pp souhaila
Ik wist het eigelijk al, al die tijd.. Of ik wist het niet, maar ik voelde het. Ik vond het zo erg dat Zaka het mij niet meteen had verteld, niet voor mijzelf, maar voor hem. De arme schat hij heeft al die maanden geweten dat ik ziek was, het zal slopend zijn geweest voor hem. En ik? Wat zou ik eraan hebben gehad als ik inderdaad had geweten dat ik ziek was? Ik zou met andere ogen naar de toekomst kijken, ik zou nog zoveel mogelijk dingen willen doen in zo kort mogelijk tijd. Maar dat zou waanzin zijn, de afgelopen maanden waren vermoeiend, het voelde alsof ik beetje bij beetje, dag bij dag, mijn energie begon te verliezen, soms dan voelde ik me helemaal top en 5 minuten later stond ik bij wijze van spreke weer op instorten. Hoe kon ik in godsnaam op die voet nog van alles doen? Hij had gelijk gehad, ik was moeder geworden van een prachtig kindje, ik had mijn taak volbracht, er was echter nog 1 ding. Hetgeen dat elk moslim in haar of zijn leven moet hebben gedaan, de bedevaart.....
Mijn tranen waren opgedroogd, ik kon niet meer, ik was uitgeput, helemaal stuk van binnen. Maar ik was ook blij, en dankbaar, dat ik omringd was door mensen van wie ik hield, door mensen die van mij hielden. De tijd kroop langzaam voorbij, maar ook weer niet.. Mijn moeder was hysterisch geworden, mijn vader en mijn zusjes hadden haar even mee naar buiten genomen, alleen Loubna en yasira zaten aan mij bed. Zaka was eventjes naar het toilet.. Ik probeerde mezelf zo rustig mogelijk te houden, maar het beseffen deed ik nog steeds niet. Ja, ik zou geopereerd worden strax en dan? Ja ik was ziek, dus? Ja, ik had kannker, en nu? Het leek wel waanzin, ik had kleine sou in mijn armen, zo dicht mogelijk tegen mij aan, wetend dat ik van deze momenten moest genieten. Niemand zei een woord, yasira lag met haar hoofdje op mijn bovenbenen, een natte vlek omringde het. Nat van de tranen.. Loubna, had haar ogen dicht.. ''Waar denk je aan lieverd?'', fluisterde ik haar toe. Ze opende haar ogen, ''Sou, ik voel me zo machteloos, ik kan geen ene moer doen, het maakt me gek van binnen, ik wil zo graag maar ik kan nix!'', ''Ssht, rustig maar, loupie wil je dan iets voor me doen oula?'', ''Ja tuurlijk schat zeg t maar!", ze sprong op, haast blij .. ''Loup, luister, ik wil dat je pen en papier voor me haalt..'' Ze gaf mij een kus, ''be right back''.
Yasira, keek niet op of om, ik hoorde alleen haar snikken en ik voelde haar tranen door de lakens trekken, naar mijn huid toe.. ''Yasira??'', geen beweging, ''lievie kom op nou... '', heel voorzichtig hief ze haar hoofd op, ''kom lieverd, het komt wel goed inshallah, sterk blijven oke toppertje, ik blijf ook sterk.'', ze schudde haar hoofd, haar ogen rood en opgezwollen van de tranen, een zwarte veeg van uitgelopen mascara omringde haar donkere ogen, ''sou, hoe moet t nou verder?'', ik was blij dat ze iets zei, het was een van de weinige woorden die ze had gesproken die laatste momenten. ''Schatje toch, iwa safi, daar moet je je al helemaaal niet druk op maken, ben je gek?! kom op nou joh, misschien, strax, als Allah dat wil, strax als ik er niet meer zal zijn, denk je dan echt dat je er alleen voorstaat? Je hebt nog 2 prachtige zussen, je hebt een zwager die alles voor je zal doen gekkie.'', ''neeeeeeheeee, niet zeggen ik wil het niet horen, ik wil het niet zien, ik wil er niet aan denken!'', ze wierp haar hoofd weer op dezelfde natte plek en begon nog harder te snikken.
Loubna kwam binnen, met een aantal papieren in haar hand en een pen. ''Alstjeblieft..'', ze nam kleine sou uit mijn armen wetend dat ik zou gaan schrijven. Wat wist ik nog niet, was dit een afscheidbrief? Of was dit een 'voor het geval dat'-brief? Ik trok mijn knieen op, pakte de pen met mijn rechterhand tussen duim, wijs- en middelvinger vast, en begon..
Lieve lieve Zakaria,
Mijn hart kan niet meer schreeuwen, mijn ogen kunnen niet meer huilen, mijn gevoelens lijken stil te zijn. Maar dat doen ze niet, het lijkt maar zo, oh zaka, als jij is wist hoeveel ik van je hield, dan zouden wij 2en alles samen hebben overwonnen. Maar wij hebben die overwinning al volbracht, één kus van jou, één aanraking van jouw lippen, enkel jouw vingertoppen die de mijne raken.. Dat is genoeg, genoeg om mijn hartje weer te vullen van liefde, van verlangen naar jou.
