I don't know. Larry stylinson✔️ (DUTCH)

Hoofdstuk 43

Louis' POV

"Hey, wat doe je?" Vraag ik Harry die achter zijn laptop zit wanneer ik beneden kom gelopen.

We zijn een paar dagen verder. Mijn moeder en zusjes zijn ergens naar toe gegaan. Geen idee waar.

"Ik ben aan het kijken voor een appartement." Zegt hij, nog steeds gefocust op het beeldscherm.

"Hoezo?"

"Omdat ik graag op mezelf wil wonen." Hij kijkt me kort aan.

"Oh, wordt je nu al moe van me." Grap ik. Ik laat het klinken als een grapje, maar stiekem wil ik het wel weten.

"Nooit." Zegt hij serieus. "Ik word bijna 18 en ik wil gewoon graag een plek voor mezelf. Of ons." Hij eindigt zijn zin fluisterend, maar ik kon het prima horen.

"Snap ik." Ik doe alsof ik het niet gehoord heb. "Dat zou ik ook wel willen." Harry knikt.

"Stel ik vind een leuk appartement, dan kom je natuurlijk wel bij me slapen, hé?" Ik kijk hem aan met een ben-je-serieus-blik.

"Duh." Harry lacht.

Ik ga aan tafel zitten met mijn broodje die ik net snel gesmeerd heb, naast Harry en kijk met hem mee.

"Wat is je budget?"

"Mijn moeder heeft me beloofd te betalen voor mijn studiebeurs, maar ik dan moet zorgen voor een eigen plek." Ik knik.

"Makes sense."

Ik bedenk me net dat mijn moeder daar nog nooit over heeft gehad. Of er iets over heeft gezegd. Het zal me niks verbazen als ik niet eens een studiebeurs ga doen, we hebben ook nog Lottie die een studiebeurs moet krijgen en de rest van mijn zusjes.

Ik neem het haar niet kwalijk. Het is niet niks om te zorgen voor 5 kinderen als alleenstaande moeder.

"Waar denk je aan?" Haalt Harry me uit mijn gedachtes.

"Niks belangrijks."

"Wat dacht je van deze?" Vraagt hij en draait het scherm iets meer mijn richting op.

Ik bekijk de foto's met bewondering. Dit huis is prachtig.

"Het is prachtig."

"Yeah right. Kijk hier is naar." Hij laat het balkon met het uitzicht over de stad zien.

"Wow. Hoe duur is dit wel niet?"

"Dat is nu even niet belangrijk." Zei hij dat nou echt? "Ik bedoel, het is wel belangrijk, maar het komt wel goed." Zegt hij met een lach. "Ik moet gewoon meer gaan werken."

"We hebben ook nog school, Harry." Hij knikt.

"Weet ik, ik heb een rooster." Ik kijk hem fronsend aan.

"Maak jezelf niet te oververmoeid, alsjeblieft." Harry kijkt me aan met een kleine grijns.

"Ik ben nooit te moe voor jou." Ik bloos en vermijdt oog contact. Hij lacht zacht en staat op.

"Wat ga je doen?"

"Ik ga me omkleden en klaar maken." Ik frons.

"Voor?"

"Het is zaterdag, hun. Ik moet werken." Ik zucht.

"Oh ja."

"Zal ik na mijn werk terug komen? Of kom je naar mij? Of geen van beide kan natu-"

"Ik kom wel naar jou." Onderbreek ik hem met een lach. Hij knikt. Hij rent snel naar boven.

De laatste keer dat ik na zijn werk naar hem toe ging, kregen we een heftige ruzie. Ik hoop dat het niet weer gebeurd.

*flashback*

"Ga weg, alsjeblieft." Zegt hij. Ik schud mijn hoofd. "Louis, ga verdomme weg!" Roept hij.

Ik zet een stap naar achter en slik de brok in mijn keel weg. Zijn moeder kijkt me medelijdend aan.

"Nee, waarom?" Vraag ik zacht.

"Ga weg! Het is godverdomme allemaal jou schuld!" Roept hij terwijl tranen lopen over zijn wangen.

Ik schrik. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Wilt hij het nu opeens niet meer proberen? Ik voel tranen over mijn wangen.

"Door jou haat mijn vader me! Door jou raak ik vrienden kwijt!" Roept hij en haalt zijn hand door zijn haar en trekt er aan.

"Harry, je-"

"Nee! Mam! Hou je erbuiten." Zijn moeder zucht. Ik geef haar een geruststellende blik en ze verlaat de kamer. Nu sta ik er alleen voor.

"Ik dacht dat je het wilde proberen, Hazz." Zeg ik zacht. Harry slaat hard op tafel waardoor ik schrik.

"Noem me niet zo!" Ik begin nu een beetje boos te worden en kijk hem onbegrijpelijk aan. "Laat me met rust! Verdwijn uit mijn ogen, homo!" Ik kijk hem kwaad aan.

"Je bent zelf niet eens hetero!" Roep ik terug.

"Houdt je bek!"

Hij gaat recht voor me staan en kijkt me dreigend aan. Ik ben bang, heel bang, maar ik laat niks merken. Hij heft zijn vuist om me te slaan. Ik maak een piep geluidje en sla mijn armen over mijn hoofd.

"Ik had je godverdomme gewoon dood moeten slaan!" Schreeuwt hij. "Dan was dit verdomme ook nooit gebeurd!"

Mijn mond valt open en mijn ogen worden groot. Ik huil niet, ik schreeuw niet, ik voel niks. Ik kan hem alleen maar aan kijken met een zwaar geshockeerd gezicht. Hij lijkt te beseffen wat hij zei.

"Fuck. Lou, dat meende ik niet." Zegt hij snel.

Ik zet hoofdschuddend een paar stappen naar achter met nog steeds grote ogen. Zijn moeder staat in de deur opening met haar hand voor haar mond, betraande, rode, grote ogen toe te kijken hoe haar zoon zijn vriendje dood wenste.

"Nee, Harry. Je was heel duidelijk. Ik ga, zoals je wilt." Zeg ik.

"Nee, wacht! Ik meende het echt niet!" Ik draai me om.

"En ik wil je ook nooit meer zien!" Roep ik. "What the fuck dacht ik wel niet, toen ik dacht dat je van me hield!" Schreeuw ik huilend. "Ik had het kunnen weten!"

*Einde flashback*

——
Poor Lou.

Vinden jullie dit boek nog leuk? Of wordt het saai of zo?

Als je nog leuke ideeën hebt, plaats dan een reactie of stuur me een privé berichtje! Tips zijn altijd welkom!

Bij 15 stemmen morgen avond nog een hoofdstuk🙃

Vergeet niet te stemmen! Xx

Love you

X KaylinStylesx