Ne yapacağımı şaşırdım. Bora bana bakıyordu. Kalbim saniyede matematiğimin yetemeyeceği sayıda çarpıyordu.
Bora ayağa kalkıp yanıma geldi. Ne yapacağımı bilmiyordum. Elim, ayağım birbirine dolaştı. Buradan hemen koşarak kaçmak istiyordum. Ama ayaklarım zemine yapışmış gibiydi. Hareket bile edemiyordum. Bora bana iyice yaklaştı. Sırıtıyordu. Elindeki günlüğü sallayarak,
“Burada yazanları yüzüme de söylemek ister misin?”
Ne demekti şimdi bu? Benimle dalga mı geçiyordu yoksa benden itiraf mı bekliyordu? Acaba o da benden hoşlanıyor muydu? Ne yapacağım, ne diyeceğim şimdi? Acaba bayılma numarası yapsam yer miydi?
“Sana diyorum esmer?”
“B-bben….şşey”
Lanet olsun kekelemiştim. Bora’nın sırıtması iyice büyürken daha çok üstüme geliyordu. Sonunda ayaklarıma söz geçirip birkaç adım geriye gittim. Ben geriye gittikçe Bora üstüme geliyordu. En sonunda sırtımı duvara çarpınca kaçacak bir yerim kalmamıştı. Bora ile aramızda bir nefeslik mesafe vardı. İki elini de duvara koyup kaçamamamı sağladı.
O kadar yakındı ki bana, artık nefesimi tutmuştum.
“Bir şey demeyecek misin?”
Ağzımı açıp tek bir kelime bile edemedim. Sadece gözlerine bakıyordum. Beni içinde hapseden gözlerine baktıkça dilim tutulmuştu sanki.
“Peki o zaman. Ben bu itiraf olayını biraz daha kolaylaştırayım ha. Ne dersin?”
Daha ne dediğini anlamadan kulağıma eğilip nefesini kulağıma verdi ve sonra da,
“Aşkın karşılıksız değil” dedi.
Bu sefer kalbim durmuştu. Bütün kan yanaklarıma toplanmıştı sanki. Bora geriye çekilip yüzümü ellerinin arasına alıp gözlerimin içine baktı.
“Seni seviyorum” dedi.
Yaşıyor muydum ben? Kalbim atıyor muydu hala? Hiçbir şey hissetmiyordum. Donup kalmıştım.
“Bir şey söylemeyecek misin?”
“Ş-şşey b-bende…bende seni seviyorum.”
Bora öyle bir gülümsemişti ki bu sefer kalbim durabilirdi.
“Esmerim” dedi Bora.
Bende karşılıksız bırakmayarak,
“Ruh hastası” dedim.
Bana sarıldı. Bende sarılışını karşılıksız bırakmadım, ona sarıldım. Ne yaptığımı bilmiyordum. Benimle dalga geçiyor veya beni kullanıyor olabilirdi. Ama şuan bunları düşünmek istemiyordum. Bu anın tadını çıkarmak istiyordum. Şu anda okuldaki herkesin deli gibi korktuğu ve okulun en gizemli çocuğuna sarılıyordum. Daha demin o çocuk bana beni sevdiğini söylemişti. İşte ben o çocuğa aşıktım. Hem de deliler gibi.
Biliyorum bu bölüm çok kısa oldu. Bunda sizin yorum ve votelerinizin etkisi var. Eğer yorum veya vote yaparsanız bölüm daha çabuk ve uzun gelicektir. Sizleri seviyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Temiz Kalan Tek Sayfa
Romantizm"Korktum Gece. İlk defa korkunun nasıl bir şey olduğunu hissettim. Sana bir şey olacak diye korktum” “Neden korktun? Sonuçta ben senin neyinim ki? Umrunda olmayan bir kızım.” “Gerçekten böyle mi düşünüyorsun” dedi Bora. Söylerken sesi titremişti. “...
