Beautiful Mistake

Chapter Twenty-Five

"Let's go out on Saturday."

Napatingin siya rito habang nakaupo sila sa sofa sa condo nito. At first, it was supposedly just dinner. But, what can they do?

Mahirap tumigil kapag nasimulan na. Inaasar nga niya ito kanina dahil imbes na dinner, sa ibang aspeto na naman sila nauwi. That's why he is now setting a date on Saturday.

"Saan tayo pupunta?" She asked, a little curious and excited. "Tagaytay?"

"Do you want to go there?"

She shrugged her shoulders, "Ikaw bahala."

"Abby," He whimpered, "I'm trying here, Baby. Meet me halfway," He smirked.

Natawa siya rito at ginulo ang buhok nito, "Baby ka diyan!"

"What? Can't I call you baby?"

Nakita niya kung gaano ito kainosente sa pagkakatanong niyong. She can't still imagine that Raven would stay virgin like her until three days ago.

That's actually amazing but she just can't imagine. Lalaki si Raven, may pangangailangan. Maliban doon, ibig sabihin ay hindi ito ang kasama ni Bella sa kwarto noong dineliver niya ang nirequest nitong box ng condoms.

"Baby?" Sumiksik pa si Raven sa kanya, "It sounds like your name, shinuffle lang na pangalan mo. Abby - Baby."

"Basta huwag mo akong tatawagin ng ganyan sa public, ha?" Paalala niya, "Baka pandilatan ako ng mga may crush sa 'yo."

He smirked, "What about to those who have crushes on you?" His tone is deep and serious, "Ah, alam ko na. Kapag tayong dalawa lang, I'll call you baby. But if we were at the public, I'll call you mine instead."

Humagalpak ng tawa si Abby. Raven is acting cute.  Halos nagtawanan na lang sila dahil kung ano na ang sunod sunod nitong sinasabi.

"I'll marry you." He eventually said. Nagulat siya doon at naginit ang pisngi. He caressed her red cheeks, halos mapaso siya sa haplos nito. "What?"

"Raven, hindi ako buntis." Sambit niya, "Hindi mo ako kailangan panagutan ---"

"Hindi rin naman ako buntis," Umupo ito nang maayos, "pero panagutan mo pa rin ako."

Saan ka naman nakakita ng lalaking namimikot? Raven shouldn't do that, walang babaeng magpapakipot para pakasalan ito.

Maliban sa kanya? Naririnig niya ang boses ni Daniella. Kung naririnig nito ang sinasabi ni Raven mukhang iuumpog siya sa pader.

Natahimik silang dalawa. Nakuntento sa init ng yakap sa isa't isa. When it's almost midnight, they found themselves above the bed, again.

Both panting for air. Raven lay beside her, nagkatinginan pa sila at ngiti lang ang binigay sa isa't isa. Nagulat lang siya nang bigla itong bumangon at nang bumalik ay may dala na itong malinis na shirt para sa kanya.

He helped her dressed. Sinuklayan pa ang buhok niyang magulo, she couldn't help but to ask, "Why are you doing this, Raven?"

"I just take good care of what's mine" Diretsahan nitong sagot sa kanya. Nagrigodon ang buong kalamnan ni Abby, mukhang kay Raven walang kaeffort effort ang bagay na iyon pero siya?

Kilig na kilig.

"Raven..."

"Kung hindi ka lang sana nawala ng parang bula, matagal mo ng nararanasan ito. Sana noon pa lang alam mo ng mahal rin kita, hindi ba?"

Totoo pa ba si Raven? Hindi makapaniwala si Abby sa naririnig, parang sasabog ang puso niya sa saya.

"Huwag mo akong tignan ng ganyan. Limang taon kang nawala, Abby. Normal lang na bumawi ako sa lahat ng oras na nawala ka sa akin," anito. "Hindi ko na yata makakayanan na mawala ka ulit..."