pp saara
k kuste mijn handen, en wreef met mijn handen over mjn gezicht. ''Alahoe akbar''. Ik had net het Maghrieb gebed verricht en stond op. Terwijl ik het gebedskleed vouwde hoorde ik hoe een deur werd geopend en weer terug in het slot viel, vervolgens hoorde ik voetstappen. Het waren zijn voetstappen. Alhamdulilah is hij goed thuisgekomen, ik maakte me al bezorgd om hem.. Ik draaide me om, al wetend dat hij in de deuropening stond te kijken. Opeens voelde ik een soort schaamte, ik kan het niet goed met woorden beschrijven maar het voelde net als vroeger. Als dat we vadertje en moedertje gingen spelen en hoe spannend ik het dan vond als hij heel even met zijn toen nog kleine handjes mijn vingertjes aan raakte.
Ik voelde een rilling over mijn rug gaan die in mijn nek begon. Nog steeds met het gebedskleed in mijn hand bleven we mekaar aanstaren. Ik voelde me toch zo verdomd vertrouwd met hem in mijn omgeving.
''Is alles goed gegaan?'', vroeg ik dan maar om de stilte te verbreken. Hij zei niks, maar liep naar me toe en sloeg zijn armen om mij heen. Hij drukte mijn hoofd zachtjes tegen zijn borst en zijn ene hand bleef rusten op mijn onderrug, en de andere hand legde hij op mijn schouder. ''Kom we gaan even zitten''.. Ik voelde zijn lichaamswarmte door zijn witte djeleba heen, door mijn kleren heen. Hij pakte mijn hand en trok me mee naar de bank die een meter achter mij stond. We gingen zitten.
''Hij staat je goed die hoofddoek, waarom blijf je m niet dragen?''.. ''vind je? iwa ik weet niet, ik ben er niet klaar voor.'', ''bazz je bent er niet klaar voor, strax ben je morgen dood en ga je dan ook tegen Allah zeggen ik was er niet klaar voor oula? graaaappig.'', ''he rustig maar hoor, misschien ga ik hem binnenkort dragen inshallah, eerst wil ik gewoon innerlijke rust kennen oke.'', ''ja oke sorry, ik reageerde wat overdreven maar ja, je weet toch....'', ''safi maakt niet uit, hoe gaat t verder met je?'', ''klote.'' ''het komt wel goed allemaal.'', ''ewa dikshie 3and allah...'', ''ja...'', ''he zaka, je bent veranderd weet je dat?'', ''ja tuurlijk ben ik veranderd, me vrouw is dood en ik ben vader geworden, zemma jij zou niet veranderen!!!''.
Waarom praatte hij nou zo? Het deed me pijn als hij op zo een manier sprak, ik was altijd al zo gevoelig geweest voor hem, en voor alles wat hij deed en zei, en dan deed hij nu zo.. maar aan de andere kant was het ook zo begrijpelijk..
''oh sorry'', ''oke'' zei hij terug. Het werd weer stil.
''verdomme saara, het is gewoon zo kankermoeilijk!! het ene moment denk ik alles komt goed en ik ga het zus en zo aanpakken en een paar secondes later stort alles weer in.'', ''ssht stil maar oke.'', ''nee nix stil maar, wat moet ik nu doen? zeg me wat ik doen?!!'', ik werd een beetje bang van de blik in zijn ogen, ik had hem nog nooit zo gezien.
''ik weet het toch ook niet... jij bent de enige die daar over kan beslissen, buiten Allah dan.'', ''ja'', ''kijk zaka ik wil niet faja doen ofzo, maar heb je het er niet met Souhaila over gehad? Ik bedoel jullie hebben het beiden zien aankomen toch?''.
Ik hoopte met alle macht die ik had dat hij niet overtroken zou reageren, ik wist dat ik een hele gevoelige snaar had geraakt, maar wat moest ik anders doen? Hem weer alleen laten in deze kamer? Hem aan zijn lot overlaten? Moest ik dat doen? Ik wist het niet, en weet het nog steeds niet.. Maar gelukkig hij reageerde juist heel rustig, ik weet niet of het kwam doordat ik Souhaila's naam had uitgesproken of door iets anders.
