pp souhaila
Zaka, wakker worden' Ik schudde die slaapkop naast me wakker. Vandaag zouden we tickets gaan halen om naar Ouarzazate te gaan. Tenminste, dat had ik me voorgenomen, ik had hem nog niks gezegd, maar ik wist dat ik alles van hem gedaan kon krijgen dus dat zou niet veel moeite kostte. 'Zaka yela nod a boras', ik schudde hem nu wat krachtiger door mekaar. 'Ahh?', hij opende zijn ogen, wat zag dat er schattig uit er was nu niets meer van ze zemma stoere imago over, hij was gewoon mijn zakaria, mijn mannetje. 'shal fe seha hedie a zajn?' (hoe laat is t). 'Het is al half 1, yela serbi rassek (schiet op) we gaan voor die tickets kijken!'. Zaka wreef in zijn ogen en kwam overeind, ik kon een lachbui niet bedwingen 'Wat lach je?', 'Je haar a sahbie, het doet niet! Heb jij al die tijd in Nederland geen kapper ofzo bezocht wela?'. 'Yek waga hliek, he maar wat zei je, tickets? Shmin tickets?', 'Ja sta nou maar op, kleed je aan, we gaan tickets halen, we gaan toch naar Ouarzazate?'. Hij keek een beetje verward. 'Naar ouarzazate?', 'Jaaaah, dat had je beloofd, en trouwens wat wil je dan doen, de hele tijd hier in Casa blijven? De baby is bijna op komst en ik wil in Nederland bevallen meneertje, en daarvoor wil ik nog heel wat van Marokko hebben gezien dus yela opstaan!'. 'Wacht wacht wacht, even rustig aan.', Ik zag dat hij even nadacht, wat was er nou zo moeilijk aan te begrijpen?. 'Schatje, luister dan, ben je vergeten dat we vandaag even naar die arts moesten?'. Ooh ja dat was waar ook, helemaal vergeten. 'Ach is dat nou zo belangrijk? Ik voel me toch goed, en er zullen vast ook artsen zijn in ouarzazate of omgeving.', 'Nou, daar ben ik niet zo zeker van, en buiten dat, ik wil gewoon zeker weten dat me vrouwtje gezond is.' Op een of andere manier leek het hem moeite te kosten dat te zeggen. 'Oke als het belangrijk voor je is, dan moet het maar. Gaan we eerst daarheen en dan tickets halen, safi?'. Ik keek hem met mijn meest charmante glimlach aan, maar het scheen niet echt impact op hem te maken. 'We zullen wel zien a zajn, we zullen zien.'
Een paar uur later, stond ik met een bekertje koffie in mijn hand te wachten op Zaka. Ik had eerst met de arts moeten praten, hij had mij gevraagd waar ik last van had gehad de afgelopen tijd. En hoe het verder met mijn conditie en gezondheid gesteld was. Ik had hem moeten bekennen dat ik af en toe last had gehad van steken in mijn zij en buik, net als eergister. En dat mijn uithoudingsvermogen was gedaald, maar dat had er toch mee te maken dat ik zwanger was? Ik was er niet helemaal gerust op, en de arts had mij ook niet kunnen bevestigen wat er mis was. Alles was toch wel goed met de baby? Ach vast wel, ik snapte niet wat Zaka zich nou druk zat te maken, het kwam gewoon door stress. Alhoewel ik merkte dat hij zijn ongerustheid probeerde te verbergen, had ik hem toch door. Maar ik had het gevoel dat er iets anders aan de hand was, verborg hij soms iets voor mij? Was er soms iets gebeurd in Nederland waar ik niks vanaf wist? Het had toch niet met die Saara te maken? Nee dat kon niet, het had gister zo oprecht geklonken toen hij zei, 'vergeet haar'. Maar waarom had Zaka dan net gezegd: 'Ga even koffie ofzo drinken, ik wil de arts spreken..'. Iets dat blijkbaar niet voor mijn oren bestemd was, maar het ging toch over mij? Kifash? Of was dat soms de mentaliteit in Marokko om eerst de man in te lichten, en dan pas de vrouw? Ik begon een beetje pissig te worden, en waarom duurde het zolang? Ik stond in de hoek van een wachtkamer, het zag er allemaal heel modern uit, hygienisch, schoon, goed onderhouden. Er lagen zelfs modetijdschirften, ik zag ergens de Vogue tussenliggen. Een meisje met donkere krullen, zat een paar stoelen van mij vandaan in een tijdschrift te bladeren, ze zat er al een hele tijd, ze keek af en toe op haar horloge, en bladerde dan weer verder. Ze zag er goed verzorgd uit, ook mooie kleertjes aan, mijn aandacht werd een beetje afgeleid waardoor ik niet doorhad dat Zaka mij al een hele tijd zat aan te kijken vanuit de deuropening. Het meisje keek op, ze keek mij aan, daarna keek ze naar iets achter mij, die iets was Zaka. Ze glimlachte en zwaaide lichtjes met haar hand. Ik draaide me om, waarop ik Zaka zag. Een beetje verbaasd. Waar kende hij dat meisje van? Ik wou naar hem toelopen, maar iets hield me tegen. Zijn blik, zijn houding, er was iets mis. Ik zag het aan hem, ik voelde het, zelfs van deze afstand. We leken allebei versteend, zo bleven we elkaar aankijken zonder iets te doen. Ik voelde me raar, ik voelde een lichte misselijkheid opkomen, wie was dat meisje? Wat had de dokter gezegd? Wat was er aan de hand? Mijn handen bracht ik naar mijn buik, als reflex, ik voelde een verkramping. In 1 seconde stond Zaka naast me, hij gebood me te gaan zitten op een stoel achter mij. We zeiden niks tegen elkaar, het was stil. Ik sloot mijn ogen en voelde de kramp wegtrekken, ik kon weer gewoon ademhalen en zoog veel lucht in mijn longen. Ik stond op, zaka pakte mijn hand, knikte naar dat meisje, en we liepen de wachtkamer uit. We waren met de auto gegaan, ik had best willen lopen, maar zaka had geen zin gehad. Hij hield de deur voor me open en stapte zelf ook in. Het was snel gegaan, maar van oh zo veel betekenis.
'Wat is er.... aan de hand zaka?' , hij had rustige r&b muziek opgezet. 'Ja we moeten eventjes praten Sou'....
