Ölümsüz | Karanlık Ruh

|1.Bölüm|

"Anne!" dedim gülerek.  Bembeyaz kremayı burnuna bulaştırmıştı. Ve bu onu şirin olduğu kadar komikte gösteriyordu.

Şu an annem bana pasta yapmasını öğretmeye çalışıyordu. 16 yaşıma gelmeme rağmen pasta konusunda pek becerikli olduğum söylenemezdi. Sadece pasta değildi. Yemek yapmakta da pek becerikli değildim. Hatta bu konuda berbattım.

Pasta yemeyi severdim. En çokta çilekli olanını. Çilekli kremanın ve yumuşacık kekin birbiriyle uyumlu o müthiş tadı...

"Ne yapıyorsunuz bakalım anne-kız?" dedi babam gülerek yanımıza gelirken. Tezgaha yaşlandı ve gülerek gözlerini annem ve benim aramda gezdirmeye başladı.

"Pasta!" dedim yüzümdeki heyecanlı gülümsemeyle. Pastayı ben yapıyor sayılmazdım gerçi. Çoğunu annem yapsa bile benim de az çok yardımım dokunuyordu.

"Pasta mı? En sevdiğim iki kadın yaptığına göre harika olacak gibi." deyince annem de babama baktı. İkisi göz göze gelince annem gözlerini tekrar pastaya çevirdi. Babam buna gülünce annem onu umursamadan pastaya devam etti. Bu görüntüye gülümsedim ve bende annem gibi pastaya döndüm.

"Nina, senin bir şey konuşmam lazım." dedi babam bir anda ciddileşerek. Annem kaşlarını çatarak gözlerinden bir şeyler çıkarmak istercesine babama baktı. Ardından yüzüne bir gülümseme kondurdu ve bana dönerek konuştu.

"Sen pastayı süslemeye devam et canım. Ben geliyorum." dediğinde başımı salladım ve süslemeye devam ettim.

İkisinin salona geçtiğini görünce eğer peşlerinden gidersem vampir oldukları için duyabileceklerini bildiğimden olduğum yerde durarak dinlemeye çalıştım. Bunu yapmaya hala alışamamıştım.

"Amy ve Chrissy tekrar bizi aramaya başladılar." diyen babamın sesi yankı yaparak kulağıma ulaştığı zaman gözlerimi sıkıca kapattım. Dediğim gibi alışamamıştım.

Yankılı ses kulaklarımı ağrıtıyordu. Sanki beynimde bir şeyler çarpışıyor gibi oluyordu. Bu da vampir olmanın dezavantajlarından biriydi...

"Ne? Aidan! Ne yapacağız? Bizi bulacaklar. Ailemizi bozacaklar." diye telaşla konuştu annem. Sonra kulağıma babamın güven vermek isteyen ses tonu ulaştı.

"Merak etme hayatım. Bizi bulamayacaklar."

Onlar kimdi ki? Bizi neden bulacaklardı? Bizimle ne alakaları vardı?

  Eski düşmanlardır diyerek pastanın üstündeki kremayı düzenlemeye başladım. Her ne kadar eski düşmanlar desem bile bu konu aklımı karıştırmıştı. Neden babam bunu benim yanımda konuşmamıştı ki? Bana güvenmiyor muydu? Ya da beni telaşlandırmak mı istemiyordu? Kafamdaki düşünceleri ve beynimi ele geçirmeye çalışan soruları zihnimden kovarak pastayı incelemeye başladım. Bir tane kek yapmıştık. Bunu ortadan ikiye keserek arasına muz, çilek ve damla çikolata yerleştirmiştik. Benim isteğim üzerine krema da koymuştuk. Pastanın her yerini beyaz kremayla sarmıştık. Üstüne çilek, rendelenmiş çikolata koyacaktık. Bunun için annemin gelmesini bekliyordum.

Annem yanıma gelince az önceki neşeli halinden eser kalmamıştı. Zaten beyaz olan yüzü biraz daha beyazlamıştı.

"Kyra, sen istersen yat. Saat geç oldu. Ben pastayı bitirir, buz dolabına koyarım. Yarın ise hep beraber yeriz, olur mu hayatım?" dediğinde zorla gülümsedim ve başımı 'tamam' anlamında salladım. Onun canının sıkkın olması benim de canımın sıkılmasına neden olmuştu.

"İyi geceler." dedim ve yanağını öptüm. Salonda duran babamın yanına gittim.

"İyi geceler baba." dedim ve aynı şekilde onun yanağını da öptüm.