Więźniowie Przeszłości | Tom Riddle [UKOŃCZONE]

Rozdział 15

​Lily z pomocą Dumbledore'a spakowała się błyskawicznie i już następnego dnia uciekała ze szkoły.
​
Profesor obiecywał, że nic jej się w szkole nie stanie, ale ona mimo jego zapewnień nie chciała zostawać. Bała się czegoś. Widział to w jej oczach. Pierwszy raz była tak przerażona. Zagwarantował jej więc schronienie na obrzeżach Anglii, gdzie będzie mogła się schować przed czymś co tak ją przeraziło.
​Był pewny, że chodzi o Toma, ale nie chciał jej zatrzymywać. Nie miał dowodów, a Lily była pełnoletnia. Mogła zrobić co chciała i nie mógł jej przeszkodzić. Postanowił więc, że jej pomoże.
​
Rankiem stała więc już pod bramą Hogwartu razem ze swoimi przyjaciółmi i nie mogła powstrzymać łez.

​- Lily, dlaczego ty to robisz? – zapytała Kate ze łzami w oczach. - Jeszcze tylko kilka miesięcy. Zostań, proszę.

​- Nie mogę. Po prostu nie dam rady – wyszeptała, ściskając w ręce uchwyt od kufra.

​- Lily – wyszeptała Christy i przytuliła ją mocno, płacząc.  Eddie później zrobił to samo, ale on już nic nie powiedział. Po prostu nie potrafił. Gdyby otworzył usta jego głos na pewno by się złamał.
​
Dziewczyna jeszcze raz kiwnęła im głową na pożegnanie i deportowała się pod wskazany adres.

                                       ​​​​​><
​
​Tom kręcił się na łóżku niespokojnie. Odkąd zaatakował Lily męczyły go nocne koszmary.
​Jej wspomnienia.
​
Czuł jakby tonął w czymś bardzo ciemnym i gęstym. Nie mógł oddychać, ale to wcale nie bolało. Nie potrzebował tego. Wtedy nagle rozbłysło światło, a przed oczami ujrzał czwórkę siedzących w ogrodzie postaci. Najmłodsza była dziewczyną i miała może osiem lat. Śmiała się. To zdecydowanie była Lily. Obok niej siedział młodszy Charles i jakieś dwie nieznane Tomowi dziewczyny.

​- Jak myślisz Ced? – zapytała Lily, patrząc wyczekująco na jedną z dziewczyn, która miała pewnie z piętnaście lat. Była wysoką brunetką, a jej oczy były niebieskie. Na pewno była siostrą Lily, bo były do siebie bardzo podobne.

​- Wiesz... nie jestem pewna – mruknęła, przygryzając wargę. Trzecia dziewczyna prychnęła. Była niską blondynką, ale o zielonych oczach. Miała twarz w kształcie serca i można było powiedzieć, że jest niesamowicie piękna. Wszystkie były.

​- Daj spokój Cedrello, dobrze wiesz, jak jest. Szlamy nie zasługują na to by żyć w naszym świecie, a ty Lilianne musisz w końcu oprzytomnieć. Niedługo idziesz do Hogwartu, a w Slytherinie nikt nie będzie tolerował takiego zachowania.

​- Może wcale nie trafię do Slytherinu?

​- Wszyscy z naszej rodziny tam trafiają, a ty nie jesteś wyjątkowa. – Poczuł jak wszystko się rozmywa i zaraz później obraz znowu się wyostrzył. Teraz dziesięcioletnia Lily leżała na ziemi i przyciskała zakrwawione ciało do siebie.

​- Evan – szeptała, a łzy płynęły po jej policzkach. To była masakra. Wszędzie, gdzie tylko się spojrzało była krew. Tom, mimo snu zrozumiał, że to był jej brat. – To był horcrux Evan, ty nie możesz umrzeć. To nie tak miało być – szeptała, trzęsąc się. Znowu obraz zmienił się, a on znalazł się w gabinecie Dumbledore'a.

​- Nie mogę go wydać. To by mnie zbyt dużo kosztowało.

​- Rozumiem. Czyżby uczucie zwyciężyło? – Przymknęła oczy. Na jej twarz można było zobaczyć niepewność.

​- Nie wiem, ale raczej to nie jest miłość. Wiedziałabym wtedy.

​- Och moja droga. Miłość nigdy nie jest pewna. Może powstać z niczego i wyewoluować do postaci wręcz niezniszczalnej. Nawet ja jej nie rozumiem...

Wtedy obudził się gwałtownie i zaczął ciężko oddychać. Ona go nie wydała. Odeszła.
​Opadł na poduszki i zamknął oczy.
​
Była słaba, a on ją jeszcze tak zniszczył. Był potworem. Lord Voldemort powoli stawał się nie do kontrolowania.