Ik schrijf hier nu, wetend dat dit misschien een van de laatste keren zou kunnen zijn.. Zij is al enkele keren in mijn slaap verschenen, de engel die mij kwam halen, de engel die mij zal brengen naar de plek waar ik jou weer zal ontmoeten, morgen, overmorgen, volgende week, volgend jaar, volgend decennia.. We zullen elkaar weer treffen, we zullen elkaar weer weerzien en dan zal mijn liefde voor jou alleen nog maar groter zijn..
Zaka je bent de liefde van mijn leven, ik heb je al gezegd dat jij mij hebt leren leven, door jou weet ik wat de letters l i e f d e inhouden. Ik proef de L op mijn tong, streel de I met mijn vingers, koester de E in mijn hart, ken de F als geen ander, sluit de D in mijn armen en die laatste E, dat ben jij. Jij maakt het af, jij maakt de circel rond. Ik ben blij dat ik heen kan gaan met jullie in mijn hart, met kleine Sou, die mooie kleine meid.. Maak van haar een prachtvrouw, maak van haar een mooie dame die met beide benen in het leven staat, die de Islam in haar hartje sluit, die respect kent voor haarzelf en voor anderen, ze zal wat maken van haar leven en ze zal afmaken waar ik ben gebleven.
En ook dit heb ik al eerder gezegd: je zal verder gaan zaka, met leven, met jouw leven.. Onze herinneringen zullen op den duur vervagen, je zal nieuwe mensen leren kennen, een nieuwe liefde leren kennen, je zal weer trouwen en je zal nog meer mooie kinderen maken. Ookal zal ik er niet meer zijn, sluit mij in jouw hart, en weet dat ik op jou neerkijk, leef zodat ik trots op je kan zijn. Volg altijd je hart en doe de dingen met de juiste intentie.
De vermoeidheid slaat toe lieverd, mijn vingers dansen niet meer over papier. Ik hou zoveel van je, dat mag je nooit vergeten, mijn laatste woorden zullen zijn la illaha il allah, maar weet dat ik zal heengaan met jouw naam op mijn lippen...
Voor eeuwig de jouwe,
Souhaila..
Nog eventjes doorbijten sou, beet ik mezelf toe, nog eventjes..
Dag poppetje,
Deze brief zal je lezen als er jaren zijn verstreken, als er lentes en zomers zijn verstreken, als de bladeren zijn aangegroeid en weer zijn afgevallen van de bomen. Maar weet dat al die tijd jouw mama op jou heeft neergekeken en trots op jou is. Want jij bent mijn dochter lievie. Weet dat jij vernoemt bent naar jouw moeder die al een paar dagen naar jouw geboortje heeft moeten vernemen dat ze haar eerste kind, haar eerste dochter, nooit zal zien opgroeien..
Ik kijk nu naar je, en ik zie dat je ligt te slapen in de armen van kheltoe loubna, je bent een engeltje, ons engeltje. Je zal mij alleen kennen van foto's, van videobeelden, van horen vertellen. Maar weet dat er ooit een jonge moeder heeft geleefd die al vroeg is teruggeroepen naar Allah, die zielsveel van jouw papa hield, die van vlees en bloed was en wiens bloed net als het jouwe stroomde. Jij bent mijn dochter, de dochter van Souhaila en Zakaria. Je zal met veel mensen om je heen opgroeien, met mijn zusjes, met jouw tantes, met jouw opa's en oma's, en allemaal zullen ze van je houden, en allemaal zullen ze proberen de leegte op te vullen die ik heb achtergelaten.
Jouw papa is een knappe man, hij zal een andere lieve mooie vrouw huwen en zij zal jou opvoeden als haar eigen kind, je zal nog vele broertjes en zusjes krijgen en je zal een mooi charmant dametje worden.
Ik zal heengaan met de ring om mijn vinger die de liefde tussen jouw papa en mij omschreef, ooit zal jij deze ring dragen en draag die liefde niet alleen om jouw vinger, maar draag t mee in je hart, overal waar je zal gaan, waar je ook zal komen, wat je ook zal doen, wat je ook zal meemaken, jouw mama houdt van jou, voor altijd, voor eeuwig.
Liefs, mama
Ik vouwde de brieven dubbel, strekte mijn handen en haalde diep adem. Nog één vel papier was over, ik pakte de pen weer vast, schreef er een paar zinnen op en vouwde ook dit dicht.
Loubna pakte de blaadjes over en droeg kleine Sou weer aan mij over. Ze was wakker geworden en begon een beetje te huilen.. ''Ik denk dat ze borstvoeding wil,'' zei loubna zachtjes. Ik knikte, opende de knoopjes van mijn nachthemd en liet haar drinken. Zaka was binnengekomen, hij bekeek ons van een afstand, ik glimlachte naar hem en gaf kleine Sou een kusje op haar voorhoofd. Het leek alsof met elke slok die ze nam, een bepaalde rust leek neer te dalen in de kamer. Ik had niet door dat mijn ouders en anderen om mij heen waren gaan staan. Ze vormden een circel om mij heen, ik had er vrede mee, het was goed zo, het was mooi geweest................
