I don't know. Larry stylinson✔️ (DUTCH)

Hoofdstuk 10

Louis' POV

Ik loop onrustig het schoolplein op. Niall appte me toen ik al op de fiets zat dat hij ziek is, hij baalt omdat hij me nu niet kan beschermen, maar als hij ziek is dan moet hij gewoon thuis blijven, vind ik.

Ik loop naar mijn kluis en prop snel mijn jas erin. Ik loop alvast naar het goede lokaal en ga ervoor zitten. De docent komt aangelopen en glimlacht naar me. Ik geef een zwak glimlachje terug en sta op, wanneer hij de deur opent. Ik ga snel achterin zitten en kijk toe hoe de klas zich vult.

Als iedereen er is, start de docent de les. Ik kijk snel de klas rond. Zayn en Liam zitten naast elkaar maar Harry is er niet. Die komt vast zo nog. Zayn kijkt terug en geeft me een klein glimlachje.

Zayn heeft me uitgelegd dat hij wilt stoppen met dat gepest, maar niet gepest wil worden door Harry als hij stopt. Ik heb gezegd dat hij niet zijn reputatie moet opgeven. Hij zei toen dat hij gaat stoppen met slaan, maar misschien wel uitscheldt.

"Tomlinson!" Ik schrik op uit mijn gedachtes en kijk de docent aan. "Let je ook even op?" Ik knik snel. Ik hoor kinderen zacht grinniken.

Eindelijk gaat de bel van het laatste uur, ik voel me opgelucht dat de dag er al weer op zit. Ik ben er vandaag afgekomen met wat blauwe plekken en scheldwoorden, aangezien Harry er niet was en Liam en Zayn dan niet veel doen. Liam heeft me alleen een paar keer geduwd en is 'perongelijk' tegen me aan gelopen.

Ik loop snel naar mijn fiets toe en stap op. Ik begin snel naar huis te fietsen, waardoor ik niet goed oplet. Ik steek zonder te kijken over, ik hoor getoeter en niet veel later beland ik met een harde klap op de grond. De auto rijdt snel door.

Ik zie hoe er uit de auto achter de auto die me aanreed iemand uitstapt. Hij lijkt op Harry, maar voor dat ik beter kan kijken word alles zwart.

-

Ik open voorzichtig mijn ogen en kijk rond. Ik zie veel wit. Ik lig in een ziekenhuis. Ik kom met een ruk overeind zitten, maar laat me snel weer zakken als er een pijnscheut door mijn lichaam gaat. Er komt net op dat moment een zuster binnen gelopen.

Ze glimlacht even. "Ah, je bent wakker. Hoe voel je je?" Vraagt ze vriendelijk. Ik wrijf even over mijn hoofd.

"Niet zo goed." Zeg ik schoor. Ze knikt.

"Weet je waarvoor je hier bent?" Ik knik. "Kun je me uitleggen wat er is gebeurd?" Ik denk even na.

"Uh, ik was onderweg naar huis, maar ik werd aangereden." Zeg ik. Ze glimlacht en knikt.

"Kan je me je naam, leeftijd en wat informatie over je zelf vertellen?" Ik knik verward.

"Ik ben Louis Tomlinson, 17 jaar, ik heb 4 zusjes en een moeder en ik woon in Doncaster." Zeg ik. Ze knikt tevreden.

"Heb je een vriend, vriendin?" Ik schud mijn hoofd. Ze knikt weer. "Oké Louis, ik ga je vertellen hoe lang je hebt geslapen en wat er met je is, oké?" Ik knik. "Niet schrikken."

"Oké." Mompel ik.

"Goed." Ze kijkt even op haar blaadje. "Je hebt ongeveer 2 dagen diep geslapen." Begint ze. Mijn ogen worden groot. "Je hebt een behoorlijk harde klap gemaakt. Als de jongen die je gevonden heeft, niet gelijk de ambulance had gebeld, had het misschien anders af kunnen lopen." Ik herinner me de jongen die uitstapte: de jongen die leek op Harry.

"W-Wat heeft die jongen gezegd?" Vraag ik zacht.

"Niet veel, dat je bent aangereden en dat de auto was door gereden. Hij was nogal in paniek." Vertelt ze. Ik knik verward. Het zou Harry niet geweest kunnen zijn, die geeft niet om me. "Maar goed, je hebt 2 gebroken ribben, een zwaar gekneusde arm en een hersenschudding." Ik zucht. "Het lijkt me beter dat je nog een paar dagen hier blijft. Je moeder en zusje komen er zo meteen aan, er zit nu een jongen op je te wachten tot hij naar binnen mag. Hij is erg bezorgd en is de afgelopen twee dagen niet weggeweest." Vertelt ze met een kleine glimlach.

Ik kan het niet helpen te glimlachen. "Niall." Mompel ik. De vrouw loopt de kamer uit en niet veel later zie ik mijn favoriete, blonde Ier naar binnen lopen.

"LOU!" Roept hij blij. Ik zie dat hij zich inhoudt me een knuffel te geven. Ik glimlach en open langzaam mijn armen. Hij laat zich in mijn armen vallen en begint te snikken.

"Niall? Waarom huil je?"

"Ik dacht dat ik je kwijt was." Fluistert hij. Hij kijkt op en ik veeg zijn tranen weg. Ik glimlach.

"Maar ik ben hier, ik ga niet weg, Niall." Hij knikt en pakt een stoel en zet het naast mijn bed.

Hij praat over hoe zijn moeder boos werdt op de directeur voor het bellen naar Niall's moeder dat Niall er niet was afgelopen twee dagen.

"Ik moet weer gaan, Lou. Nu ik weet dat je wakker bent, kan ik rustig slapen." Zegt hij als het etenstijd begint te worden. Ik knik begrijpelijk.

Ik geef hem een knuffel en hij verlaat de kamer. Mijn moeder en zusjes zijn vanmiddag langs gekomen. Dat was nogal een emotionele boel.

Ik kijk op van mijn telefoon wanneer de deur wordt geopend. Ik kijk wie er staat en kom oog in oog te staan met.. Harry.

——

Licht 't aan mij, of zijn de 'wattpad-ers' een beetje dood de laatste tijd ?😂🤷🏽‍♀️

Vergeet niet te stemmen!

Love you.

X KaylinStylesx