Aşk Bir İhtiyaçtır.

Bölüm İki - Her güzel şeyin bir sonu vardır.

Her şey her zaman mükemmel olamaz değil mi? Her güzel şeyin bir sonu vardır. Yoksa nasıl adil olur hayat. Yirmi üç yaşımda mezun oldum fakülteden. Ailenizin yüzündeki o gururlu ifadeyi görmek muhteşem bir duygu. Çiçek alıp gelmişler birde. Bana en güzel hediye sizsiniz ne gerek vardı ki çiçeğe. İnsan elindekinin değerini, elinden kayıp gidince anlarmış. Siz bu değeri elimden kayıp gitmeden önce de hissettirdiniz, işte bu yüzden Kerem ve ben çok şanslıyız. Eve döndük. Bendeki çoşku görülmeye değerdi doğrusu. Artık ne bir vize ne bir final stresi. Tek derdim arkadaşlarımla eskisi kadar sık görüşemeyecek olmak. Kerem'inde keyfi yerinde ama az biraz kıskanmış gibi. Daha doğru bir ifadeyle imrendi bana. O da hemen okulunu bitirmek ve kurtulmak istiyor gibiydi. Hoş bir akşam geçirdik. Hoş sohbetler ettik, tatil planımızı da yapıp yataklarımıza geçtik. Partilemek mi? Benim keyfim yerimde. Hiç gerek yok öyle şeylere. Öyle huzurlu ki burası.

Ertesi hafta annemle alışverişe çıkmak için anneme yalvarmaya başladım. Annem tüketim karşıtı bir kadındı. İhtiyacının olmadığı bir şeyi ona aldırmak imkansızdı. Benim ihtiyacım yok ki alışverişe deyip gelmek istemiyordu. Ama benim ihtiyacım vardı. Sonuçta siyah sandaletim yoktu. Diğer renklerden de sıkılmıştım. (Az biraz müsrif olabilirim)

En azından bana yardım etmesi gerekirdi. Bir şekilde ikna ettim kendisini. Çıktık yola. Daha yeni girmiştik ki annem durduğu yerde gözlerini kapatıp eliyle bana dur işareti yaptı. Başı dönmüştür herhalde diye düşündüm. O da kendine geldi 'hadi devam edelim' dedi. Sakin görünüyordu. Hani birden ayağa kalktığınızda gözleriniz kararır dengenizi koruyamazsınız ya. Öyle bir şey olduğunu düşündüm. Fakat işin aslı öyle değildi. Girdiğimiz ikinci mağazada annem yere yığıldı. O kadar panikledim ki hiç bir şey yapamadım. Doğru düşünmeyi geçin, hiç bir şey düşünemez olmuştum. İdrak edemiyordum, anneme yakıştıramazdım. O benim annemdi, mükemmeldi, sağlıklıydı. Şimdi neden yerde yatıyordu? Çevredekilerin yardımıyla hastaneye geldik. Annemi ayrı bir yere aldılar bana da sakinleştirici verdiler. Doktorun söylediklerini anlayamıyordum, sesler o kadar boğuk geliyordu ki. Konuşmak mı? Sanki yeni doğmuş bir bebek gibiydim. İki kelimeyi yan yana getirip anlamlı bir cümle kuramıyordum. Uyumuşum. Uyandığımda herşeyin bir kabus olduğunu umuyordum. Hemen başımda Kerem vardı. Annemin nerede olduğu sordum. Onu odaya almışlar. Bizde müşahede odasından çıkıp yanına gittik. Babam annemin yanındaydı. Yüzlerindeki ifadeyi inceledim önce. İkisi de oldukça sakindi. Hiç bir şey yok gibiydi. Onlara inandım. Annemin yorgun düştüğü, yemek yemeyi ihmal ettiği için bayıldığı yalanına inandım. Ya da inanmayı tercih ettim. Sizce hangisi?

Tabii ki gerçek öyle değildi. Annem kanser hastasıymış. Ne zamana kadar saklayabilirlerdi ki? Annem git gide zayıflamaya başlamıştı, sonra saçlarının dökülmesinden şikayetçi olduğu için saçını kazıtacağını söylemişti. Doğal yağlar sürüp daha gür çıkmasını sağlayacakmış. O kadar güçlü duruyordu ki. O kadar iyi saklıyordu ki. Bende, Kerem'de fark edememiştik. Artık hastaneden çıkmasına izin veremeyeceklerini duyduğumuzda kahrolduk. Yeni evimiz, adresimiz artık bu küçük hastane odası olmuştu. Çok uzun sürmedi zaten. Üç ay sonra annem bize veda etti. Beni ve Kerem'i boş verin. Babamı düşünebiliyor musunuz? Aşık olduğu kadının ölümünü izleyen babamı. O kadar çökmüştü ki mahalledekiler babamı görünce şaşkınlıklarını saklayamıyordu. Babam aylarca her gün annemin mezarı başında ağladı. Sonrasında dayanamamış olacak ki onu orada yalnız bırakmadı. Beş ay kadar sonra yanına defnedildi.

Muhteşem bir yıl öyle değil mi? İki baş kahraman, iki rol model, iki huzur kaynağı. İkisi de yoktu şimdi.

Peki ya biz? Aslı ve Kerem. Birbirimizin yaralarını sarmaya çalışıyorduk. Ne kadar doğru yapabilirdik ki? Ben yirmi üç yaşımda, Kerem on beş. Karanlık bir dönemdi. Çok uzun bir yıldı. Hiç bitmeyecek sanmıştık. Çok derinden sarsılmıştık. Hemde çok.