pp souhaila
Ik keek uit het raam en zag de regen op de ramen tikken. Ik hield mijn hand op mijn buik en streelde het zachtjes. Ik was 4,5 maand zwanger en er was al een buikje te zien. Afgezien van het feit dat ik zwanger was was ik enorm afgevallen. Ik voelde me misselijk, ik had vanmorgen niks gegeten en gisteravond had ik weer niks door mijn keel kunnen krijgen. Mijn wangen waren ingevallen en de kleur van mijn wangen was verdwenen. Mijn lieve moeder probeerde mij elke dag vol te stoppen met eten maar ik at maar weinig. Ik had niet precies verteld wat er aan de hand was tussen mij en Zaka, ik had gezegd dat ik bedenktijd nodig had omdat we ruzie hadden gehad. Mijn moeder wou dat ik weer terugging want ze vond het ongepast voor een getrouwd meisje om zolang weg te blijven, maar ik weigerde. Zaka was vaak aan de deur gekomen, maar ik weigerde met hem te praten. Ik kon het niet, hij heeft mij kapot gemaakt van binnen. Ik voelde mij bedrogen en vernederd het enige waar ik nog voor leefde was het kindje in mijn buik. Ik wist niet of het ooit nog goed zou komen tussen ons, ik wist wel dat dit tijd nodig had.. Veel tijd.. Ik had ziekteverlof gekregen van mijn werk, het enige wat ik de hele dag deed was thuiszitten en nog is thuiszitten. Uit het raam staren en de film weer afspelen, en weer en weer en weer.. Die film die ik voor mijn ogen te zien kreeg, die kus, die ik had gezien. Die alleszeggende kus, en later zag ik dan alles wat Zaka mij vertelde in auto. Hij was mij nooit trouw gebleven. 20 jaar had ik mij netjes gedragen en had ik me aan de wetten van de Islam gehouden, ik had allah gehoorzaamd en probeerde een goeie moslima te zijn. Tot ik Zaka ontmoette en hij mijn hartje veroverde, al die tijd dacht ik dat ik mijn prins gevonden had, maar was hij degene die ik verdiend had? Was hij de jongen die Allah voor mij had geschreven? Hij, die mij bedrogen had, hij die mij ziek maakte! Was dat wat ik verdiend had? En zoveel mensen hadden het allemaal geweten en niemand had wat gezegd? Ik besefte maar weer is, hoe de wereld in elkaar zat, die mensen hadden allemaal schijt gehad ze hadden zich niet bekommerd om mij en niemand had wat gezegd. Alhoewel dat niet helemaal waar was, want vaak genoeg kreeg ik van meiden te horen: ''ben jij met zakaria verloofd?'', als ik dan ja zei, kreeg ik dingen te horen als: ''hij is een kankerlijer hoor'', of ''ik ken veel meisjes met wie hij heeft gerotzooid ik zou maar oppassen,'' of ''ik wens je veel succes met hem!''. Iedereen wist hoe hij was maar ik kon niks anders zeggen dan: ''Maar met mij is hij serieus!'' En dat was ook zo, dacht ik.. Waarom is hij met mij getrouwd? Waarom droeg hij onze trouwring? Zag hij alles als een spelletje? Ik geloofde dat niet...
Ik zuchte en realiseerde mezelf ook wel dat dit niet langer zo kon doorgaan. Mijn schoonmoeder was vaak op bezoek gekomen en ze probeerde dan alles te lijmen en ze vroeg mij waarom ik niet reageerde op Zaka's toenaderingpogingen. Ik kon niks anders dan mijn schouders ophalen. Ik kon haar toch niet vertellen wat hij allemaal had uitgespookt en wat hij mij had aangedaan? Ik zou niet alleen zijn moeder verdriet doen maar ook Saara, dat meisje voor wie ik zoveel haat voelde maar wie ik ook bewonderde op 1 of andere manier. Zij zal het ook vast moeilijk hebben gehad toen de liefde van haar leven niet voor haar koos maar voor iemand anders. Hadshie mektab hnd allah... Ik voelde me weer misselijk worden en rende naar de wc waar ik moest overgeven. Het leek wel alsof al het weinige wat ik at, er ook weer meteen uitkwam. Er was niemand huis, dus er was ook niemand die mij kon horen. Ik dacht aan het geld dat ik nog had. Mijn creditcards had ik thuis gelaten en ik was ze ook niet gaan ophalen. Ik had een paar duizend euro contact gepakt, wat in het nachtkastje aan Zaka's kant had gelegen. Met die paar duizend euro kon ik voorlopig nog wel even door... Ik had er al een tijdje aan gedacht om naar Marokko te gaan, naar mijn land, naar ons land om daar tot rust te komen. Ik zou daar mijn lieve oma kunnen bezoeken en ik zou daar misschien mezelf weer worden. Zou ik? Ik pakte de telefoon en belde naar een reisbureau in de buurt.
''Met Souhaila Khadafi, ik wil een vlucht boeken naar Marokko-Tanger zo snel mogelijk, zou u voor mij kunnen kijken of er nog plek is?'' ''Ik kijk nu in de computer en zie dat er nog plek is voor de vlucht van morgenmiddag, als u even langs zou kunnen komen...?'' Ik verbrak haar en zei: ''ik kom eraan''.
Ik was 3 weken niet naar buiten geweest, ik had soms wel op het balkon gezeten maar meer ook niet. Ik trok mijn djeleba aan over mijn pyama en pakte de envelop met geld. Ik voelde de wind in mijn gezicht en de regendruppels gleden over mij wangen mijn nek ik. Ik rilde. Nog 2 straten en hier was het. Het was een klein reisbureautje die gespecialiseerd waren in vluchten naar Marokko en Turkije, omdat er voornamelijk allochtonen wonen in dit gedeelte van amsterdam was dat ook logisch geweest. Ik kwam binnen en veegde de regendruppels van mijn gezicht.
'''Goeiemiddag, u had net gebeld is het niet?'' Een jong marokkaans meisje achter de balie sprak mij aan en gebood mij te gaan zitten. ''Ja dat klopt.'' ''Ik heb voor u gekeken en zoals ik al had gezegd, er zijn nog plaatsen vrij.'' ''Dat is mooi, ik wil een enkele vlucht voor 1 persoon.'' Ze voerde alles in op de computer en vertelde mij hoe laat ik aanwezig moest zijn om in te checken. Een half uurtje later liep ik weer op straat, het was nog harder gaan regenen.. ''Souhailaaa!'' Ik hoorde iemand mij roepen en ik keek om, ik keek recht in de ogen van Mohamed, de beste vriend van Zaka. ''Hoi Mo''. Hij keek me aan en zei ''loop even mee.'' We gingen onder een afdakje staan om te schuilen tegen de regen. Hij keek me aan en zei : ''Jezus meid, je bent afgevallen gaat het wel goed met je?'' Ik voelde woede opkomen maar ik beheersde mij, ''Het gaat wel..'', ''Souhaila neem alstjeblieft contact op met Zaka hij gaat eraan kapot, ik herken mijn vriend niet meer.'' Ik blijf hem verbitterd aan kijken, ''Zeg hem dat ik morgen vertrek naar marokko en niet weet wanneer ik terugkom.'' Ik draaide me om en liep door.......
