pp souhaila
Ik zat in de bus naar Casa.. Gister had Hicham die ticket voor mij gehaald, maar wat ik niet wist was dat hij ook een ticket voorzichzelf had gehaald. Ik was dan ook erg verbaasd geweest toen hij bij het afscheid mee de bus instapte. Ik was in eerste instantie boos geworden en had gezegd dat ik dit alleen wou doen, maar hij bleef koppig en zei weer dat het gevaarlijk was voor een meisje alleen, en hij voegde eraan toe dat hij toch naar casa moest om wat te regelen met papieren of iets dergelijks. Ik had uiteindelijk toegegeven met het idee dat ik vanaf Casa wel mijn eigen gangetje kon gaan.
De bus was vol, ik voelde mij steeds meer en meer op mijn gemak voelen onder het gewone Marokkaanse volk, vroeger had ik altijd met enige minachting neergekeken op die mensen, ik vond die jongens vies en die meisjes vond ik aanstellerige trutjes die van elk klein mugje een gigantische olifant maakten. Maar nu ik zo om me heen keek in de bus zag ik moeders met kinderen zitten en ik stelde mij voor hoe mijn oma vroeger ook zo met haar kinderen had gezeten. We hadden tenslotte allemaal hetzelfde bloed, we hadden allemaal het Marokkaanse bloed door onze aderen stromen, ookal leefden we in Europa, ookal aten we daar, hadden we daar lief, gingen we daar naar school, werkten we daar, maakten we stiekeme afspraakjes daar, bedreven we daar de liefde!.. Marokko zal altijd ons thuisland blijven.... Ik keek naar Hicham die in slaap was gevallen. Zijn haren hingen voor zijn ogen en ik kon het niet laten om zachtjes in zijn gezicht te blazen waardoor zijn haren opvlogen en weer zachtjes neerkwamen. Hij had zijn hoofd een beetje scheef en zijn mond een beetje open. Hij zat er niet charmant bij maar toch had hij zo een enorme aantrekkingskracht opmij. Ik keek naar wat hij aanhad... Hij had zehma de nieuwste nikes aan die hij nog geen weekje geleden in Ceuta had gehaald, daarboven droeg hij een levisspijkerbroek uit de medina en een trui van champion die hij had gehad van zijn verloofde. Het was anders dan ik gewend was, jongens in mijn directe omgeving hadden altijd vastgehouden aan die standaard armanipantalons etc. Het deed me wel wat en het had ook wel iets aparts een jongen als Hicham. Hij zag er zo gelukkig uit en ik wou dat ik ook zo gelukkig kon zijn. Ik hield mijn hand op mijn buik en dacht aan het telefoonnummer dat mijn oma mij had gegeven gisteravond. Het was het nummer van een vooraanstaande vrouwlijkse arts in Casablanca waarbij ik even langs moest gaan ter controle in het belang van mij en de baby. Gewoon een rutine-controle die ik in Nederland ook steeds had moeten doen. Ik pakte mijn rugzak en opende mijn voorvakje waar mijn telefoon inzat. Ik had de belangrijkste nummers op mijn nieuwe marokkaanse simkaart opgeslagen en zette de telly aan. Ik had het nummer van Zakaria express niet ingevoerd omdat ik bang was dat ik hem dan in een domme bui zou bellen... Ik miste Zaka meer dan ik wou toegeven en ik kon het idee niet verdragen dat hij Saara in Nederland nu helemaal vrij kon ontmoeten zonder enige controle van zijn vrouw,... ik zehma... In het vliegtuig opweg naar marokko had ik gedroomd dat Saara shoer (zwarte magie) bij hem had gedaan, ik had daar in Nederland ook zelfs een moment aangedacht, maar ik besefte dat dat gewoon een manier was om te ontkennen wat Zaka had gedaan, ik wou mezelf wijsmaken dat het niet zaka's schuld was maar dat saara overal achtezat. Ik kon en wou het gewoon niet geloven, dat hij de man wie ik liefhad en van wie ik hield, mij zo hard en vies had bedrogen met die Saara. Ze was zo'n ander type dan ik, ze had lang dik goudblondachtig haar en superdonkere ogen met lange wimpers, ik vond haar een engelengezichtje hebben, zoiets als het gezichtje van Shakira, met volle rode wangen en een slank figuurtje eronder, ze keek ook zo brutaal uit haar ogen en ze keek vooral met die ogen goed om haar heen. Ik had dat vaak genoeg gemerkt als ik haar bij mijn schoonouders thuis aantrof en ik haar ogen in mijn rug voelden priemen, nooit had ik er wat over tegen Zaka gezegd, ik weet eigelijk niet waarom... Nu ik er achteraf overnadacht had ik altijd al een soort spanning gevoeld tussen zaka en saara als we met ze allen in 1 ruimte waren, maar ik dacht altijd dat dat kwam omdat zij toch iets hadden gehad met elkaar in het verleden. Ik kon gewoon niet geloven dat Zaka mij ooit met iemand zou bedriegen, en zie hier.... zeg nooit nooit.
Een paar uurtjes later wekte Hicham mij uit mijn slaap.. ''Souhaila, nod, woesalna'' (word wakker, we zijn aangekomen.) Ik wreef het slaapzand uit mijn ogen en pakte de rugtas en de sporttas en liep achter Hicham aan naar de deur. Hicham nam de tassen aan, en zodra ik met mijn voeten de grond raakten keek ik om mij heen: Ja, ik was in Casa. De eerste stap van wat ik nog allemaal zou meemaken was gezet.........
