I don't know. Larry stylinson✔️ (DUTCH)

Hoofdstuk 6.

Louis' POV

Zayn kijkt weg van me. "Uh, weet ik niet." Zegt hij zacht. Hij begint licht te blozen. Wacht, blozen? Wat gebeurd hier?

"Oh." Is het enige wat ik uit kan brengen. Harry komt de hoek omgelopen en knikt naar Zayn.

"Ga maar achter hem aan. Hij zal je niks doen. Dat beloof ik." Zegt Zayn. Ik knik snel en loop snel achter Harry aan, die al bijna bij zijn auto is. Hij stapt de auto in en ik twijfel of ik ook in ga stappen.

"Kom je nog?" Snauwt hij. Ik slik en knik snel. Ik stap in en hij start de auto. De rit is stil maar toch raap ik al mijn moed bij elkaar om hem iets te vragen.

"Uh, H-Harry?" Ik krijg een 'hmm' terug. "W-Wat heb ik ge-gedaan dat je me h-haat?" Stotter ik. Hij kijkt kort mijn kant op maar ik blijf recht voor me uit kijken.

"Je bent homo." Mompelt hij.

"Dat heb ik toch nooit gezegd?" Vraag ik. Hij haalt zijn schouders op.

"Ik zie het. Ik hou niet van homo's. Ze zijn vies." Zegt hij. Ik slik.

"Ik voel me anders niet vies." Mompel ik.

"Dat kan." Zegt hij droog. Ik slik nog een keer. Ik voel me eigenlijk wel vies en niet normaal. Net zoals Harry al zei. Ik voel tranen opkomen. Niet huilen. Niet janken, Louis!

"Uh, hier links." Mijn stem slaat over in het midden van de zin, wat me verraad. Harry's hoofd draait snel mijn kant op. Ik kuch zacht.

"Waarom huil je?" Vraagt Harry, nog steeds met een gemene toon. Ik slik.

"Ik huil niet." Mijn trillende stem zegt wat heel anders. Harry zucht.

"Jawel." Zegt hij droog. Ik merk nu pas dat er tranen over mijn wangen stromen. Harry stopt de auto. "Stop met huilen." Zegt hij. Ik probeer hem niet aan te kijken.

"S-Sorry." Fluister ik. "Je hebt gelijk." Mompel ik.

"Wat?"

"Ik bén vies, niet normaal." Mompel ik. Harry is stil. "Ik haat mijn leven. Ik verdien het niet om te leven." Een snik verlaat mijn mond. Harry weet duidelijk niet wat hij moet zeggen.

"Zeg dat niet." Zegt hij uiteindelijk. Ik kijk naar hem op.

"Wat?" Hij zucht.

"Zeg niet dat je het niet verdient te leven. Dat slaat nergens op." Ik schrik van zijn plotselinge stemmingswisseling. Het is anders wel zijn schuld dat ik me zo voel. "Ja, dat weet ik." Mompelt hij. Ik kijk verward naar hem. "Je dacht hardop." Legt hij uit. Ik kan het niet helpen te grinniken. 

"Sorry." Zeg ik zacht. Ik hoor hem zuchten en hij start de auto weer. We zijn bijna bij mijn huis.

"Oh, en als iemand ons samen gezien heeft, ontken je het. Ik heb je nooit geholpen of thuis gebracht." Zegt hij dreigend wanneer hij stopt bij mijn huis, met mijn aanwijzingen. Ik knik snel. Natuurlijk had ik dit kunnen verwachten. Ik stap uit en loop naar de deur. Ik open de deur en stap mijn warme huis in.

Ik loop naar de woonkamer. Mijn moeder zit een kopje thee te drinken. Ze is dus net thuis gekomen, dan drinkt ze altijd een kopje thee. Ze kijkt op.

"Hey, Lou. Toch maar thuis blijven?" Glimlacht ze. Ik knik. "Ga maar even slapen, je ziet er vermoeid uit." Ik knik en strompel naar boven. Ik laat me op bed vallen en kruip onder de dekens, ik sluit mijn ogen en val in een heerlijke slaap.

"Louis? ... Lou, je moet wakker worden." Hoor ik volgens mij Lizzy zeggen. Ik open mijn ogen. Ze glimlacht naar me. "Kom je eten?" Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. Ik moet al bijna kokhalzen bij het idee van eten. Ze knikt en loopt mijn kamer uit.

Ik pak mijn mobiel en zie 8 gemiste oproepen van Niall. Snel bel ik hem terug.

"Jesus, Lou. Waar was je? Ik maakte me zorgen. Is er wat gebeurd?" Ik glimlach door zijn bezorgdheid.

"Nee, Niall. Ik ben ziek." Hij laat een opgeluchte zucht. Dat van vanochtend laat ik eruit, anders krijg ik misschien problemen.

"Mooi." Zegt hij. "Nee, niet mooi. Maar ik bedoel, mooi, van.. er is niks gebeurd." Legt hij snel uit. Ik lach en zeg dat ik het snap.

We hebben nog een tijdje gebeld tot Niall moe werd en ophing. Ik kijk naar de klok. Kwart over 9. Ik besluit mijn tanden te gaan poetsen, pyjama aan te doen en weer te gaan slapen. Hopelijk ben ik morgen weer beter.

——
Kort hoofdstukje, sorry!

Vergeet niet te stemmen!

Love you.

X KaylinStylesx