pp zaka
Ik pakte een kleenex die op het nachtkastje stond naast het bed en snoot mijn neus. De hele nacht had ik liggen snotteren, mijn ogen hadden zich gevuld met tranen en de zoute tranen hadden sporen achtergelaten op mijn wangen. Sou lag naast mij te slapen, ze zag er zo vredig uit, ze straalde zoveel rust uit. Ik was er nog steeds niet gerust op.. De arts had mij op het hart gedrukt om sou een bloedtest te laten nemen.. ze lag er zo hulpeloos bij toen ze daar nog niet bij bewust lag.. Ik wist niet of die arts wel wat goeds deed, maar daar was ik me nu pas van bewust.. het kon misschien wel kwaad om bloed af te laten nemen als je niet bij bewustzijn bent.. Ik had hem verteld dat ze steken in haar buik had gehad, en dat ze zwanger was. Hij zei dat de symptonen niet op een miskraam duidden maar dat er misschien wel iets anders aan de hand kon zijn. Morgen zou hij de uitslag voor me hebben, ik had Sou niks verteld.. bang om haar ongerust te maken, ik had haar alleen maar verteld dat ze flauw was gevallen, daar had ik het bij gelaten.
Het bleef maar door mijn hoofd spoken.. Waarom liep het allemaal zo, waarom was het zo gelopen? Ik wilde gewoon trouwen klaar, een schone lei, een mooi leven opbouwen. Maar ik was zo'n domme ***, ik kon Saara niet vergeten..... En kijk wat had ik er mee bereikt? Helemaal niks, geen ene mallemoer, het enige wat ik had bereikt was een ongeboren kindje, die misschien wel gevaar liep. En Saara.... zij was mijn hartediefje, mijn poppetje, maar het kon niet. Voor de baby, niet voor mij, niet voor Saara, maar voor dit onschuldige kindje moest ik mijn keuze wel maken. Maar ik wou het niet, alles hield me tegen, maar het kon niet. Ik moest mijn verantwoordelijkheden nemen en kennen. Ik was toch zehma een man? Waar waren die ballen dan? Ik was gewoon een mietje, een sukkeltje.. ik had alles geruineerd, alles wat ik had opgebouwd voor later, dat was niks meer waard. gewoon troep, grebeka. ''Saara, ik zal je nooit vergeten'', zei ik zachtjes in mezelf... ''nooit....nooit....''
Ik bekeek sou, weer aandachtig, ik volgde met mijn ogen elk lijntje in haar gezicht, haar lange wimpers, haar perfect in vorm gebrachte wenkbrauwen, haar volle lippen. Als we een meisje zouden krijgen, zou ze dan net zo'n schoonheid worden als sou? Of als het een jongetje zou worden, zou die dan net zo'n grote sukkel worden als ze vader? Ik moest een beetje lachen inmezelf, nee nee.. die man zou ik dingen bijbrengen waar hij zijn leven wat aan zou kunnen hebben, maar ook respect, ook dat zal ik hem bij moeten leren. Nog maar 2,5 maand dan was sou uitgeteld. Ik zag door het laken heen hoe haar buik werd getekend, ze was niet dik geworden, alleen haar boezem was wat voller geworden, maar daar was natuurlijk niks mis mee, weer moest ik lachen inmezelf. Iwa gelukkig, gelukkig dat ik nog een beetje kon lachen in deze omstandigheden.
Wat ik nog steeds niet begreep is hoe ze het in haar hoofd heeft gehaald om die neef van haar te zoenen? Wat heeft haar bezield? Als het zo diep zat tussen die 2 als tussen mij en Saar... dan was er iets goeds mis! Of was het meer een bevlieging geweest? Ze had nooit een goed woordje voor haar neven in marokko overgehad, daarom begreep ik het al helemaal niet. Of was dat gewoon een trucje van haar geweest om mij op het verkeerde been te zetten? Nee dat was sou niet, dat was niet haar manier van doen.. alhoewel.. onderschat nooit mensen! Maar nee nee, dit was sou, dit was de souhaila, het meisje die zoveel harten harder had laten kloppen, en ik was degene geweest die dat hartje had kunnen veroveren. Ik had haar altijd gezegd dat alsik haar hartje zou breken, ik er alles aan zou doen om dat hartje weer te lijmen. En ik moest en zou me aan mijn belofte houden.
