Więźniowie Przeszłości | Tom Riddle [UKOŃCZONE]

Rozdział 36

​- Tak! – krzyknęłam głośniej niż chciałam i zakryłam usta dłonią.
​
Szczęśliwego Nowego Roku!
​
Tom wyglądał jak spetryfikowany. Zapewne nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Wstał i podciągnął mnie do góry. Założył mi piękny pierścionek na palec i pocałował mnie z pasją. Objęłam go w pasie i oparłam mu głowę na ramieniu.

​- To są moje najlepsze urodziny – powiedział cicho. – A ty jesteś najlepszym prezentem. Kiedyś powiedziałem, że marzę o tym byś była moja i udało mi się spełnić marzenia.

​- Zapamiętaj jedno, nigdy nie będę należeć do ciebie. Będę dzielić z tobą swoje życie, ale nigdy nie oddam ci go w całości.

​- Już mi je oddałaś. Bardzo dawno temu. Nie mogłem cię kontrolować czy zniewolić, ale zawsze byłaś moja – szepnął i ciągnąc mnie za sobą, zaprowadził do salonu. Chyba miał rację. Poświęciłam mu całe swoje życie, a w zamian dostałam dużo mniej.
​
Oznajmiliśmy swoje zaręczyny wszystkim zebranym. Najbardziej cieszył się oczywiście mój ojciec. Czarny Pan w rodzinie. To dopiero zaszczyt. Później nie pamiętałam co kto mówił i czego nam życzył. Ważny był dla mnie tylko on. Kochałam go tak mocno, a on często znikał. Mimo iż był u mojego boku to tak naprawdę go nie było. Teraz wrócił, a ja jak zawsze rzuciłam mu się w ramiona by spędzić z nim chociaż tą jedną chwilę, gdy jest koło mnie. Jego oczy błyszczące radośnie. Jego ręką obejmująca mnie w pasie. Jego długie palce delikatnie gładzące moje biodro.
​
Czułam się jakbym była najszczęśliwszą kobietą pod słońcem. Był człowiekiem. Nie zimnym, zdystansowanym władcą świata.
​
Był Tomem Riddlem, chłopcem z sierocińca, który raz w życiu mógł być szczerze szczęśliwy, a to szczęście dała mu dziewczyna, która zbyt wcześnie dorosła.

Chciałam, żeby czas się zatrzymał. Niestety on pędził nieubłaganie i skazywał nas wszystkich na pewną śmierć.

​​​><

​Tom Marvolo Riddle gładził swoją narzeczoną po ramieniu. Ona jeszcze spała. Była zupełnie nieświadoma jego spojrzenia. Wyglądała bardzo niewinnie. Miała rumieńce na twarzy i była uśmiechnięta. Ubrana była w jego koszulę. Kochał ją i był tego pewien. O swoim uczuciu zapewnił ją wczoraj w samą północ.
​
Spojrzał na pierścionek zdobiący jej palec serdeczny. Czy był godny tej kobiety? Czy zasługiwał na jej miłość?
​
Nagle poczuł, że chce stąd wyjść. Uciec. Nie był jeszcze gotowy na poważny związek. Źle zrobił. Jego oddech przyśpieszył.
​
Już zaczął wstawać, gdy ona poruszyła się. Zamarł. Odwróciła się w jego stronę i z uśmiechem spojrzała mu w oczy.

​- Cześć kochanie - szepnęła i pocałowała go.
​Nagle jego wątpliwości wyparowały i przytulił swoją narzeczoną. Ona mrucząc cicho położyła się na nim. Wystarczył jeden ruch i to on leżał na niej. Opierał się łokciami o łóżko, żeby nie zmiażdżyć swojej ukochanej. Pocałował ją w czoło, a później w usta. Czuł jak drżała pod jego dotykiem. Teraz pocałował ją w szyję, ale ona delikatnie go odepchnęła.

​- Nie powinniśmy iść na śniadanie? - spytała uroczo przygryzając wargę.

​- Życie jest zbyt krótkie, żeby marnować je na jedzenie.

​​​><

​Na „śniadanie" zeszli o osiemnastej. Oczywiście wszyscy dawno już zjedli. Nie obyło się bez pocałunków więc skończyli jeść o dziewiętnastej. Później znów weszli na górę i zasnęli.

​​​><

​Lily obudziła się o trzeciej rano. Zobaczyła, że Tom jeszcze śpi. Wtuliła się w niego. Powinna napisać do syna. Poinformować go o swoich zaręczynach, ale nie miała na to siły. Teraz chciała tylko patrzeć na śpiącego Toma.