pp zakaria
aloe?'' ''salem aleikum heda zakaria, wash souhaila temma?''.
Ik had het nummer gedraaid van het huis van Sou's oma, haar moeder zei mij dat ze daar was. Ik moest haar spreken, ik wou niet dat ze domme dingen ging doen, toen ik hoorde dat ze naar marokko ging was ik vreselijk bang dat ze daar soms iemand zou ontmoeten of noem maar op. De gekste dingen haalde ik me in me hoofd, ik werd helemaal paranoia van mezelf!
''aleikum salem a zakaria djelnna, souhaila hieja ne3sa, stinna ena radhien hajtla'' (sou slaapt, w8 ik ga haar roepen).
Ik hoorde wat gerommel en ik hoorde haar oma roepen: ''Souuhailaa ....'' ''telefoneeeee azji daria....''
Een kleine 30 seconden later hoorde ik voor het eerst sinds lange tijd Sou's stem. ''Aloe''.. ''Sou met mij''.. Het was stil, ik was bang dat ze ging ophangen dus ik zei :'' wacht wacht! niet ophangen alstjeblieft!'', ''wie zegt dat ik dat van plan was?'' , ''iwa je weet maar nooit met jou.'' , ''en wat bedoelt meneertje daarmee? en trouwens wat bel je me eigelijk, wie zegt dat ik jou wil spreken! ik ben niet voor niks helemaal naar marokko gegaan.'' ''Ja je kan zoveel willen, maar je bent mijn vrouw, en ik laat je niet zo makkelijk gaan dus beter begin je nu normaal te praten!'' Het was er uit voor ik erg in had, ik kon mezelf wel een zware poenja geven want wat zei ik nou weer met me hoofd!
.... ''oke zaka, wat wil je...?''
Ze klonk vermoeid, uitgeput, alleen al aan haar stem te horen had ze het helemaal gehad.. Ik moest nu niet weer iets doms gaan zeggen.
''Sou, hoe gaat het met je?'' , ''Het gaat hamdoelah, ik ben blij dat ik in marokko zit.'', ''Hoe is het daar dan?'' , ''tezz zaka doe normaal hoor, zehma doen alsof er niks aan de hand is, komop wat wil je nou man, ik word doodmoe van jou, weet saara wel dat je mij belt he, of zit je weer de hele teringzooi bij elkaar te flashen, denk is na a sahbie!!''
''Sou, waarom moet je over haar beginnen, jij bent mijn vrouw niet zij!'' ''Ooh ja ben ik jouw vrouw? Zwina hedie, behandel me dan ook zo godverdomme!''
''alatieffff , ja ik heb een fout gemaakt oke, ik wil het goedmaken ik wil het uitpraten maar dan moet je me wel die fokking kans geven! wat is dit nou man? je hebt een kind in je buik en ket 3milie sjikie , kifash!''
''Kifash? Kifash die acties van jou, kan je beter zeggen, je wordt vader en je gedraagt je als een klein straatplayertje een kruimeldiefje een broodmannetje van 18 jaar, die net uit de luiers komt! gedraag je als een man, gedraag je zoals je je hoort te gedragen!!''......
''Is goed, ik ga het regelen met mijn werk, ik kom zo snel mogelijk naar je toe.'' ''Nee! Blijf daar, blijf waar je bent, als ik ergens geen behoefte aan heb dan is het aan jou!''
Ik wist dat ze loog, maar al deze woorden van haar had ik kunnen verwachten, het was haar goed recht, maar wij wisten allebei dat we er samen uit zouden moeten komen, wel of niet samen eindigend, er moest een einde komen aan dit gedoe.
''Nee ik kom eraan, je kan zeggen wat je wilt, ik kom!'', ''Als ik jouw rotkop hier zie dan ben ik meteen weg, zodra jij 1 stap in marokko zet zet ik me eerste stap in Nederland, dus beter blijf je daar en laat je me met rust!'' Er viel een stilte, ik hoorde dat haar stem omsloeg, ik hoorde hoe ze in een brok in haar keel kreeg, en ik hoorde hoe hete tranen over haar wangen rolden.. 2000 kilometer van elkaar verwijderd, maar ik voelde haar alsof ze naast mij zat, alsof ze in mijn armen lag..
''safi is goed...''
Ik had opgehangen. Het was beter zo, we zouden alleen maar ergere ruzie krijgen over de telefoon, ik moest haar in de ogen kunnen kijken en haar de waarheid vertellen, die ik eigelijk al verteld had, en samen moesten we eruit komen. Dat ging niet over de telefoon, dat wisten we allebei dondersgoed.. Ik zou naar haar toe gaan, ookal had ze al deze woorden gezegd, ik wist dat zij mij ook wou zien, en ik wist dat zij mij ook miste. Ik draaide het nummer van mijn werk om verlof te regelen....
