Ölümsüz | Karanlık Ruh

|42.Bölüm|1.Kısım|

Multi: Amy Bell. Tam Amy'yi anlatmış wkekqkekqkekw

İyi okumalar💕

*Ashley*

Kapıdan baktığımda Amy'nin salonda tek başına oturduğunu gördüm. Diğerleri büyük ihtimalle ya yatmıştı ya da odasına çekilip kendince düşüncelere dalmıştı.

Elindeki kahverengi bira şişesini dudaklarına götürdü.

Yanına doğru ilerledim ve karşısındaki koltuğa oturdum.

"N'oldu?" dedi bakışlarını arkamdaki camdan ayırmayarak.

Bana hala yabancı gibi davranıyordu. Pekala, yabancı sayılırdık. Ama neden ikisi de yabancı gibi davranıyordu ki? Benim yaptığım kötü bir şey değildi. Ben yalnızca ait olduğum yere gitmiştim.

"Hala barışmadık değil mi?"

Bana bir saniyeliğine baktıktan sonra tekrar arkamdaki cama çevirdi bakışlarımı.

"Anlamıyor musun Amy? Onlar gittikten sonra sen kendini kaybettin. Şimdi en yakın arkadaşın olan Erica'yı bile öldürmek üzereydin." Durdum. Bir anda nasıl değişmeyi becermişti ki? Üstelik gözle görülür sebep yokken. "Sen nasıl-"

"Değiştim değil mi?"

Alaycıl kahkahası kulaklarımı doldururken konuşması için bekledim.

Amy benim üvey kardeşimdi. (Bununla ilgili ilk kitapta ufak bir ipucu vardı) Yalnızca Amy değil, Josh ve Adrian da. Her gördüğü kadınla birlikte olan bir babanız varsa -ki umarım yoktur- hayat size bir kardeşten çok çok daha fazlasını verir.

Bazen tanımadığım kardeşlerim bile çıkabiliyordu.

"Sence bu kadar aksiyon dolu olan hayatımda aşka yer ayırabileceğimi düşündün mü?"

Sustum. Onun aşık olması demek vampirlerin ve kurtların kardeş gibi geçinmesi kadar imkansızdı.

Fakat imkansızın içinde bile imkan kelimesi geçiyorken bir şeye imkansız demek doğru değildi.

"Ben de düşünmüyordum. Fakat intikam almak için gitti, her şey bitti."

Sertçe yutkundum. Amy babamı sevmezdi. Biz de sevmezdik. Kimse babamı sevmezdi. Fakat Amy'nin nefreti çok daha farklıydı. Babam onun hayatında derin yaralar açmıştı. Erkeklere güveni kalmayan kız şu anda aşık olduğunu söylüyordu. Aidan'a bir zamanlar aşık olduğunu biliyordum, duymuştum. Lakin o hoşlantı olamayacak kadar hafif bir duyguydu.

"Kim?"

"Cadı Konseyine bağlı en azından cadıların öyle düşünmesini istiyor."

Cevap olarak başımı sallamakla yetindim.

"Locum Rapaces'teydim. Onları arkamıza alabiliriz, Izabella ve Madison için."

"Cadı Konseyinin bir sözü vardı. Bunu yerine getirmeleri gerekiyor. O yüzden onlar da olacak."

"Harika. Yalnız değiliz."

*Amy*

Derin bir nefes aldım. Eğer bu şehir merkezinden kilometrelerce uzaktaki binaya girersem geçmişin tozlu defterini açma ihtimalim yüksekti.

Riskli miydi? Kesinlikle. Ama zaten riskler bizi olduğumuz yere sürüklüyor, yüzdüğümüz sonsuz okyanusta bize akıntı yaratıyordu.

Binanın kapısını açtığımda beni kenarda oturan cadı karşılamıştı.

Her yer aynıydı. Tıpkı 16 yıl önceki gibi.

"Amy Bell?" diyen kişi 16 yıl öncesinde beni karşılayan kadınla aynı kişiydi.