Więźniowie Przeszłości | Tom Riddle [UKOŃCZONE]

Rozdział 34

​O drugiej w nocy ktoś zapukał do drzwi. Uniosłam się na łokciach.

​- Nie wchodzić - powiedziałam słabym głosem. Niestety ktoś za drzwiami nie posłuchał mnie i po chwili wszedł do pokoju. Nawet nie chciałam zobaczyć kto przyszedł.

​- Nie płacz - szepnęła Cedrella i przytuliła moje rozdygotane ciało. Zaczęłam spazmatycznie łapać powietrze. - Ciii... Nic się nie stało. Wszystko jest już dobrze.

​- Nie wcale nie – szepnęłam, czułam, że gdybym podniosła głos to załamałby się. Patrzyłam przed siebie i nie mogłam nawet spojrzeć na moją siostrę. Byłam na granicy szaleństwa i dopiero teraz to zauważyłam. Byłam ślepa przez ten cały czas. Nie panowałam nad sobą i w niczym nie byłam lepsza od Toma. Byłam zepsuta.

​- Spokojnie malutka - rzekła i przytuliła mnie jeszcze mocniej. Płakałam długo. Bardzo długo. Wypłakiwałam wszystkie swoje smutki, wszystkie niepewności i rozgoryczenia. Cedrella tylko siedziała i mnie obejmowała. Byłam jej za to wdzięczna. Za to, że nie żądała wyjaśnień, ale one się jej należały. Musiała znać prawdę, zasługiwała na to. Więc przemogłam się i usiadłam prosto. Zebrałam się w sobie i zaczęłam jej opowiadać o Tomie. Pominęłam jedynie fakt, że przestałam panować nad sobą. Wolałam, żeby tego nie wiedziała. Nie potrafiłam nawet ubrać tego w słowa. Czułam, że jedyną osobą, która bym mnie zrozumiała był Tom, ale on jak zwykle był poza moim zasięgiem.

​- I tak to wygląda - szepnęłam i tak zakończyłam moją opowieść. – Ja naprawdę nie chciałam.

​- Przecież to nie twoja wina - zaprotestowała Cedrella. - To on cię omotał. To jego wina.

​- To nie jest niczyja wina. Po prostu się zakochałam i nie umiem tego zmienić.
​Kiedy poznałam Toma on dopiero schodził na złą drogę. Próbowałam go z niej zawrócić, ale on wciąż parł na przód tylko chwilami zatrzymując się, by na mnie spojrzeć. Skoro nie mogłam go zmusić, by wrócił to poboczem ruszyłam za nim.
​
Moje życie to same przeciwności. Same skrajności i niepowodzenia. Już tak wiele razy zadawałam sobie pytanie: Co ja takiego zrobiłam? Teraz już wiem, że nie zrobiłam nic i w tym leżał problem. Potrafiłam tylko narzekać, użalać się nad sobą. Gdzie się podziała ta mądra i odważna
dziewczyna, którą kiedyś byłam? Czemu zniknęła? Jak mogłam pozwolić jej odejść?
​Musiałam ją zmusić do powrotu.   

​- Przepraszam - szepnęła Cedrella. - Nie wiedziałam, że twoje życie jest takie trudne.

​- Jest, ale muszę sobie z nim poradzić. Każdy dostaje życie dostosowane do jego umiejętności. Tylko silni ludzie mają dużo problemów. Więc czuję się dumna, że zostałam tak doceniona.

​- Ciekawe podejście, wiesz - powiedziała zamyślona i lekko zaniepokojona. Mój udawany optymizm chyba nie był zbyt realistyczny, ale w końcu, jeśli się udaje to w pewnym momencie samemu zaczyna się w to wierzyć. - Nigdy tak o tym nie myślałam.
​
Miałam nadzieję, że ja też już niedługo uwierzę w to co mówię.