu. Sesi telaşlı ve endişeli geliyordu..
Merve arkadaşına söz vermiş olsa da "Savaş, Nisan'ı otobüse bindirdik, Trabzon'a gidiyor.. " diye cevapladı..
İçi rahatlamıştı Merve'nin. Derin bir nefes aldı, Tarık'ın elini tuttu, gülümsedi..
Aralarının düzelmesi için dua ediyordu..
Savaş, bir an gözlerini kapadı ve direksiyonunu Trabzon yoluna doğru çevirdi..