Więźniowie Przeszłości | Tom Riddle [UKOŃCZONE]

Rozdział 33

„Lily narracja pierwszoosobowa"

​Od pewnego czasu z Bellatrix zaczęło się dziać coś złego. Wręcz mrocznego. Zamykała się w pokoju na całe dni. Nie schodziła na posiłki. Gdy przychodziłam do niej do pokoju w nocy, słyszałam, jak szepcze pod nosem. To było naprawdę bardzo niepokojące. Próbowałam o tym porozmawiać z Druellą, ale ona nie chciała mnie słuchać.
​
Może coś przede mną ukrywała. Może Bellatrix miała jakieś problemy.

                                         ​​​><

​Niedługo przyjdą goście.
​
Stresowałam się przed spotkaniem z rodziną. Oby wszystko poszło według planu. Moje życie było bardzo skomplikowane. Byłam po stronie dobra, a będę spędzać Boże Narodzenie z Śmierciożercami. Czemu muszę mieć to cholerne poczucie moralności? Gdybym była taka jak Tom to nie cierpiałabym tyle.
​Muszę przestać o tym myśleć i wziąć się w końcu w garść.
​
Siedziałam właśnie wybierając sukienkę na uroczystość, byłam bardzo wybredna. Były one jeszcze z czasów szkolnych tylko powiększyłam je lekko zaklęciem. Byłam wdzięczna, że Walpurga ich nie spaliła, ale znając ją to pewnie miała to w planach.
​
Gdy w końcu zdecydowałam się na jakąś, stwierdziłam, że pewnie powinnam pomóc się ubrać moim podopiecznym. Ruszyłam więc do pokoju dziewczynek.
​
Siedziały na dywanie zupełnie nie świadome zbliżającej się uroczystości. Gdy weszłam z hukiem otwierając drzwi spojrzały się na mnie zdziwione.
​
Dopiero po godzinie były gotowe, ponieważ Bella nie miała zamiaru zakładać żółtej sukienki, więc musiałam znaleźć jej czarną. Narcyza miała na sobie niebieską suknię z delikatnego materiału, a Andromeda brązową. Teraz tylko ja nie byłam gotowa. Szybko wróciłam do swojego pokoju.
​
Po mimo tego, że od dawna nie obchodziłam świąt Bożego Narodzenia to tęskniłam za tym bardzo. Oczywiście bardziej za tymi świętami, które znałam z Hogwartu niż z domu.
​Z małej podręcznej szkatułki wyjęłam bransoletkę ze złota goblinów i naszyjnik z rubinem pośrodku. Idealnie pasowały do mojej białej sukienki. Uśmiechnęłam się lekko.
​Uwielbiałam ten czas, kiedy wszyscy są dla siebie mili i zapominają o wszystkich problemach, a tak się składa, że miałam ich dużo.
​
Gdy skończyłam się ubierać zeszłam na dół przywitać gości.

Mój syn miał przyjechać za pół godziny. Stwierdziłam, że lepiej będzie jak zatrzyma się u Kate, mojej starej przyjaciółki ze szkoły i przyjedzie tutaj tylko na jedną noc, ponieważ nie chciałam, żeby miał takie same wyrzuty sumienia jak ja, zadając się ze Śmierciożercami.
​
Wygładziłam nerwowo brzeg swojej sukienki. Gdy ktoś zapukał do drzwi to aż podskoczyłam. Walburga otworzyła. Do środka weszło kilka osób. Nagle jedna z nich, czarnowłosa, wysoka dziewczyna, rzuciła mi się na szyję. Odwzajemniłam uścisk. Jak ja dawno jej nie widziałam. Cedrella po dłuższej chwili w końcu mnie puściła. Uśmiechnęła się do mnie pogodnie.
​
Moja siostra była wysoką brunetką. Miała oczy w kolorze wzburzonego oceanu. Była trochę grubsza ode mnie, ale to tylko dodawało jej powabu. Gdy się uśmiechała lód w sercu nawet najtwardszego faceta topniał. Kochałam ją bardzo, a nie widziałam już piętnaście lat. Prawie nic się nie zmieniła. Nadal była moją radosną, starszą siostrą. Po chwili wpatrywania się we mnie, odsunęła się, żebym mogła przywitać się również z innymi członkami rodziny.
​
Za nią stała Calliadora. Była wyższa ode mnie. Miała blond włosy i niebieskie oczy. Tak naprawdę to nie wyróżniała się niczym szczególnym. Chodziła napuszona jak paw i traktowała wszystkich z góry. Ona również nic, a nic się nie zmieniła. Nadal była tą „kochającą" i „opiekuńczą" osobą, którą miałam „wielki zaszczyt" nazywać siostrą.
​
Obok niej stał jej mąż. Harfang Longbottom? Tak, chyba tak się nazywał. Był to wysoki mężczyzna o brązowych włosach i złotych oczach. Wyglądał jakby nigdy w życiu się nie uśmiechał. Patrzył na mnie z niekrytą pogardą.
​A ja oczywiście odpowiedziałam mu tym samym. Moja „kochana" siostrzyczka kiwnęła mi tylko głową i mruknęła coś co zabrzmiało jak „Jeszcze tylko tej zdrajczyni tu brakowało".