pp zaka
Het was rond 6 uur toen Mo kwam. Souhaila zat binnen met Loubna bij te praten, zodat ik even Mo apart kon nemen.
''Heb je nog wat van Saara gehoord?'' , ''Ja ik ben naar Rotterdam gegaan, haar ouders waren de hele tijd bij haar.''
Mo kent Saara net zolang als dat wij elkaar kennen, ze noemden elkaar altijd matties. Mo wist precies hoe het zat tussen mij en Saara hij was juist altijd degene die had gezegd, ''probeer dat meisje te veranderen'', maar het was mij niet gelukt, niet dat ik er echt mijn best voor deed.. daar niet van.
''Mo ik moet naar haar toegaan, ik heb de afgelopen dagen alleen maar aan haar gedacht, het gaat niet goed man.'' ''kijk vriend, je moet Saara vergeten'' ''Ja dat probeer ik toch ook, tfoe man, ik wil het niet laten verpesten tussen mij en Sou.'' ''Nooo man dat gebeurt heus niet, taz dacht je dat'' Ik knikte en gaf hem daarmee gelijk. ''Maar kom zullen we nu gaan dan wela?'' ''Ja jella''
''Souuuuuu, ik ga even met Mo weg ik ben in een paar uurtjes thuis.'' ''Is goed schat'' Ik gaf haar een kus op haar mond en liet de dames babbelend achter, die hadden natuurlijk genoeg te bespreken, ik wist dat ze het vooral over DE nacht zouden hebben natuurlijk. Het was echt speciaal geweest, ja ook voor mij. Het doet je toch wat als je het meisje van wie je zoveel houdt zo dicht bij je mag voelen en mag liefhebben.
We reden op de Ring Amsterdam en reden richting Rotterdam naar het ziekenhuis waar Saara lag. Ik had het rijden gemist. Ik reed al vanaf dat ik 16 jaar ofzo was, gewoon stiekem rondjes rijden in de auto van Tarik mijn broer. Toen ik 18 was heb ik meteen mijn rijbewijs gehaald en vanaf toen was verkocht aan mooie autos. Mgharba zijn verslaafd aan geld, we zijn zo materialistich als de pest en doen er allemaal aan mee....
Met Sou was het anders geweest. Op ons eerste afspraakje kwam ik haar ophalen met de fiets, ik wou weten of ze daarna nog geinteresseerd zou zijn. Ze was eerst wel verbaasd maar vond het hartstikke leuk, mijn vrienden hadden mij uitgelachen en zeiden dat ik gek was, maar ik had haar zo mooi kunnen testen. En het ging haar om mij, en niet om mijn auto of geld.
''Neem deze afslag en dan hier rechts, ja met de rotonde mee, zie je daar is het.'' ''Ik zag een groot grijs gebouw wat waarschijnlijk het ziekenhuis was.'' Ik parkeerde de auto en we liepen naar binnen. ''Weet jij waar haar kamer is wela?'' ''Ja 5e etage we moeten met de lift.''
We klopten aan, een verpleegster deed open. ''Ik kom voor Saara, is dit haar kamer?'' ''Ja kom maar verder..''
Ik keek langs de verpleegster heen en zag Saara liggen, gelukkig, ze was bij bewustzijn, ze staarde met haar ogen naar het plafond. Ze had haar lange blonde haar in een vlecht. ''Saara.....'' Ze keek meteen op naar ons. Ze zei niks maar bleef me juist aankijken alsof ze niet geloofde dat ik het was. Ik liep naar haar bed toe en ging naast haar zitten op en krukje. ''Sorry ik heb niks meegenomen ik had geen tijd om een fruitschaal of iets te kopen.... Mo ga is iets halen beneden.'' Mo begreep de hint. ''Saara...'' Ze sloeg langzaam haar ogen neer en opende ze weer. Ze lag niet aan het infuus maar haar been lag wel in het gips, die was dus waarschijnlijk gebroken. Haar gezichtje was nog net zo mooi als altijd, alleen was de rooie kleur van haar wangen verdwenen. ''Je bent dus toch gekomen,'' was het eerste wat ze tegen mij zei. ''Ja, Mo heeft me 3 dagen geleden gebeld en vertelde wat er was gebeurd.'' ''Ja hij heeft het mij verteld, ik kan je vertellen dat ik er nog veel erger aan toe was.. het enige waarom ik nu in het ziekenhuis ben is vanwege dit stomme been.'' Ik moest lachen. ''Hoe gaat het verder met je Saara?'' ''Ach ja, het kan niet beter natuurlijk, ik lig in het ziekenhuis, ik kan me niks meer herinneren van het ongeluk, er zit een jongen naast mij die getrouwd is en van wie ik niet weet wat hij komt doen.'' Hmmm, dit was ik niet van haar gewend, deze felle reactie. Ze speelden met haar handen, een beetje zenuwachtig. Ik zag dat ze de ring omhad die ik haar had gegeven voor Valentijsdag. Ze zag dat ik ernaar keek, ''Denk maar niet dat ik hem draag om jou, ik draag hem omdat ik m mooi vind'' Ze moest lachen, ik ook, we wisten allebei dat het niet waar was.. Saara haalde diep adem en ik bleef haar aankijken. Ik pakte als een soort automatisme haar handjes vast en maakte haar handen warm. Toen legde ik mijn hoofd op haar buik neer.. Ik hoorde haar snikken en wist dat ze huilde. Jalatief, waarom bracht ik mezelf en haar steeds in deze situatie, waarom waarom. Ik veegde haar tranen weg en moest mezelf bedwingen niet met mijn hoofd naar haar toe te buigen. Op dat moment kwam Mo binnen met een grote bos bloemen. ''Kijk is aan a zieke, dit was het einge wat ze in dit lelijke ziekenhuis hebben.'' ''Lief van je Mo, er staan daar ergens vazen, open dat kastje is.'' Hij zette de bloemen in een vaas.
''Saara, ik denk dat het tijd is om te gaan, je hoort snel van me oke.'' Ze knikte, ik gaf haar een kusje op haar wang. En liep snel weg, met een grote vaart liep ik de deur uit en ik smeet de deur achter me dicht. ''Heee rustig aan a sahbie'' Hoorde ik Mo roepen.
