Yarısını kurtaran adam veya Aktör(TAMAMLANDI)

Bölüm 8

   Söyleseler, birkaç ay evvel uçakta gördüğü kızla, burda, böyle karşılaşacağına inanmazdı.  Ilk gelişinde hasbel kader yanyana oturmuşlardı. Uçak kalkışa geçtiği sırada onun ne kadar tedirgin olduğu, ne kadar korktuğu dikkatini çekmişti. 'Ilk kez biniyor her halde uçağa' diye düşünürken,  halinden bunun basit bir korku olmadığını anlamıştı.   Genç kız kıpkırmızı kızarmış, farkında olmadan elleriyle  Ali'nin kollarından yapışıp, olanca gücüyle sıkıyordu. Ali  kızın  durumunu görünce, diğer elini kolunu sıkı sıkı  kavrayan ellerine dokundurdu. 

"Korkmayın, sakin olmaya çalışın, bir şey yok." Kız titriyordu, kıpkırmızı kızarmıştı.  Belli ki  uçağa ilk binişiydi. Az geçmedi  uçak normal uçuşa geçti. Yavaş yavaş kendine gelen genç kız,  Ali'nin kolunu bırakırken, onu  tanımadığını fark etti.  Belli ki çok utanmıştı. Defalarca  özur diledi. Ali  kızın  bu mahçup halini görünce

"Özür dileyecek bir şey yok. Bilerek yapmadınız.  Uçağa ilk binişiniz her halde değil mi?" diye sohbet etmeye başladı. 

"Evet. Ama böyle olabileceğini tahmin etmemiştim"

Ali cebinden sakız çıkardı, birini kendine aldı, birini kıza uzattı.

"Alın, alın, rahatlatır."

"Teşekkür ederim."

"Bir şey değil, böyle zamanlarda kendinizi oyalayacak şeyler bulun. Örneğin,  bulmaca çözmeye çalışın, kitap okuyun. Bunu yaparsanız bir az rahatlarsınız."

"Bir daha teşekkür ederim, biraz daha iyiyim." dedi. 

Uçuş boyunca aradabir gözünün ucuyla kıza bakıyor, sohbet ederek, onu oyalamaya çalışıyordu. Daha çok kendisi konuşuyor, kız ise aklını ona vermeye çalışsa da korkusunu yenmekte zorluk çekiyordu. Sanki biraz rahatlamış, korkusunu unutmuş gibi olmuşdu ki uçağın türbülansa girdiği uyarısı yapıldı. Aniden uçağın garip hareketleri kızı daha fazla korkutmaya yetti. Elindeki kitabını yere düşurdu, titremeye, terlemeye başladı. Elleri ile kah Ali'den, kah da koltuktan yapıştı. Çoğu kişi aynı durumdaydı. Bu on onbeş saniyelik hareket onu kendinden geçirdi. Halden hale giren kız, kendine gelince kıpkırmızı kızardı, ama bu kez korkudan değil, utancından. Ali kızın korkusunu az da olsa hafifletmek adına: 

"Biliyor musunuz, uçak en güvenli ulaşım aracıdır, hatta arabaya göre, on kat daha güvenli. Uçakla kaza onüç milyonda birdir. Kız utanarak:

"Kaza geçirmek, ya da ölüm korkusu değil, daha çok sesler korkuttu beni."

"Sesler.  Sesler normaldir. Uçak motorla çalışıyor. Motorlu her şeyin sesi vardır, elektrik supurgesinin, motorun, küçücük fön makinesinin bile sesi vardır. Arabaların sesi yok mudur sence, arabaya binince onun sesi rahatsız eder mi seni? Rahatsız etmez, çünkü alışmışsın. Özür diliyorum sen dediğim için, asıl ses olmassa o zaman problem olur."

"Doğru söylüyorsunuz. Korkunca insan anlayamıyor."  Biraz sustu, minnetle ona baktı ve 

bir daha teşekkür etti.

"Teşekkür etmenize gerek yok." dedi bir az sustu devam etti.

"Beyininizi öyle anlarda yönlendire bilirseniz, ne olur olsun, hangi konumda olursanız olun, korktuğunuz her zaman korkuyu yenersiniz."

"Ne yapmalıyım?."

"Eskiden olan guzel, hatta becerebilirseniz, en güzel anınızı hatırlamaya çalışın. O anda ruh haliniz değişecektir. Onu yapabilirseniz, korkularınızla başedebilirsiniz."

 Epey konuştular. Artık inmek üzereydiler. Asya –bu arada tanışmışlardı –önceki gibi korkmuyordu sanki. Uçak Stocholm'a indiyinde de Ali Asya'yı yalnız bırakmadı.

"Sizi karşılayacaklar değil mi?.

"Evet gelmeliler"

"İzin verin, onlar gelene kadar sizinle kalayım." Endişeli gözlerle ona  bakan Asya teşekkür etti. Bir az sessizliktn sonra Ali:

 "Okumak için geldiğinizi söylüyorsunuz, lisans mı master mi?" diye sordu.

"Master"

"Burada kalmayı düşünüyor musunuz?"

"Bilmiyorum."

"Ya siz, siz ne için gelmiştiniz"

Asya onu tanımamıştı. O da hiçbir şey belli etmeden 

"Ben mi, ben ...iş için geldim" dedi. Bu arada Asya'yı karşılayacak olan adam gelmişti. Vedalaşıp, bir taksiye bindi.