ASLAN ve CEYLAN #Alsel#

Bizden Olmaz

 
Gözlerime astılar seni
Ceylanım kör oldum ben
Ne havan topu ne mermi
Senle vuruldum ben

ASLAN VE CEYLAN

BÖLÜM 62
-FİNAL-

Hissettiği ve hissedebileceği tüm duygu geçişlerini bir şekilde ekarte etmeyi başarıp telefonu yan koltuğa fırlattığında dikiz aynasından kendisi ile göz göze geldi. Bu iyi değildi. Kendisini dinlemek ya da kendisi ile yüzleşmek için doğru zaman olmayabilirdi. Kaçırdı gözlerini aynada gördüğü Selin'den. Bakışlarındaki kine kapılmamaya çalıştı. Derin bir nefes alıp o günü anımsamaya başladı. Karar verdiği ve sonrasında her şeyin çorap söküğü gibi hızla devam ettiği o güne...

"Gitmeyeceğim dedin farkında mısın?"

"Farkındayım..."

Ali gerçekliği hissetmek istercesine kafasını göğsüne yasladığında Selin gözlerini duvara sabitleyip istediğini almışçasına gülümsedi. İşte olmuştu... Bir şekilde istediğini almayı başarmıştı. Artık ipler tamamen kendi ellerindeydi ve nasıl şekillendireceğini kim bilebilirdi ki?

"Gitmeyeceksin koca gözlü kız, bırakmadın beni. Bizden vazgeçmedin. Yine..."

"Gitmeyeceğim."

'En azından bir süre daha...'

Nereden ve nasıl başlayacağına dair herhangi bir öngörüsü yoktu o gün. Ama bildiği hatta emin olduğu tek şey o açıklamayı hak ettiğiydi. Bilmesi gerekenden çok daha fazlası olduğunu hissediyordu. Kalbindeki tuhaf güvensizliğe sığınmayı tercih etti. Madem gelecek herkesi etkileyecekti, onu şekillendiren kişi de kendisi olmalıydı. Bu hikayenin Ceylan'ı olmak gibi bir niyeti yoktu. Ali'nin her şeyin normal seyrinde gittiğine inanmasına ihtiyacı vardı, DNA testi gizemini çözmeden ya da yolun sonunu bilemeden... Herhangi bir yakınlık istemediği konusunda son derece netti aslında. Ali ne dese kabul edebilecek kadar çaresiz görünürken, işi çok da zor olmayacaktı. Kendisine zaman vermek zorundaydı. Her şeyden önce mahcuptu. Onun bu mahcubiyetini sonuna kadar kullanacaktı. Selin elinin yeterince güçlü olmasının verdiği güvenle iç çekti. Gelecekte onları neler bekliyordu? Her şey bir yana olabilecek tüm sonuçlar için hazırlıklı olması gerekiyordu. Çünkü söz konusu Ali olduğunda, yolun sonunda kendilerini bekleyen şeyin ne kadar karanlık olabileceğini kestirememesi kendi suçu sayılmazdı.

***

"Kalbim şimdi de sadece senin için atıyor. En çok da bu yüzden bocalıyorum zaten Ali..."

Bocalıyor olması yalan değildi, ama hata yapmak lüksü de yoktu. Bu sefer yine işlerin sarpa sarmasına izin verecek değildi. Yapabileceği tek bir şey vardı. O da onu yaptı.

'Bir konuda yardımına ihtiyacım var Biricik, bu son. Söz veriyorum.'

Anında cevap gelen ekrana gülümseyerek baktı.

'Son olmayacağını ikimiz de biliyoruz Selly, entrikaların kadını olduğumu unutma. Evet hayatım nedir?'

'Teklifin hala geçerliyse... Yani aylar önce bana çizimlerimle şapkalarını birleştirmek istediğini söylemiştin. Yakın gelecekte... Gurur'la beraber Londra'da yeni bir başlangıç yapmak zorunda kalabiliriz. Maddi açıdan hazırlıklı olmak zorundayım. Neden ve nasıl diye sorma lütfen, senin paraya ihtiyacın yok gibi şeyler de söyleme. Sadece bana yardım et Biricik. Acil. Lütfen... Şu an açıklama yapamam emin olamıyorum sadece... Sıfırdan bir marka yaratmamız lazım. Birkaç ay içinde kendi ayakları üzerinde durabilecek kadar sağlam Ali ile bağlantısı olmayacak kadar özgün bir marka. Senden başka kimse bana yardım edemez biliyorum. Buradan oradaki işleri inşa edebileceğim, bana yol gösterecek işinde çok iyi birisine ihtiyacım var. Sen Londra'ya gittikten sonra yalnız kalmak istemiyorum. Bocalarım.'