I don't know. Larry stylinson✔️ (DUTCH)

Hoofdstuk 11

Louis' POV

Ik kruip meer naar achter wanneer Harry naar me toe komt lopen. Zijn ogen stralen opluchting uit.

"God, ik dacht je nooit meer wakker werd." Fluistert hij, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Ik kijk hem verward aan. Hij komt naast me zitten, op de plek waar Niall ook zat. "Ik heb je gevonden, Louis." Zegt hij zacht. Ik kijk hem nog steeds bang aan.

"U-Uh, dank je?" Het komt er meer uit als een vraag. Harry zucht.

"Nee, je snapt het niet. Ik zag het allemaal gebeuren, Louis." Zegt hij. Ik knik. Ik snap niet wat hij probeert te zeggen. "My God, ik was zo bang." Mompelt hij. Ik zweer tranen te zien.

"W-Waarom?" Hij kijkt me aan met zijn groene ogen, de mooiste groene ogen die ik ooit in mijn leven heb gezien.

Het klinkt misschien gek, maar Harry is erg aantrekkelijk. Ik heb lang gestruggled over een vraag die ik mezelf stelde; vind ik Harry Styles leuk? Ik herinner me de eerste keer dat ik hem zag, in het techniek lokaal. Hij was aan het zagen. Mijn ogen vielen meteen op hem. Ook al heeft hij me zo vaak in elkaar geslagen, vernederd, uitgescholden. Ik vind Harry leuk ja, maar dan de echte Harry, die ik zie bij zijn vrienden, niet bij mij.

"Luister je wel?" Ik word terug in de realiteit gebracht door Harry's stem.

"S-Sorry, wat zei j-je?" Harry zucht.

"Uh, gewoon dat ik geschrokken was en de ambulance heb gebeld." Mompelt hij. Ik zie dat hij liegt, maar ik durf niks te zeggen.

Harry staat op en van schrik deins ik een stukje naar achter. Harry kijkt me aan. "Ik doe niks." Zegt hij met zijn handen omhoog. Ik knik snel. "Uh, ik ga maar weer is. Ik zie je nog wel." Zegt hij snel en geeft me knikje, voordat hij de kamer uitloopt.

Wat is er met hem? Hij doet opeens zo aardig, bezorgd. Dit doet anders nog minder pijn dan wanneer hij met Liam me in elkaar slaat.

Ik knip mijn lichtje uit en probeer te slapen.

De volgende ochtend word ik wakker door een hard geluid. Ik open voorzichtig mijn ogen en realiseer me dat ik nog in het ziekenhuis lig.

Ik kijk naar waar het geluid vandaan kwam. Ik kijk naast mijn bed, daar zit-op de grond-de mooiste jongen met mooie lange krullen die net niet zijn schouders aanraken en de helderste groene ogen, een kapot glas op te ruimen.

Ik kijk op de klok hoe laat het is. 10 uur. Wat doet hij hier zo vroeg? Wat doet hij hier überhaupt? Moet hij niet naar school?

Ik zie hoe hij zich prikt aan het glas en hoor hoe hij zacht vloekt. Ik kan zien dat het in zijn vinger is gekomen, maar hij negeert het. Ik druk op de knop naast mijn bed die voor een zuster roept.

Niet veel later komt er iemand binnen gelopen. Harry staat op. Hij ziet nu pas dat ik wakker ben en kijkt een beetje geschrokken. Geen idee waarom?

"Je belde?" Ik knik.

"Hij heeft glas in zijn vinger." Zeg ik. Hij draait zijn hoofd mijn kant op, hij lacht zacht en laat het zien.

"Ja, ik liet perongelijk een glas vallen." Zegt hij. De zuster knikt.

"Loop maar even mee."

Harry en de zuster lopen de kamer uit en ik pak mijn telefoon. Ik bel Niall.

"Hey Nialler." Zeg ik. Hij begroet me blij terug. "Heb je pauze?"

"Ja, hoezo?"

"Harry is hie-"

"Wat! Moet ik naar je toe komen? Gaat alles goed?" Ik lach zacht.

"Met mij gaat alles goed, maar met Harry weet ik niet." Zeg ik zacht.

"Hoezo." Lacht hij. "Heb je hem een goede mep gegeven?" Ik lach.

"Nee. Hij doet.. aardig tegen me." Zeg ik.

"Wat? Echt waar?" Niall knikt verbaasd.

"Ja, hij was er gisteren ook, toen jij weg was. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik hier nu lig." Zeg ik.

"Huh? Is hij de gene die je heeft aangereden?" Vraagt Niall. Ik geef mezelf een mentale facepalm.

"Ik bedoel, hij heeft de ambulance gebeld. Hij zag alles gebeuren, Niall, en hij vindt het vreselijk. Hij moest zelfs bijna huilen." Zeg ik zacht, bang dat hij me kan horen.

"Oh, uh. Ik snap opzich wel dat hij van slag is. Ik bedoel, ik zou ook van slag zijn als ik iemand voor mijn neus aangereden zie worden."

"Maar waarom is hij hier? Waarom gaat hij niet gewoon naar school?" Vraag ik mezelf af.

"Weet ik niet. Misschien kom je daar nog wel achter vandaag. Ik ken hem, hij doet niet opeens aardig tegen iemand die hij niet mag, ook niet na dit." Zegt hij.

Daar is het weer. 'Ik ken hem.'

"Niall? Wat bedoel je steeds met, 'ik ken hem'?" Vraag ik.

"Dat leg ik je nog wel een keer uit, als je het al niet eerder van Harry hoort. Ik moet gaan Lou, de bel is al gegaan." Ik zucht.

"Oké, Bye." Hij zegt gedag en we hangen op. Net op dat moment komen Harry en de zuster terug lopen.

"Louis, wil je proberen op te staan, alsjeblieft?" Vraagt ze vriendelijk. Ik knik.

Ik trek een pijnlijk gezicht terwijl ik overeind kom.

"Doet het nog veel pijn? Je ribben?" Ik knik.

"Minder dan gisteren." Ze knikt.

Ik hang mijn benen naast het bed en probeer te staan. Ik zak bijna door mijn benen, maar Harry houdt me staande. Ik zeg niks van zijn aanrakingen en ik laat niks merken van wat zijn handen op mijn rug en arm met me doet.

——
Vinden jullie dit boek nog leuk?
Laat tips en/of leuke comments achter, ik houd ervan ze te lezen!

Vergeet niet te stemmen!

Love you

X KaylinStylesx