pp saara
Mo was net vertrokken. We hadden uren lang zo gezeten, en zitten praten. Ik kon het nog steeds niet geloven. Was zij er echt niet meer? Zij, op wie ik zo jaloers was geweest. Zij, die ik zo naief had gevonden. Zij, met wie ik medelijden had gehad, maar ook zij, met wie ik dolgraag van plek zou willen ruilen. Maar het leek niet echt, het leek gewoon zo onwaarschijnlijk. Toen ik haar zag, zag ze er zo gezond uit, ik had nix opvallends gezien. Dat was nog geen 6 maanden geleden. Wat moet er toch veel gebeurd zijn al die tijd. Maar ik voelde me bovenal schuldig, ik had al die tijd Allah gesmeekt om Zaka bij mij terug te laten komen, ik had soms zoveel rakhats achter elkaar gedaan dat mijn knieen en enkels het soms leken te begeven, ik had Allah om vergiffenis gevraagd.. En nu, nu ik hem praktisch in de schoot geworpen kreeg, nu voelde ik mij schuldig, het voelde niet goed.. Mijn zus die elke dag tegen mij zei : ''Je gaat toch niet tegen Allah vechten!'', waarmee ze wou zeggen dat als het mektab was geweest en zou zijn, ik mij niet druk moest maken. Hoe haalde ik t in mijn hoofd om tegen t lot te vechten, fysiek dan, zei zij telkens.
En nu dus, nu mijn kans open lag, nu ik eigelijk niks meer te verliezen had. Een man die mij niet trouw was, en een man wie ik niet trouw wilde zijn. Nu ik Zaka praktisch kon gaan verleiden en hem voor mezelf kon winnen, begon ik te twijfelen. Verdiende ik hem wel? Was hij mij wel waard? Ja, ik hield van hem, ik hou van hem, en ja, hij van mij.. Maar, kon t wel? Was het niet verraad? Tegenover haar? Tegenover hem? Tegenover onze familie's? En hij had notabene een kindje van haar.. Ye rabie......... En ik? Ik was een getrouwde vrouw, maar hield van een ander. En mijn 'concurrente' is er niet meer. Ik hoorde blij te zijn. Maar dat was zo godverdomme fout! Hoe kon ik blij zijn als ik weet dat degene van wie ik zielsveel houd, iemand heeft verloren van wie hij houdt? Hoe kon ik blij zijn, of zijn minst opgelucht zijn, als iemand van wie ik hou, een ondraagbare pijn met zich meedraagt, een gemis heeft, zich niet meer compleet voelde.. Ach wat zat ik nou illusies te maken, alsof ik zijn gevoelens kende, alsof ik wist hoe hij zich op dit moment voelde, wat hij deed, waar hij was..
Ik voelde de onkomelijke drang om naar hem toe te gaan, hem te troosten, bij hem zijn, van hem houden, hem liefhebben. Maar dat kon niet. Mo had het ook gezegd, 'Saar, je kan hem beter met rust laten, hij zoekt je, als hij dat wilt, zelf wel op'. En hij had gelijk.. toch? Of niet? Ik wist t niet meer. Echt niet meer.
Ik lag met mijn rug op tapijt, met mijn ogen gericht naar t plafond, met mijn handen onder mijn hoofd gevouwen.. Het was gewoon t laatste wat ik verwacht had, hij had het mij wel gezegd.. ''Sou is ziek'', zijn stem had zwaar geklonken, droef, vol verdriet. Maar waarom was het niet tot mij doorgedrongen dat het echt menins was? Ik had me veel meer bezig gehouden met de vraag wanneer ik hem weer zou zien..
Mo zou morgen gaan. Hij zei dat hij Zaka niet daar alleen kon laten. ''Hij moet nu zoveel verantwoordelijkheden dragen.. zijn schoonfamilie, de begravenis, ik weet dat hij t niet meer aankan..'', waren zijn woorden geweest. Ik wou ook gaan, maar ik was bang voor zijn reactie. Misschien was ik nu wel de laatste die hij wou zien. En bovendien wou ik hem totaal niks opdringen, als ik zou gaan, was het om het feit dat ik hem wou steunen. Maar was ik daar wel de aangewezen persoon voor? Nee.. dat wist ik, dat wist hij, dat wist iedereen..
