I don't know. Larry stylinson✔️ (DUTCH)

Hoofdstuk 28

Louis' POV

Ik word wakker door harde geluiden van beneden. Ik kijk naast me en zie Harry niet naast me liggen. Ik schiet recht op en denk even na. We zijn vandaag bij mij thuis.

Ik hoor nog een hard geluid en ren naar de gang. Ik zie Lottie en Fizzy, Daisy en Phoebe vast houden.

"Wat is er aan de hand?" Zeg ik. Lotties betraande gezicht kijkt me aan.

Ik wacht niet op antwoord en maak mijn weg naar beneden. Ik stop even in de gang.

"Doe is normaal!" Hoor ik Harry schreeuwen.

Ik aarzel geen moment en loop de kamer binnen. Ik zie Harry beschermend voor mijn moeder staan. Ik kijk naar de man waarvoor Harry mijn moeder beschermt.

Mijn mond valt open en ik laat mijn telefoon uit mijn hand vallen. Ik kijk van Harry naar mijn moeder en dan weer naar de man.

"W-Wat is h-hier aan d-de hand?" Zeg ik geschokt. Mijn moeder kijkt me aan met een blik die ik niet kan plaatsen. "Ik vroeg wat!" Roep ik. Ik zie Harry en mijn moeder schrikken. De man kan alleen maar grijnzen. "En WAT ZIT JIJ TE GRIJNZEN!?" Ik loop dreigend op hem af.

"Louis toch, even rustig." Zegt hij met zijn akelige stem. "Moet je me niet vriendelijk begroeten na al die jaren?" Ik hoor de 'humor' in zijn stem. Ik schud walgend mijn hoofd.

"Nooit van me leven." Sis ik. Ik voel een hand op mijn schouder, ik kijk om en kijk in de prachtige, bezorgde, groene ogen van Harry. "Wat. Doe. Je. Hier?"

"Ik kwam jullie gezellig bezoeken, maar zo te zien ben ik niet erg welkom." Grijns hij. Ik wil die grijns van z'n gezicht slaan. Ik kijk naar Harry.

"Wat deed hij net toen jij schreeuwde dat hij normaal moest doen?"

"Hij wilde iets bij je moeder doen." Zegt hij zacht. Ik voel mijn woede koken.

"Weet je! Phoebe en Daisy weten godverdomme niet eens dat je bestaat!" Roep ik naar hem.

"En daarom ben ik hier, mijn zoon." Zegt hij met, nog steeds, een grijns. Ik zie aan Harry dat hij nu weet wat hier aan de hand is. Ik heb hem nooit verteld over mijn vader. Misschien moet ik dat maar is doen.

"NOEM ME NIET ZO! IK BEN JE ZOON NIET!" Harry geeft een kneepje in mijn schouder. Ik kan wel janken, zo boos ben ik.

"Ik ben nog altijd je vader." Ik trek een walgend gezicht en schud mijn hoofd.

"Waar was je dan?!" Roep ik. "WAAR WAS JE TOEN IK EEN VADER NODIG HAD DAN!? HE!"

"Louis, doe even rustig, wil je?" Sist hij.

"Wat kom je hier überhaupt doen!?"

"Ik kom jullie opzoeken, zoals ik net al zei." Ik begin zwaarder te ademen van woede en probeer me zo erg in te houden om hem niet verrot te slaan.

"NIEMAND WILT JE HIER!" Hij krijgt weer die stomme grijns op zijn gezicht.

Ik slaak een kreet uit ergernis en vlieg hem aan. Ik geef hem een rake klap op zijn kaak.

"LOUIS!" Gilt mijn moeder.

Ik word weggetrokken door Harry waarna hij me in zijn armen neemt, hij drukt mijn gezicht tegen zijn borst, zijn hand om mijn rug en zijn andere hand aait door mijn haar. Ik hoor mijn vader hard lachen.

"Mijn God! Je bent homo!" Lacht hij hard. Hij wrijft even over zijn kaak.

Ik begin te huilen door woede en allerlei emoties. Harry pakt me steviger vast en ik hoor zijn hartslag versnellen. Oké, hij is boos om wat mijn vader net zei.

"Ja, dat is hij. Heb je daar soms een probleem mee?" Hoor ik mijn moeders bijna kalme stem zeggen.

"Oh nee, zeker niet. Kan ook niet anders als je met alleen maar wijven in een huis woont." Ik knijp in Harry's shirt bij zijn rug.

Hou je rustig, Louis. Adem diep in-en uit.

"Rustig, Lou." Fluistert Harry.

"Hoe heet je, jongeman? Als ik vragen mag." Ik rol mijn ogen.

"Harry." Zegt Harry hees.

Ik maak me los van Harry en kijk weer naar mijn vader.

"Hoe lang zijn jullie al samen?" Ik denk even na. We zijn na de ruzie nu meer dan een maand bij elkaar, maar als ik de ruzie niet mee tel, is het iets langer. Ik glimlach om het feit dat Harry nu gewoon mijn vriendje is.

"Bijna twee maanden." Antwoord ik zacht. Mijn vader lacht.

"Ach, kalver liefde." Ik knijp mijn kaken op elkaar. Ik haat die man zo erg.

"Wil je alsjeblieft weg gaan?" Vraag ik zonder emotie.

"Ja. Ik zie jullie wel weer!" Zegt hij te blij en vertrekt.

Ik kijk mijn moeder verward aan. Ze geeft me een blik waarvan ik weet dat ze net zo verward is als ik.

We gaan op de bank zitten. Alle drie zijn we stil. Niemand weet wat te zeggen.

"Dus, dat was je vader, Lou." Verbreekt Harry de stilte. Ik knik langzaam.

"Ja, ik wilde je wel over mijn vader vertellen, maar ik dacht niet dat hij opeens terug zou komen." Zeg ik zacht.

"Het maakt niet uit, Lou. Ik dacht eigenlijk gewoon...dat... je vader overleden was of zo." Ik glimlach.

"Was 't maar zo."

"Louis." Sist mijn moeder. Ik haal mijn schouders op ter verontschuldiging. "Dat gaat wel een beetje ver." Zegt ze.

"Hij is voor mij altijd al dood geweest, mam. Ik heb die man al niet meer gezien sinds mijn zesde. Ik dacht eerlijk gezegd al dat 'ie dood was, dat heb ik mezelf verteld, ook al wist dat het niet zo is." Mijn moeder legt haar hand op mijn been.

"Het spijt me, Louis." Zegt ze met tranen in haar ogen.

Ik trek haar in een knuffel.

"Jij kan er niks aan doen, mam."

——
Oei, zag je dat aankomen?

Vergeet niet te stemmen! Xx

Love you.

X KaylinStylesx