pp souhaila
ik keek op mijn horloge, de wijzers gaven aan dat het kwart over 3 was, over een kwartier zou de bus vertrekken.. Ik zat op de stoep met mijn bagage tussen mijn benen geklemd. Ik sloot mijn ogen en hief mijn hoofd op naar de zon. Ik voelde de zon op mijn wangen branden..
Het had maar een aantal seconden geduurd.. Een aantal secondes waren onze lippen op elkaar gedrukt en had ik hem geproefd.. Tot ik hem van mij afduwde. Het kon niet, dat wist ik, dat wist hij, dat wisten we allebei, maar het had zo goed gevoeld. Ik had een stap achteruit gezet en met mijn hoofd geschud, Hicham had me aangekeken.. Zo doordringend, zo onschuldig, zo lief. Als ik hem aankeek zag ik zoiets anders dan dat ik zag bij Zaka. Hij had een pluk haar dat voor zijn ogen viel langzaam achter zijn oren gestreken, toen had hij geknikt.. Heel langzaam.. En zonder nog een woord te zeggen was hij vertrokken. God mocht weten waarheen. Zijn spullen lagen nog in zijn hotelkamer, ik was opgebleven en had gewacht tot hij terugzou komen maar tevergeefs. De volgende ochtend was hij er nog steeds niet, ik had hem geprobeerd te bellen maar zijn telefoon stond uit. Ik was ongerust, maar aan de andere kant wist ik dat Hicham slim genoeg was, hem zou niks overkomen..... Nadat ik ontbeten had, had ik Loubna gebeld, ze had geen nieuws gehad. Ook zij wist niks over Zaka, ze had haar zusje wel iets horen zeggen over dat hij plannen had om naar Marokko te gaan. Ach ja, als hij zou komen dan zou ik het gauw genoeg merken, maar ik zou zeker niet de gene zijn die hem zou zoeken, laat hem maar wat moeite doen wela.....
En hier zat ik dan, nog een paar minuten en ik zou nog verder naar het zuiden trekken, naar de atlas, ik had er zin in.. Maar het drong nu pas tot me door dat ik nu echt alleen zou moeten gaan, geen Zaka, geen Hicham, niemand was bij me. Alleen mijn telefoon waarvan de batterijen op waren, en ik had geen tijd meer gehad op m op teladen, dat zou ik wel doen als ik in Ouarzazate was. Mijn telefoon was het enige middel waarmee ik contact kon hebben met andere. Maar wou ik dat eigelijk wel? Was ik niet naar marokko gegaan om me bij wijze van spreke af te zonderen van iedereen? En juist de cultuur, mijn cultuur, onze cultuur, jullie cultuur, op te zoeken en te voelen? Ik wist het zelf ook niet meer helemaal..
Ik zag dat de mensen de bus in begonnen te gaan. Ik zuchtte en stond met een beetje moeite op.. Ik draaide even met mijn schouders en pakte mijn rugtas van de grond. Vervolgens draaide ik me om.. Ik voelde iemands ogen prikken, alsof iemand mij aan het bekijken was. Ik draaide me om en ik zag 2 ogen die me bekend voorkwamen. Het was Hicham. Ik rende naar hem toe en vloog hem om de hals, ''beswieja hliek el hayla!'' Ik was zo blij om hem te zien, hij sloot zijn armen op mijn rug en hield me stevig vast. Ik pakte met mijn handen zijn gezicht vast en keek hem lang aan. Een lange zucht volgde, hij was toch gekomen... Opeens voelde ik allerlei emoties door me heen schieten, ik hief mijn hoofd op en keek hicham nog is aan, hij had nog steeds zijn armen om mij heen.. Ik boog mijn hoofd naar hem toe en bracht mijn lippen naar de zijne. Dit voelde precies hetzelfde aan als gisteravond, en net als gisteravond besefte ik dat dit niet kon, dat dit niet mocht, dat dit niet hoorde, maar in plaats hem van mij af te duwen, maakte ik mijn lippen los van de zijne en en legde mijn hoofd op zijn schouder. Ik zag dit als een soort afscheid, maar voordat ik er verder over na kon denken voelde ik weer iemands ogen op mij gericht, op ons gericht. Ik hief mijn hoofd op en zag iemand zitten op een auto die mij heel bekend voorkwam, armen over elkaar heen geslagen en diegene bekeek mij, ik wist niet hoelang hij mij al aan het aanstaren was, ik wist alleen dat ik me kapotschrok.......... Het was Zaka...........
