pp zaka
k luisterde naar de mooie muziek die uit mijn boxen kwam.. ''Metebkish hada lmektoubi'' van Cheb Hasni., Dit nummer had mij altijd koude rillingen over mijn rug bezorgd en mijn haren gingen er altijd recht van overeind staan. Het was zo'n mooi gevoelig nummer....
Ik was met mijn gedachtes verdeeld over de weg en over alles wat ik in Nederland had achtergelaten om voor onbepaalde tijd naar marokko te gaan, om Souhaila terug te halen en om haar gebroken hartje te lijmen..
Saara... Mo... mijn ouders... ons huis.. Allemaal in Nederland achtergebleven en hoe dichterbij ik bij marokko kwam hoe verder alle mashakiel zich leek te verwijderen.. Maar toch voelde ik bij elke kilometer die ik reed mijn hart zwaarder en zwaarder worden.. Mijn hart had gekozen... maar mijn geweten sprak mij tegen...
Ik was Cordoba net gepasseerd en nog even doorrijden en ik zou de boot kunnen pakken bij Algeciras. Het eerste wat ik zou doen was naar tetouan rijden waar ik wat spulletjes moest afgeven aan familie dat ik van mijn ouders had meegekregen en meteen daarna zou ik doorrijden naar het huis van Sou's oma waar souhaila verbleef.. Dat huis was niet zo ver verwijderd van het onze dus ik zou er snel kunnen zijn..
Ik had Sou gemist, ik wou haar weer in mijn armen houden en ik wou het zout van haar lippen kunnen proeven, ik wou met mijn oor bui haar buik kunnen luisteren of ons kindje al wat flyingkicks kon uitdelen.. Ik wou haar gerust kunnen stellen met mijn woorden en haar toevertrouwen dat alles tot een goed einde zou worden gebracht en dat niemand hoefde te lijden onder wat er nog zou gebeuren.. ''Metebkish hada lmektoub'' De stem van Hasni bevestigde maar weer is hoe ik mij nu voelde... Maar ik was domgeweest, ja.. het was mijn eigen domme fakkin ***schuld geweest en het had mij kapotgemaakt de afgelopen maanden. Het enige beetje plezier wat ik nog had was elke dag even Saara's zachte stem kunnen horen, nee, ik zag haar niet als ''de vervanger'' van Sou. Souhaila was Souahaila en Saara was Saara. Allebei 2 prachtige mooie vrouwen, die mij ook allebei zoveel hoofdpijn hadden bezorgd die je zelfs sharon niet toe zou wensen..
Ik strekte mijn rug en voelde dat mijn nek stijf begon te worden van het lange achter elkaar rijden.. Ik dacht terug aan 2 jaar geleden dat ik samen met Mo en nog wat draries naar marokko was gereden, wat een haihaa hadden we er van gemaakt. Dat waren pas toptijden, we hebben marokko die zomer zwaar geruineerd.. er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht als ik terugdacht aan de mooie zee en het lekkere zwemmen, aan de topbruiloften en aan de discotheken, aan alle meisjes maar ook aan die corrupte klotepolitieagenten die schatrijk van mij geworden waren omdat ik elke keer weer een paar honderd dirham moest neerleggen.. Dat waren pas gekke tijden geweest.. En nu, wat had ik nu? Wat was ik nu? Ik was een getrouwde man die vader zou worden en die niet wist aan wij hij zijn hart moest geven...............
Ik minderde vaart... 160...150...120... 80..60.. Ik nam de afslag richting een pompa waar ik me even zou opknappen, waar ik wat zou eten, de tank zou volgooien en niet te vergeten zou knielen voor Allah..
