pp saara
dit was de bedoeling niet geweest, dit was mijn intentie niet geweest...
Mo was boos op me geweest. ''Saara, wat doe jij hier?''. Ik had deze vraag al zien aankomen, maar toch, kwam hij harder aan dan verwacht. De moeder van Zaka stond naast mij, ik hielp haar met de bagage, ze antwoordde voor mij: "hed el3ajla mesja m3ana ne maghrib''. Mo knikte op dat moment. Even later nam hij mij apart. ''Saara, wat stelt dit voor? heb je niet geluisterd naar wat ik je heb gezegd awla?'', ''Jawel, maar ze hebben me meegevraagd en ik wil er graag heen.'', ''Jij wilt, jij wilt, jij wilt, denk je er niet is overna wat anderen ervan vinden ye blondje''. ''Mo, rustig aan a sahbi ik ben me verstand heus niet verloren ofzo.''
De hele vlucht hadden we niets tegen mekaar gezegd. Het was sowieso stil geweest. Ik wist niet of ik er wel goed aan had gedaan om mee te gaan, maar zij waren tenslotte ook net als familie voor mij, in Marokko waren we buren en tja, zijn moeder wou mij graag meehebben omdat ze mijn hulp goed kon gebruiken. Ik had daar geen problemen mee, maar wat logisch was, was dat ik ging voor Zaka. Ik wou hem zien. Maar ik wist niet hoe en wat. Ik keen een beetje om me heen en zag zaka's zusjes, de jongste van het stel zag ik snikken.. het zouden niet de laatste snikken zijn die ik te zien zou krijgen.
In Tanger aangekomen, voelde ik me raar. Op deze airport was Souhaila ook geweest. Al die maanden geleden, was zij hier in haar eentje de reis begonnen die hier ook was geeindigd. Nu nog steeds, na alles wat er gebeurd is, wantrouwen veel mensen mij. Wat ik oprecht vind, wordt afgedaan als : bla. Ze vinden me schijnheilig en noem maar op. Maar goed, even terug naar die dag.. We moesten even blijven wachten tot we opgehaald zouden worden door kenissen van Mo. Ik bleef net zolang wachten tot hij ergens was ingestapt. Dat was voor mij namelijk het sein om in de andere auto te gaan zitten. Nee Mo, was op dat moment niet te genieten. Logisch. Het 12-jarige zusje van Zaka zat tegen mij aangekropen. Ik ging met mijn hand door haar korte krulletjes, ''Saara, ik vind t zo erg...'', ''Ja wie niet hbiba, wie niet....''
In tetouan aangekomen hield ik me zoveel mogelijk op de achtergrond, ik zou t allemaal wel zien, als mijn hulp nodig was zou ik t wel merken. Ik belde aan bij de grote houte deur. ''Alloeeeee?'', hoorde ik mijn oma zeggen. ''Sjkoeeen??'', ''Ha ena, 3emmek fakroen.'', deze grapjes hadden wij altijd vroeger uitgehaald, mijn oma wist zo meteen dat een van ons het was. De deur vloog open, ''Saara????, hedie saara???''. Haar grote bril stond een beetje scheef op haar neus, en ze probeerde met man en macht iets scherps te zien. Miskiena, ze had al jaren last van haar gezichtsvermogen en gehoor. ''Hedie ana, saara.'' Ik knuffelde haar lang, en ze nam mijn hand. Zo liepen we naar binnen. ''Ouash tina be wahdik a 3aziza? (ben je alleen oma). '', '''n3aam a bintie, khaltik msaat ne medina''. (ja je tante is naar de stad gegaan). De dochter van deze tante, was met de neef van Zaka getrouwd. Ze hadden een groot huis aan zee, en ze brachten daar bijna het hele jaar door. Stelletje gekken eigelijk, want in de winter kon het behoorlijk koud worden. Het was nu ook al aardig fris buiten had ik gemerkt. ''Wa lailafeeynia?'', ''Laila m3a razjel djella fe dar djelloem, ewa tina ket 3araf.'' Laila was mijn nicht. Ze was ook in Nederland opgegroeid, maar ze had er voor gekozen om terug te gaan naar Marokko. Ze had het hier goed, en ze was gelukkig met de kleintjes en met haar man. ''Waga n3ajtla a 3aziza?'' (mag ik haar ff bellen?), ''Iye, 3emil lie brightie.'' Ik liep naar de gang toe, waar de telefoon ouderwets aan de muur hing. Mijn vader had die ooit jaren geleden voor mijn oma geinstalleerd, en ze was er dolblij meegeweest. Wat ze alleen minder vond was dat de hele buurt soms voor de deur stond, omdat ze een telefoontje konden verwachten op t nummer van mijn oma. Iwa ja, mgharba he. Het nummer ging over..
''Aloe'', ''Salem aleikum hedie saara, laila keejna?'' ''ahlen ahlen, a saara, kiefntina, ou kiefoenoewa nabil?'', ''lebes lebes hamdoelah.'', ''ou mamak, bak, gtik, kiefoenoema?'', dit beantwoordde ik wederom om met: ''lebes lebes hamdoelah''. ''blettie a saara, ena radien 3ajtla.'', (ik ga dr roepen), ''waga''. Ik hoorde dat de hoorn even werd neergelegd en een klein minuutje later werd opgepakt.
