pp zaka
'sou, over een paar uurtjes zal je onder narcose worden gebracht.. je weet wat dat betekent..'', ''ja, ze gaan me opereren yek?'', ''ja, ik wou dat ik het kon uitstellen en dat we dan nog zo veel leuke dingen konden doen samen met deze kleine, maar de arts zei tegen me dat..'', ''stil maar, ik weet 't, ze mogen geen tijd verliezen..'' Ik knikte, ookal wou ik het niet, ik moest toegeven.
''Zaka, ongeacht wat er zal gebeuren, ongeacht wat de toekomst ons zal brengen, en ongeacht wat Allah voor ons heeft geschreven, koester onze momenten, onze liefde. Koester mij in je hart, luister naar de zee alsof je mij hoort praten, kijk naar de zon hoe die ondergaat alsof je mij in slaap ziet vallen, kijk naar de maan alszij vol is alsof ik naar je lach. Geniet van het leven, geniet van ons mooie prinsesje, en dank Allah voor alles dat wij samen hebben mogen meemaken. Zaka ik ben je zo dankbaar je hebt mij laten zien wat liefde is, je hebt mij laten leven, je hebt me gelukkig gemaakt zaka. En of dat nou 3 jaar was, 30 jaar of 300 jaar. Het maakt niet uit, ik heb het gevoeld, ik heb het geweten, ik weet nu wat het is om moeder te zijn, ik weet hoe het is om dieptepunten en hoogtepunten te kennen, en ik weet hoe het is om van iemand zielsveel te houden dat het pijn doet.. Ik zou nog zoveel met je willen meemaken zaka, ik zou je dicht tegen me aan willen voelen, met je willen slapen, met je willen reizen, ik zou nog steeds marokko willen ontdekken, ik zou nog zoveel mooie kindjes met je willen maken. Maar jij weet het, en ik weet het, ook jouw leven zal verder gaan, je zal een nieuwe liefde leren kennen, en je zal nog meer mooie kindjes maken, je zal gelukkig oud worden, en sterven met mij in je hart, en met iedereen die je lief had in je hartje.. je hebt me vaak verweten naief te zijn zaka, maar ik weet het dondersgoed, en ik wist het dondersgoed mafkees, je geeft nog steeds om dat meisje, om Saara.. '', ''nee sou, stil, hou op, ik wil niet dat je daarover praat'', ''maar zaka lieve schat, wees nou is reeel, nee laat me nou uitpraten.. ik weet het toch, ik voel het ook, nee ik verwijt je niks, echt niet. Luister gewoon naar je hart lievie, echt beloof het me.... ''
En zo bleven we zitten, de tranen van elkaar wegkussend, en van elkaar genieten. Er werd op de deur geklopt. We keken elkaar aan. ''Dat zijn denk ik je ouders enzo, luister hobi, ik zal jullie even alleen laten, jullie hebben veel te bespreken.. ik kom over een halfuurtje terug oke, ik heb de buitenlucht echt even nodig..'' Ik gaf haar een kus op de lippen en stond op. Ik opende de deur waar mijn schoonouders, schoonzusjes en loubna voor stonden. Ik knikte langzaam en liep weg, de buitenlucht tegemoet.....
