pp souhaila
Een beetje opgelucht en met een nieuwe dosis zelfvertrouwen nam ik afscheid van die aardige arts, Sanae. Ze had die aanval van gisteravond simpel verklaard: een gebrek aan heel wat vitamines, oververmoeid, stress etc etc. Ze raadde me aan vooral veel fruit te eten en vitamine C van de zon mee te pikken in Marokko, ik moest vooral niet te veel hooi op mijn vork nemen en gewoon rustig aan doen. Met de baby was alles prima geweest, ik had de echo kunnen zien op een klein tvtje in de kamer.. Wat had ik graag gewild dat Zaka hier bij kon zijn. Ten slotte had Sanae me aangeraden voor een controle teruggekomen.. maar ik had gezegd dat ik niet wist hoe lang ik nog in Casa zou blijven.. Ze had me daarop een aantal nummers gegeven van artsen onder andere in Marakech, Rabat, Ouarzazate en Ifrane.
Ik keek op mijn horloge en zag dat het nog maar 11 uur was.. Ik zou even met Hicham overleggen hoe het nu verder moest.. Zou hij met me meegaan naar het zuiden? Of zou hij terugkeren naar noorden? Het kon me nu niet meer zoveel schelen, eerst wou ik dit absoluut alleen doen maar ik was nu gehecht geraakt aan het gezelschap van Hicham... Hij maakte iets los bij mij, iets warms en iets vertrouwds.. Dus ik zou het wel prettig vinden als hij mee zou gaan, en wie weet, zou ik weer zo'n aanval krijgen en wie zou er dan zijn om mij bij te staan?
Ik begon er op een of andere manier aan te wennen dat ik niet meer naast Zaka wakker werd, dat hij mij niet kon omhelzen en kon kussen, dat hij mij niet kon liefhebben en kon zeggen : ik hou van je. Maar ik wist dat ik hem opzettelijk probeerde te vergeten, ik was bang voor zijn beslissing, alhoewel hij niet had gezegd dat hij iets zou besluiten, ik voelde dat hij in 2strijd zat. Als ik hem voor mijn geest haalde, als ik zijn fijne gelaatstrekken zag en zijn mooie kaaklijn, zijn donkere ogen en zijn altijd perfecte kapsel, dan voelde ik een steek door mijn hart gaan.. Ik hield nog steeds van hem, daar zou niets en niemand wat aan kunnen veranderen, maar ik had zo'n naar voorgevoel. Alsof wij nooit meer met ze 2en samen terugzouden keren naar Nederland, alsof wij nooit meer met ze 2en op zaterdagavond kopspijkers konden kijken en op donderdagavond naar raymann is laat, alsof we nooit meer met ze 2en naar de bioscoop konden gaan en alsof we nooit meer op zaterdagochtend samen boodschappen konden doen... Maar dat alles leek zo ver weg, en dat was het ook, meer dan 2000 kilometer hier vandaan stond ons huis.. Wat zou Zaka nu doen? Een beetje trainen in de sportschool? Of zou hij nu samen met Saara zijn? Nee! Dat kon niet, dat mocht niet, ik wou dat niet.....
In gedachte liep ik verder, ik liep op straat en zag er uit net als alle andere casaouien en net als alle anderen marokkanen van hier. Ik droeg gewon een djeleba over mijn dunne joggingbroek en shirtje heen.. Mijn dikke haar had ik een beetje slordig en haastig in een staart gedaan, mijn aandacht werd getrokken door een klein kapsalonnetje waar ik langs liep. Ik streek een pluk haar uit mijn gezicht en bleef even stilstaan. Misschien zou een bezoekje aan de kapper mij wel goed doen, ik had mezelf vrij verwaarloosd de afgelopen tijd en daar moest het maar is afgelopen zijn.
Ik werd meteen geholpen en het jonge meisje die in dienst was bij de kapper begon mijn haar hardhandig te kammen. ''Beswieja hlik a gtie!'' het meisje keek een beetje nors en knikte naar me, via de spiegel zag ik dat haar beiden handen versierd waren met verze henna, dat betekende dat ze pas een bruidje was geweest. Miskiena, net een bruiloft achter de rug en dan nu alweer aan het werk.. Ja, zo was het leven hier... Ik dacht aan mijn bruiloft en wist nog precies alle details voor me te halen, en vooral die huwelijksnacht hield me nog vaak bezig en wakker, vooral hier in Marokko.. Dan herinnerde ik mij hoe hij mij gerusthad gesteld en mijn huis teder had gestreeld..... Met de minuut meer begon ik te beseffen dat ik niet zonder hem kon......
