Więźniowie Przeszłości | Tom Riddle [UKOŃCZONE]

Rozdział 20

​Obudziłam się w Skrzydle Szpitalnym. Na początku nie wiedziałam o co
chodzi, ale później przypomniałam sobie wydarzenia z ostatnich godzin. Przymknęłam oczy.
​
Co się stało po tym jak zemdlałam? Kto mnie tu przyniósł?

Objęłam rękami brzuch.
Czy dziecko przeżyło?
​
Powoli odkryłam skrawek koszuli szpitalnej. Zamarłam. Na moim brzuchu widniała blada blizna.
​
Dziecko, czy ono? Nie, to niemożliwe. Zdążyłam już przyzwyczaić się do uczucia, że zostanę matką. Ono nie może zostać mi odebrane.
​
Zerwałam się z łóżka, ale nie zdążyłam nic zrobić, bo podbiegła do mnie pielęgniarka.

​- Połóż się musisz leżeć głupia dziewczyno! - wrzeszczała. Ja chciałam tylko wiedzieć co się stało z dzieckiem.

​- Gdzie jest moje dziecko? - spytałam spokojnie, ale wewnątrz mnie aż się gotowało. Ona tylko popatrzyła na mnie smutna.

​- Bardzo mi przykro, ale musieliśmy, usunąć ciążę – powiedziała jąkając się.

Poczułam, że osuwam się w ciemność.

​​​​​><

​Gdy się obudziłam zobaczyłam nad sobą zaniepokojone twarze moich przyjaciółek. Nagle wszystkie wspomnienia wróciły. Jęknęłam i rozpłakałam się. Dziewczyny wezwały pielęgniarkę, a ona siłą podała mi jakiś eliksir. Zasnęłam. Przez sen usłyszałam fragment rozmowy.

​- ...dlatego ona nie może wiedzieć – powiedział ktoś spokojnym tonem.

​- To barbarzyństwo! – zawyła jakaś kobieta.

​- Tom nie może go znaleźć. Nawet nie wiesz czym to grozi.

​- Gdzie go ukryjemy?

​- Mam pewien pomysł.

​​​​​><

​Otworzyłam oczy. Nadal leżałam w szpitalu. Powoli położyłam drżącą rękę na brzuchu.
Moje dziecko. Nasze dziecko. Zostało zabite. Przez niego. Gdy sobie to uświadomiłam poczułam jak każdą komórkę mojego ciała zalewa gorąca lawa nienawiści.
​
Niech zginie. Niech gnije w swoim idealnym świecie. Zniszczył wszystko co miałam.
​
Po moich policzkach popłynęły łzy bezsilności.
​Dlaczego? Dlaczego akurat on? Jest wielu inteligentnych, przystojnych i miłych facetów, a ja musiałam trafić akurat na niego. Co ja takiego w życiu zrobiłam? Czym zawiniłam?
​Skuliłam się i przewróciłam na bok. Chciałam uciec jak najdalej stąd. Nie. Ja chciałam zabić Lorda Voldemorta. Wymazać ze swojej pamięci każde miłe wspomnienie. Każde spojrzenie i słowo. Zbyt dużo przez niego wycierpiałam. Chciałam go zniszczyć. Zarówno w mojej głowie jak i w rzeczywistości.
​
Za to co zrobił naszemu nienarodzonemu dziecku. Za to co zrobił mi.

Czemu ja go w ogóle poznałam? Czemu zaczęłam z nim rozmawiać? Czemu zgodziłam się mu pomóc?

Moje dziecko. Moje biedne dziecko.
​
Nie miałam już sił by płakać. Po dwudziestu minutach przyszła do mnie pielęgniarka i znowu wlała mi siłą do ust eliksir słodkiego snu. Zasnęłam.
​
Znowu śniła mi się ta sama rozmowa.

​​​​><

​Uchyliłam lekko powieki, ale było za jasno. Szybko zamknęłam je i ponownie odpłynęłam.
​Obudziłam się wieczorem. W sali szpitalnej panował półmrok. Usiadłam na łóżku. Po chwili podbiegła do mnie pielęgniarka. Musiałam jej zadać jedno pytanie.

​- Ile czasu spałam?

​- Dziewięć dni. – Zaniemówiłam. Co? Jak to możliwe?

​- Nie, chyba musiała się pani pomylić – wyjąkałam. Bardzo bolała mnie głowa.