''Alo??'', ''laila??'', ''Saara??'. ''Ja ik ben t.'', ''ewa saar, lang niet gesproken hoe is daar in nederland?'', ''Koud, koud.. maar in marokko is het overigens ook niet echt warm.'', ''Nee je hebt gelijk, maar kivash hoe kom je aan die info'', ''haha, ewa ja..luister, ik ben bij 3aziza nu.'', ''wat???? ben je hier?? a sket 3emil henaja a hamka?'', ''waarom denk je?''. ''nee saar, dit meen je niet, alatief alatief... hij is hier ook he, daarom zeker?'', ''ja ik ben behdek met zijn familie gekomen, een uurtje geleden zijn we aangekomen.'', ''aha, oke saar, ik stuur m wel ff dan komt ie je ophalen oke? het lijkt me beter als je bij ons verblijft safi?''. ''Ja is goed... moehim tot zo.''
Ik liep terug de zitkamer in waar mijn oma met de thee zat, ik vertelde haar dat ik naar laila zou gaan omdat ik zaka nog even niet onder ogen wou komen. Het was niet nodig dat hij wist dat ik hier ook was, dat moment zou wel komen.. En nee inderdaad, ik wist dus niet dat zaka in hetzelfde huis verbleef als waar ik nu heen zou gaan.
En zo kwam het ook hier, dat ik met laila zachtjes in de keuken stond te praten. ''Waarom heb je niet gezegd dat hij hier ook is?'', ''ewa je wil hem toch zien? hier is hij!'', ''maar nee, laila begrijp t dan, ik kan mezelf toch niet opdringen, zijn vrouw is verdomme net pas overleden en dan sta ik hier.'', ''ja, hoe wil jij je komst dan verklaren?'', ''oeeuf, wil je daarmee zeggen dat ik beter de eerste vlucht terug kan pakken awla?'', ''nee, je bent hier nu toch al, en wij hebben je ook gemist, dus blijf nog maar ff hier... en buitendat, had ik al van je moeder vernomen dat het slecht gaat tussen jou en nabil, dus je kan hier ook tot rust komen safi a zine?'' ... ''ja.. maar ik wil hier weg. ik kan hem toch niet zien nu!'', ''waar wil je heen dan? naar 3aziza?'', ''ja en naar khaltie, ze hebben daar toch nog een kamer vrij dus..'', ''ik vind t prima, maar je bent welkom hier, ongeacht wie er nog meer onder dit dak is.'' ''dank je.... maar hoe gaat t met hem?'', ''niet zo best, het is echt tragisch, ze zijn pas zo kort getrouwd, en nu is ze al overleden. Ze is een paar dagen na de bevalling overleden.. Ze hebben een heel mooi dochtertje gekregen en tja.. hij is een paar uur geleden in slaap gevallen, dat had hij ook wel nodig, hij zag er echt niet uit, zo vermoeid, en wallen en kringen onder zijn ogen.'' Ik knikte, ''ik hoorde het van mo, je kent hem wel, die vriend van zaka.. ik kon t niet geloven, echt niet, ik vind t echt zo erg.... '', ''lie mektab, mektab a zine'' ''ja.....''
Ik bekeek mijn nicht, ze was van de leeftijd van mijn zus, maar toch zag ze er ouder uit, misschien kwam t door dit land, maar mooi was ze nog wel. Ze was wel heel anders dan wij, ze had donkere krullen en donkere ogen, een mooi , klein maar fijn figuurtje en een klein mondje. Vroeger noemden we haar altijd chuppa omdat ze die chuppa chups lolly's net in haar mond kreeg. Terwijl ik haar bekeek zag ik de uitdrukking op haar gezicht veranderen. Haar wenkbrauwen schoten omhoog en ze keek naar iets, iemand, achter mij. In een reflex draaide ik me om, en ik zag hem. Na al die maanden, zag ik hem: Zaka. We bleven elkaar even vol ongeloof aankijken. Hij was veranderd, zijn gezichtsuitdrukking alles, er hing een rare sfeer. ''Saara?'', zei hij. Zijn stem liet iets knappen bij mij. Spontaan begonnen de tranen over mijn wangen te stromen, hij spreidde zijn armen, ik wist niet of ik naar hem toe moest lopen, maar ik deed t toch. Hij zette tevens een paar passen vooruit en nam me stevig in zijn armen. Ik voelde iets nats in mijn nek, het waren ook zijn tranen, die weer zo alleszeggende tranen. ''Ik heb je zo gemist'', fluisterde hij in mijn oor.. ''ik jou ook, ik jou ook.'', ''ik ben blij dat je erbent schatje, ik heb je nodig, echt, vooral nu........''
Laila verliet zachtjes de keuken en zo bleven wij achter. Met ze 2tjes, na al die tijd.
