pp saara
Hij stond op! Waar ging hij heen, hij had mijn traan gezien.. Ik had het begrepen, hij kon het niet aanzien. Maar hij mocht niet weggaan! Ik wou.. ik weet niet wat ik wou.. Ik wou hem nog spreken! Maar hij was weg. Nabil had mijn hand weer gepakt en had gezegd: ''Rustig maar hbiba, over een paar uurtjes is alles voorbij.'' Ik beet mezelf op me lip, hij dacht natuurlijk dat ik moest huilen omdat ik mn ouderlijk huis moest verlaten. Ik kneep hem terug in zijn hand en zuchte voor de zoveelste keer. Ik keek goed rond en zag een aantal vrienden van Zaka bij elkaar staan, ik herkende mo en adil. Mo zag mij en gaf een kort knikje naar me. Zaka zag ik er niet tussen staan, was hij weggegaan? Dat mocht niet!
''Saara nodi a binti'', de ziiana, khadija, die nabil speciaal had laten overkomen vanuit casablanca, pakte mijn hand vast. Ik liet Nabils hand los. Het was tijd om een andere takshita aan te trekken. Dit zou de laatste zijn en daarna zou ik de witte jurk aan moeten... Heel voorzichtig stond ik op, iedereen was aan het kijken, ik had mijn ogen naar de grond neergeslagen en liet mij leiden door Khadija. Ik werd als het ware ''geshowd'' , ik zag veel vriendinnen van mij en nichten dansen, iedereen was aan het lachen en maakte plezier. En ik? Ik voelde me echt niet goed, alsof een mes door mijn hart gestoken was toen ik zaka had zien zitten.
''Douwri a zina (draai om)'', ik liet mij weer leiden door Khadija, om ons heen hoorde ik gejoel ''joejoejoejoe'' en ik zag mijn zus in haar handen klappen, ze had de kleine in haar handen, de keine die ook Zaka net in zijn handen had gehad. Oeeuf, hij maakte mij kapot, waarom..
Er werd op de deur geklopt. ''Dougli'', zei Khadija. Khadija was bezig met de takshita goed te zetten die ik nu aan moest. Mijn zus kwam binnen. Ze kwam op me af en gaf me een kus op mijn voorhoofd, ''gaat het nog hbiba?'' Ik knikte, zou ik het haar vragen? Ja ik moest het vragen. ''a Khtie, heb je zaka gezien?''. ''ja lieverd, hij staat te praten met Mo enzo.'' Ik haalde diep adem, HIJ WAS WEER TERUGGEKOMEN! ''Saara...'', ''nhaam (ja)'',...... ''hij wil met je praten.''..... Ik keek haar met grote ogen aan! Ik wou ook met hem praten, maar wanneer waar en hoe? ik zag de kans er niet voor, ik werd de hele tijd omringd door mensen, al die ogen waren op mij, de bruid, gericht, hoe moest ik in godsnaam met hem praten als ik daar de kans niet voor kreeg. Maar moest ik het wel doen? Was het wel verstandig? Ja, ik had die bevestiging nodig. Hij moest mij recht in mijn ogen kijken en kunnen zeggen,: Saara, het is over, klaar en uit. ''kan je 1 minuutje voor me regelen?'' Vroeg ik aan mijn zus, ze knikte, ''je weet dat je met vuur speelt.'', ik glimlachte... ''Ja.'', ''Yela 3eli rassek, ik regel wat voor je'', en mijn zus liep de deur uit.......