''zeg la rahma saar.'', ''lah rahma'', ''oke, ja maar we hebben het er wel over gehad ja..'', ''wil je me vertellen wat jullie hebben besproken? het hoeft niet hoor als je het niet wilt!''
Hij zuchtte diep, ik zag hem terugdenken aan het verleden, aan het nog zo jonge verleden..
''Ja ik wil het je wel vertellen, we hebben het eigelijk over alles gehad... over het leven, over de dood.. Over de islam, over kleine souhaila. Over ons, over haar en mij, over jou. Iwa shradien qoelik... ''
''Qoelie lie britie..........'', ''oke, nou de laatste momenten waren het ergst, kijk de operatie die ze moest ondergaan hing van leven en dood af, maar eigelijk wist ik het al, en zij wist het ook al, maar daar kwam ik later pas achter.. kijk saar, we hebben het er wel even over gehad, maar dan alles in de ''als''-vorm. Zovan, ALS het zo zou kunnen zijn, DAN... maar ja, niemand ging ervanuit. Tenminste, dat dacht ik, dat dachten wij. Ze heeft op 1 of andere manier nog de kracht kunnen vinden om een brief te schrijven. Wat zeg ik? Niet 1 brief, maar 3! Een voor mij... een voor kleine souhaila... en een voor jou...''
Voor mij? Ik schrok vanbinnen, maar liet hem verder praten..
''moehim, die voor jou en voor kleine sou heb ik niet gelezen, die voor mij natuurlijk wel, en saar, het was zo erg, echt je weet toch als je naar een film kijkt waar in iemand doodgaat, dan denk je a3la blaa, maar nee, het is echt zo.. het doet zoveel pijn, het vreet je gewoon op van binnen, je denkt dat het het einde van de wereld is, en het enige waar je je nog in kan storten is in de Islam... iwa ja.... he saar, wil je de brief lezen?'', ''weet je t zeker? het is iets van haar voor jou..'', ''nee je hebt gelijk.'', ''je kan me daarentegen wel de brief laten lezen die voor mij bestemd was awla?''..
Hij schoot overeind, ''ja wacht ff, dan ga ik m nu halen, ze liggen onder me kussen''. Ik knikte en begon met mijn vingers te spelen, uit zenuwen denk ik.. Wat zou erin staan? Ik voelde me aan de ene kant vereerd dat ze iets voor mij had neergeschreven, wat het ook mocht zijn, ze had aan mij gedacht. Ik dacht aan die ene keer dat ik haar had gezien, op mijn bruiloft. Het was zo erg geweest, ik had gewoon de pijn in haar ogen gezien, het was allemaal zo dubbel geweest..
Hij kwam binnen met een dubbel gevouwen papiertje. In een paar passen stond hij naast me en nam weer plaats op precies dezelfde plek als waar hij net had gezeten. Ik had niet eens doorgehad dat ik nog steeds de hoofddoek droeg die ik ophad met salaat.. Ik klikte de veiligheidsspeld met mijn zenuwachtige handen open en de doek gleed meteen van mijn hoofd af. Ik zag hem kijken, maar hij sloeg zijn ogen neer..
''Hier...''
Gespannen nam ik het papiertje aan. Dit ogenblik leek wel uren te duren. Ik kan me nog precies elke beweging voor de geest halen. Hoe hij zat, hoe ik zat, hoe wij zaten. Hoe hij keek, hoe ik keek, hoe we keken. Voorzichtig en heel langzaam vouwde ik het papiertje open, 1 keer, 2 keer, 3 keer. Ik had over het hoofd gezien dat op de voorkant in blokletters ''Saara'' stond geschreven. Er stonden een paar woorden geschreven, het was 1 zin. Ik moest het alleen nog in verband brengen. Ik voelde me net als in groep 2, dat je moest hakken, zinsdelen hakken, woordgroepjes met mekaar in verband moest brengen, letters moest herkennen en er 1 kloppende zin van moest maken.
Mijn ogen gleden over het papier, nog een keer, en nog een keer.. Het korte briefje gleed uit mijn handen.. ik kon geen woord meer uitbrengen, het was alsof mijn keel dichtzat en alsof mijn ogen openstonden. Want die vulden zich voor de zoveelste keer met tranen, maar deze tranen waren anders, deze tranen waren tranen die mijn toekomst en zaka's toekomst zouden beinvloeden, voor altijd.