Ik werd midden in de nacht wakker, nog steeds liggend op t tapijt. Ik moest zo in slaap gevallen zijn. Mijn hand onder mijn t-shirt, op mijn warme buik, ik voelde hoe mijn maag in eenkromp. Wat wil je.. ik had de hele dag nix gegeten. Zachtjes stond ik op. Ik liep de trap op naar boven en opende zachtjes de slaapkamerdeur. Het bed lag er nog precies hetzelfde bij. Nabil was weer niet thuisgekomen. Ik knipperde het licht aan, liep door naar de badkamer en deed de douche aan. Een kleine 5 minuten later voelde ik de warme stralen over mijn lichaam glijden. De dag flitste weer voorbij aan mijn ogen. Hoe Mo in tranen binnenkwam, hoe wij samen hebben gezeten, hoe ik heb liggen denken, heb liggen piekeren, me suf heb zitten peinzen.. Het sop gleed van mijn lichaam af, met mijn rechterhand draaide ik de doucheknop dicht, en greep blind een handdoek die ergens in handbereik lag. Ik sloeg de handdoek om mijn haren heen en trok mijn badjas aan. Ik liep terug de slaapkamer in en liet mijzelf neerploffen op bed. Het digitale klokje aan Nabils kant liet weten dat het 03.40 was. De telefoon van de vaste lijn die aan mijn kant stond, gaf aan dat er een bericht was ingesproken. Ik drukte op 'on', en hoorde de stem van mijn zus.. Hai lievie, hoe is het met je en waar ben je? Ik kan je niet bereiken. Elmohim ik neem zo de kleine mee naar Artis en als je zin hebt om mee te gaan moet je t even laten weten oke? Oke ciao zussie, ik hou van je...... tuuut tuuut tuut . Ik drukte weer op 'on', haar nummer werd automatisch gedraaid.
''hallo?'', ''ja met mij'', ''saar? tina hamka awla, weet je wel hoe laat t is?'', ''ja sorry, ik heb je bericht net pas gehoord'', ''hoezo? kom je net pas thuis?'', ''nee nee, ik ben net pas wakker, maar ja''
......ik wist niet eens waarom ik mijn zus haar nummer had gedraaid, maar zij was altijd degene geweest op wie ik kon terugvallen.....
''He schatje, is er iets aan de hand ofzo, ik neem aan dat je me niet zomaar 's nachts wakker belt?'', ''nee..... a gti smehnie mlih.... zaka's vrouwtje is overleden..... en ik... ik weet t niet meer....'', ''wat??? iwa safi???!!, ''nee serieus.......'', ''soubhannallah wat erg, weet je t wel zeker?? of heb je gewoon zomaar iets opgevangen?? misschien zijn t maar roddels saar, je weet maar nooit!'', ''nee, nee, het is echt zo, en ik voel me ****ed up, mo was hier vandaag, hij heeft me alles verteld, en ik... wat moet ik doen??'', .....
er volgde een lange stilte....
''saar, luister goed naar me.... hij zal in jouw handen komen en.. '', ''maar daar gaat t niet om verdomme!!! ik wil gewoon bij hem zijn, die arme jongen heeft pijn, verdriet!!'', ''ja maar saar, dat probeer ik te zeggen, wacht het nou maar af, jullie wegen zullen elkaar nog wel kruisen..'', ''maar waarom denkt iedereen dat ik hem nu voor mij zelf wil hebben? alatief, ik HOU VAN HEM!! ik kan er niet tegen dat hij pijn lijdt!!'', ''oke, stil maar.... maar saar hbiba luister, wat wil je dan dat ik zeg? wat wil je zelf gaan doen? dit zal ongetwijfeld een hele moeilijke tijd zijn en worden, voor hem en haar familie, voor iedereen... houdt je nou maar afzijdig oke..... oke??'', ''ja... oke'', ''morgen ga ik wel even langs de khadafi's oke, ik heb sowieso zaka's moeder beloofd morgen wat af te geven, safi?'', ''safi... en sis, i love you... '', ''oke he probeer wat te slapen oke, en alles is in de handen van Allah, alles komt goed, doei lievie.....''
En weer was ik in slaap gevallen. Om 10 uur 's morgens hoorde ik de telefoon rinkelen, half slapend nam ik op en zei mijn naam. Het was mijn zus, ''Saar, met mij, pak je spullen in en kom nu naar de khadafi's. Ze vertrekken zo en ze willen je meehebben.'' De verbinding werd verbroken, en zo kwam het dat ik een halve dag later in Marokko was. Sinds tijden voelden mijn voeten weer de Marokkaanse grond onder zich, en sinds tijden was ik niet meer zo dichtbij geweest. Dichtij de toekomst, en dichtbij het lot.